เมียแลก

จะไม่ทน…11/1

อีกสามวันจะถึงพิธีหมั้นที่จะจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายแต่หรูหราในโรงแรมระดับห้าดาวชื่อดัง เป็นงานที่จัดขึ้นภายในครอบครัวของสองตระกูลและญาติสนิทมิตรสหายที่เชิญมาเป็นแขกในงานประมาณห้าสิบคนเท่านั้น ส่วนงานแต่งนั้นวางแผนไว้แล้วว่าจะต้องยิ่งใหญ่อลังการไม่แพ้งานแต่งคนดังระดับประเทศอย่างแน่นอน

ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับเขาจอมแก้วก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกอีกเลย เธอหวั่นเรื่องอันตรายที่จะเกิดกับตัว มันเป็นความทุกข์ใจที่บอกเขาไม่ได้ ทั้งสองอยู่กันแบบไม่พูดไม่จากัน บรรยากาศจึงอึมครึมตึงเครียด ปภังกรนั้นนอกจากจะไปรับหยาดพิรุณไปกินมื้อค่ำแล้วก็มักจะไปดื่มกับเพื่อนจนดึกกว่าจะกลับมาถึงเพนต์เฮาส์ก็ล่วงเข้าวันใหม่ไปแล้ว ซึ่งจอมแก้วก็ไม่ได้ใส่ใจ

ชายหนุ่มไม่คิดจะบอกจอมแก้วว่าเขาจะหมั้นกับหยาดพิรุณในอีกสามวันข้างหน้า ตอนนี้สิ่งที่มีในหัวเขาคือจะทำอย่างไรให้จอมแก้วยอมอยู่กับเขาต่ออย่างเต็มใจ เพราะเขายังไม่อยากปล่อยมือจากเธอ แต่ก็ไม่อาจยกเธอขึ้นมาเชิดหน้าชูตาได้เหมือนกัน

จอมแก้วนำเศษผ้ามาเย็บต่อกันเป็นงานศิลปะที่เธอทำเป็นประจำเพื่อไม่ให้ความคิดฟุ้งซ่านและนั่งดูซีรีส์ที่มีศิลปินคนโปรดรับบทพระเอกให้เวลาในแต่ละวันหมดไปโดยไม่พูดอะไรกับเขาเลย

ค่ำวันนี้ปภังกรแวะมานั่งดื่มกับอาจองและศาสตราที่ร้านโดยไม่มีจอมแก้วมานั่งอยู่ด้วยเหมือนทุกครั้ง สีหน้าของปภังกรดูเครียดขรึมตลอดเวลาแม้จะมีน้ำเมามาหล่อเลี้ยงในเส้นเลือดแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาเลย

“หน้าคนที่กำลังหมั้นดูอมทุกข์แบบนี้เหรอวะ ไอ้กั้ง”

ศาสตราเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะขึ้นกลางวง อาจองขยี้ต่ออีกว่า

“ก็คนกำลังจะมีบ่วงรัดคอจะให้มันเริงร่าได้ไงวะ”

เสียงก้นแก้วกระทบกับโต๊ะดังกึกเบา ๆ จากมือของปภังกร เขาพ่นลมหายใจออกหนัก ในดวงตามองไม่เห็นกระแสความมึนเมาปะปนอยู่มีแต่ความกลัดกลุ้มใจเรื่องที่ยังแก้ไม่ตก สบตากับเพื่อนทั้งสองก่อนจะถามขึ้นว่า

“พวกมึงช่วยกูคิดหน่อยสิ ทำไงจะให้จอมอยู่กับกูต่ออีกได้วะ”

อาจองยิ้มเยาะ ที่แท้เพื่อนก็กำลังคิดเรื่องนี้ กำลังจะหมั้นกับผู้หญิงอีกคน แต่ก็คิดถึงผู้หญิงอีกคน แต่เพื่อนก็ยังอุตส่าห์พยายามช่วยคิด ทั้งอาจองและศาสตราก็มีผู้หญิงเบี้ยบ้ายรายทางมาเยอะแต่ทั้งสองคนก็ยังไม่มีแบบเป็นตัวเป็นตนเหมือนปภังกรซึ่งก็ไม่ได้ถือว่าผิดอะไร

“กูก็ไม่มีประสบการณ์แบบนี้ด้วยสิวะ บ้านมึงกับบ้านกูไม่เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นประเภทรายทางก็อาจจะช่วยได้ กูว่านะ มึงต้องตกลงให้เรียบร้อย”

“หยกโอเค แต่จอมไม่โอเค”

“อ้าว ไอ้นี่มึงเล่นรักพี่เสียดายน้อง”

“พี่กูก็ยังไม่ได้รัก แต่งเพราะผู้ใหญ่จัดหาไว้พวกมึงก็รู้นี่”

“พูดงี้แสดงว่ามึงรักคนน้องเขาน่ะสิ”

ปภังกรยังส่ายหน้า

“มันก็ไม่ใช่นะเว้ย กูแค่คิดว่ากูยังไม่อยากปล่อยไป”

“ไอ้ห่า มึงนี่ทำยังกับพวกคนจีนสมัยโบราณที่มีเมียเอกเมียรองอยู่ร่วมบ้านกันเป็นโขยงแบบถูกจารีตแถมไม่ตะขิดตะขวงใจ นี่มันสมัยสิทธิเท่าเทียมนะเว้ยเฮ้ย ถ้าเขาไม่เต็มใจล่ะก็นั่นเรียกว่าบีบบังคับ”

