หลี่ว่านถึงรู้สึกตัวแล้วแต่ไม่อยากออกจากอ้อมกอดนี้เลย เหมือนเคยได้รับความอ่อนโยนนี้มาก่อน กลิ่นกายเขาช่างคุ้นเคยยิ่งนัก ซ่างกวนหลิวหยางเขี่ยปอยผมทัดหูให้อย่างเบามือ เขาจุมพิตหน้าผากเกลี้ยงเกลาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ถิงถิง พี่ขอโทษนะเดิมทีสัญญากับเจ้าว่าพอปักปิ่นแล้วจะแต่งเจ้าเข้าจวน แต่พี่ผิดสัญญาได้เจ้ามาด้วยวิธีต่ำช้าที่ไม่น่าอภัย คนดีหากพี่ไม่โหดร้ายเจ้าอาจต้องเป็นของคนอื่นพี่ทนไม่ได้นะ"
ซ่างกวนหลิวหยางไม่รู้ว่าคนในอ้อมกอดตื่นนานแล้ว หลี่ว่านถิงนึกอะไรได้บางอย่าง นางกับพี่ชายคนนั้นขี่ม้าไปเที่ยวเล่น เขาถอดเสื้อลงจับปลาในน้ำมาย่างกินกับนาง ที่หน้าอกด้านซ้ายของพี่ชายมีปานรูปดอกบัว จากนั้นก็พานางไปเที่ยวเล่นที่ทุ่งดอกไม้ นางนอนหนุนแขนเขาเหมือนตอนนี้เขาเขี่ยปอยผมให้นางอย่างถนอม เหมือนกับวันนั้นตอนนางเก้าขวบ
"ถิงถิงคนดี ปีนี้เจ้าเก้าขวบแล้ว อีกไม่นานก็ปักปิ่นถึงเวลานั้นเจ้าแต่งเป็นภรร
