เกิดใหม่เป็นนางร้ายทั้งที จะไม่ขอเป็นหนี้อีกต่อไป

‘แก้วเจ้าจอม’ หรือ ‘จอม’ ตกระกำลำบากมาหลายปี หนี้สินที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้ หลังจากพยายามอดทนมาหลายต่อหลายปี และในวันนี้ ‘เป็นไทแล้วโว้ยยยยย!!!’ หญิงสาวก้มมองดูใบเสร็จรับเงินครั้งแล้วครั้งอีก ความรู้สึกมากมายกำลังหลั่งไหลเข้ามา ทั้งยินดี และโล่งโปร่งสบาย เพราะเธอจมกับความทุกข์ทนนี้มาหลายปีมาก จนกระทั่งหนี้ก้อนสุดท้าย ถูกชำระเรียบร้อยแล้ว!! “หมดสักที เก่งเหมือนกันนะเรา เงินตั้งขนาดนั้นสามารถใช้มันจนหมดได้” ‘ยอดสุทธิอยู่ที่ สามล้านแปดแสนสองหมื่นสี่พันสามร้อยห้าสิบเอ็ดบาทค่ะ’ นอกจากบ้านที่ล้มละลายด้วยพิษเศรษฐกิจแล้ว จากคุณหนูใช้ชีวิตสบายกลายเป็นเด็กน้อยชนชั้นธรรมดาที่วัน ๆ แทบไม่มีอะไรตกถึงท้อง แถมพ่อแม่ยังมาด่วนจากไปเพราะทนสภาพที่เป็นอยู่ไม่ได้อีก เด็กน้อยต้องแบกรับเรื่องราวแสนสาหัส จนกระทั่งโตเป็นสาว ตั้งใจเรียนเพื่อให้ได้ทุน จะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่เมื่อเข้ามาสู่ชีวิตทำงาน เลยทำให้รู้ว่าตัวเองเป็นหนี้ แถมดอกยังบานปลายตั้งขนาดนี้ แก้วเจ้าจอมเลยก้มหน้าก้มตาใช้หนี้ของพ่อแม่ซึ่งตายจากไปตั้งแต่เด็กอย่างเลี่ยงไม่ได้ จากคนที่สดใส กลายเป็นคนเก็บตัว อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เพราะความเครียดทั้งจากงานที่ทำ และยอดหนี้ที่ไม่ลดลงเสียที เปลี่ยนมาอยู่ห้องเล็ก ๆ ที่ไกลจากที่ทำงานหน่อย ค่าเช่าถูกลง แต่ยังมีร้านค้าใจดีแบ่งของที่ขายไม่หมดมาให้เธอไปทำอาหารสำหรับมื้อเย็นและห่อไปทานกลางวันเป็นบางครั้ง มันคือเรื่องเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกดี ในชีวิตที่แสนแย่ “กลับมาแล้วหรือจ๊ะ น้องเบาหวิว~” นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ เรื่องน่ารำคาญก็เข้ามาทักทายอีกแล้ว แก้วเจ้าจอมหันไปส่งยิ้มให้กับแก๊งตั้งวงเหล้าอย่างทุกที แน่ละ วันนี้เธอหมดหนี้แล้ว หลังจากทำงานหามรุ่งหามค่ำมาตลอด รับงานข้างนอกเวลาที่ไม่มีโอที เหมือนว่าชีวิตนี้ถวายให้งานอย่างเดียว ไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตเลยสักวัน แต่ต่อจากนี้ไป เธอจะทำเพื่อตัวเอง ไม่อยากเป็นหนี้แล้วโว้ย!!! แก๊งวงเหล้ายังคงส่งเสียงออกมาเป็นระยะ เนินสูงตรงหน้า ทำไมวันนี้ดูสดใสกว่าทุกวัน แก้วเจ้าจอมบ่นนักหนา เพราะมันทั้งชันและเหนื่อย ยิ่งกับเธอที่น้ำหนักเกินค่ามาตรฐานเพราะเลือกเงินมากกว่าสุขภาพ ยิ่งทำให้หอบทุกครั้งเวลาขึ้นไป “ไม่เป็นไร วันนี้ฉันชิล จะไม่บ่นแกก็แล้วกัน” คนหมดหนี้ อะไรก็ดีไปหมด กำลังจะก้าวเท้าเดินต่อไป แต่กลับได้ยินเสียงของใครเรียกเอาไว้ “แม่หนู~” เสียงสั่นและแหบเล็กน้อย เรียกให้แก้วเจ้าจอมหันไป จนเจอเข้ากับหญิงชราคนหนึ่ง เธอสวมเสื้อคลุมสีดำยาวถึงตาตุ่ม ดูแปลกตา และไม่เข้ากับสภาพอากาศในประเทศเขตร้อนเลยสักนิด พร้อมถือตะกร้าสานในมือ โดยมีผ้าสีแดงคลุมเอาไว้ “คะ?” ดวงตาหรี่เล็ก ริมฝีปากกำลังกรีดยิ้มอย่างเป็นมิตรให้หญิงสาวตรงหน้า และข้ามถนนเลนส์เดียวตรงไปยังเด็กสาวของเธอในที่สุด ด้วยความตัวเล็กว่า ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองแก้วเจ้าจอมอีกครั้ง “ยายอยากไปวัดแถวนี้หน่อย