ถามเพื่อนสองคนนี่ก็คงไม่ได้ช่วยอะไรได้ คนที่เขาต้องไปพูดตกลงกับเธอคือผู้หญิงที่เขาเลี้ยงไว้ที่เพนต์เฮาส์นั่นต่างหาก จะหาอะไรมาปรนเปรอให้ดีนะ เธอถึงจะยอมอยู่ต่อ หลังงานหมั้นพาไปทัวร์ยุโรปซักครึ่งเดือนก็ไม่เลวนะ เธอน่าจะชอบ

ปภังกรกลับมาถึงห้องเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วและจอมแก้วก็คงรีบเข้านอนหนีหน้าเขาแล้วแน่นอน... นั่นไงคิดผิดที่ไหนอ พอย่างเท้าเข้ามาห้องก็มืดสลัวมีแต่แสงโคมไฟวอร์มไลต์เล็ก ๆ ที่ยังส่องสว่าง ร่างสูงเดินปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเดินมาหยุดมองคนที่นอนตะแคงหน้าซุกหมอนอยู่บนเตียง อุณหภูมิในห้องเย็นฉ่ำยี่สิบสององศา ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นอย่างไม่มีเหตุผลอึดใจต่อมาจึงเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาโดยสวมเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว เขาค่อย ๆ สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ ขยับตัวเข้าหาจนร่างกายแนบชิดกันก่อนมือหนาแข็งแรงจะลูบไล้ไปตามเนื้อตัว จอมแก้วขยับตัวหนีอย่างหงุดหงิดส่งสัญญาณให้รู้ว่าเธอไม่มีอารมณ์จะทำอะไรอย่างว่ากับเขา แต่คนที่คิดวางแผนการมาแล้วมีหรือจะปล่อย

ใบหน้าคมโน้มลงมากระซิบที่ข้างหูจนชิดว่า

“ทำตัวดี ๆ เดี๋ยวจะพาไปเที่ยวเมืองนอก เธออยากไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันจะให้เธอชอปปิงเต็มที่เลย อยากได้อะไรก็ซื้อ ดีมั้ย ฮึ”

เขาใช้น้ำเสียงหวานหยดกระซิบบอกก่อนจรดจุมพิตลงมาที่แก้มนวล จอมแก้วไม่ตอบ เธอได้ยินทุกคำพูดที่เขาวาดวิมานให้ แต่มันไม่มีผลสักนิดเดียวที่ทำให้เธออยากอยู่ต่อ การที่เขาเห็นเธอเป็นเพียงที่ระบายกำหนัดมันทำให้ความรู้สึกยิ่งจมดิ่ง เพราะเขายังไม่เบื่อจึงพยายามยื้อไว้โดยเอาของมาล่อ แม้ว่าการได้อยู่กับเขามันเป็นความสุขจนอยากจะต่อเวลาออกไปอย่างที่เขาต้องการ แต่ความสุขเหล่านั้นมันก็แค่ความหวานที่เคลือบอยู่ภายนอก ภายในกลับเต็มไปด้วยความขมฝาดจนสุดบรรยาย คำพูดดูถูกของเขายังก้องอยู่ในหู ‘เธอยังเหลือศักดิ์ศรีอะไรนั่นด้วยเหรอ’ ... ไม่หรอก การที่อยู่กับเขาในฐานะเมียอีกคนนั่นสิถึงจะเรียกว่าเธอไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้ว

ปภังกรใช้ความชำนาญของตัวเองเล้าโลมหญิงสาวที่นอนตัวแข็งจนร่างบางอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างของเขา หลายวันที่นอนหันหลังให้กันยิ่งเพิ่มความโหยหาทบเท่าทวีคูณเพราะทิฐิทั้งนั้น เขาจับร่างบางให้พลิกนอนหงาย ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ส่องประกายแวววาวเหมือนกำลังตัดพ้อเขาอยู่ในนั้น

ชายหนุ่มไล้มือขึ้นมาตามกรอบหน้าเรียวเบา ๆ อย่างทะนุถนอมก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตกลีบปากอิ่มอย่างดูดดื่ม จากนั้นร่างกายก็ขยับเคลื่อนไหวไปตามความต้องการของอารมณ์ จอมแก้วไม่ขัดขืนแม้จะขมขื่นเพียงใด ตอนนี้เขามีเธอไว้ปลดปล่อยความต้องการต่อไปเขาก็จะมีผู้หญิงอีกคนมาเพิ่ม ผู้หญิงที่จะอยู่เหนือเธอทุกอย่าง ถึงเธอจะต่ำต้อยแต่ก็ไม่ยินดีจะใช้ผู้ชายร่วมกับผู้หญิงสูงส่งคนไหนทั้งนั้น คืนนี้ถือเสียว่าเขายังไม่ได้มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน และหากวันนั้นมาถึงสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก

ปภังกรใช้เซ็กส์ปรนเปรอหญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่าในค่ำคืนนี้ จนร่างกายทั้งสองคนอิ่มเอมความสุขสมก่อนจะเข้าสู่นิทรา เมื่อจอมแก้วตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวันก็ไม่พบชายหนุ่มในห้องแล้ว มีเพียงข้อความที่เขาส่งมาบอกในโทรศัพท์ว่า

“คืนนี้ไปค้างที่บ้านป๊า ไม่ต้องรอ”

อ่านข้อความเขาแล้วเธอก็วางโทรศัพท์ลง เขาจะไปอยู่ไหนทำอะไรตอนนี้เธอไม่อยากรู้ทั้งสิ้น ยิ่งอยู่ใกล้เขาหัวใจก็ยิ่งรู้สึกห่อเหี่ยวเจ็บปวดขึ้นทุกวันเหมือนกำเศษแก้วไว้ในมือ จะทำอย่างไรเขาถึงจะปล่อยเธอไป