รู้หรือเปล่าว่าอยู่ที่ไหน?” เป็นคำถามที่ทำเอาคิ้วหญิงสาวขมวดติดกัน แน่ล่ะ เธอไม่เคยเจอยายคนนี้มาก่อน แต่กลับคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เพราะญาติก็ไม่มี คนรู้จักอะไรก็เลิกคบเธอไปหมดแล้ว แต่มันเพราะอะไร ถึงรู้สึกคุ้นเคยกับคุณยายขนาดนี้ แก้วเจ้าจอมส่ายหน้าเล็กน้อย “เหมือนแถวนี้จะไม่มีวัดนะคะ แต่ถ้าเดินตรงไปจนถึงหน้าปากซอย จะมีวินมอเตอร์ไซค์อยู่ค่ะ น่าจะบอกได้ว่ามีวัดใกล้ ๆ อยู่ที่ไหน” “อย่างนั้นรึ?” หญิงชรายังคงเปิดยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร มองดูใบหน้าอวบอูมของหญิงสาวด้วยความคิดถึง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอเธอ ‘มันคงได้เวลาแล้วสินะ’ “เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวหนูโทร. หาพี่วินเบอร์แปดที่เรียกบ่อย ๆ ตอนตื่นสาย ราคาไม่แพงด้วย แถมยังขับนิ่มมาก” แก้วเจ้าจอมกำลังจะควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทร. ออก แต่กลับมีมือซึ่งเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นเอื้อมไปจับแขนเธอเอาไว้เสียก่อน “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” “ไม่เป็นไรดีกว่า เดี๋ยวยายเดินไปเอง ไม่รบกวนหนูหรอก” “ไม่รบกวนหรอกค่ะ” แก้วเจ้าจอมดูรอยยิ้มอันสดใส เลยเผลอยิ้มตาม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ซึ่งตอนนี้ ฝนเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกล อีกไม่นานฝนน่าจะตกหนักแน่ ๆ “คุณยายคะ ฝนอาจจะตกก่อน ให้หนูโทร. เรียกดีกว่านะคะ หนูเป็นห่วง” “เป็นเด็กดี เหมือนเคยเลย” “คะ?” “ไม่เป็นไร ยายเดินไปดีกว่า” หญิงชรายังคงรอยยิ้มเอาไว้ ก่อนจะเอื้อไปในตะกร้าซึ่งคล้องแขนอยู่ และหยิบของด้านในส่งให้หญิงตรงหน้า “ยายให้ เอาไปสิ” “เอ๊ะ?” แก้วเจ้าจอมก้มลงมองหนังสือปกสีแดงเล่มหนา ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่เอาหรอกค่ะ พอดีไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือเท่าไหร่” เธอยิ้มแหยเล็กน้อย ถึงเมื่อก่อนเธอชอบมาก แต่พอเผชิญกับปัญหาหลายอย่าง จึงมองว่าการอ่านหนังสือคือการเสียเวลาชีวิตมากที่สุด เพราะเวลาของเธอ คืองานที่ทำแล้วได้เงินเท่านั้น “รับเอาไว้เถอะ ยายขายหนังสือ เล่มนี้มันขายไม่ออกมานานแล้ว กำลังจะเอาไปทิ้งพอดี” หญิงชราคนนี้ยังคะยั้นคะยอ “เออ…” สุดท้ายก็เอื้อมมือไปรับมาไว้จนได้ พร้อมยิ้มแหย “… ทะ… เท่าไหร่คะ?” “ยายให้ เอาไปเถอะ” เธอเอื้อมมือลูบแขนขาวของหญิงสาวเบา ๆ และเปิดยิ้มให้อีกครั้ง “อย่าลืมอ่านล่ะ มันเป็นเรื่องที่สนุกมาก หนูต้องชอบแน่ ๆ ยายไปก่อนนะ” ‘แล้วเจอกัน’ แม้ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่แก้วเจ้าจอมรับหนังสือเล่มหนากว่าหมอนมาแล้ว มองตามหลังหญิงชราที่เริ่มเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งมัน “คนละทางกับที่บอกเลยนะคะคุณยาย” แต่เหมือนฝนของวันนี้ จะโปรยลงมาทักทายเสียแล้ว แก้วเจ้าจอมจึงรีบวิ่งขึ้นเนินชันด้วยความเร็วสูงสุดที่มี แม้ใจจะห่วงคุณยายก็ตาม แต่เธอ ห่วงซูชิลดราคาพิเศษที่หิ้วมาด้วยมากกว่า อุตส่าห์ซื้อมาสองกล่องใหญ่ เพื่อฉลองหมดหนี้วันนี้เชียว! หญิงสาวลืมเรื่องเมื่อตอนเย็นไปสนิท และกำลังดื่มด่ำกับอาหารญี่ปุ่นราคาพิเศษ แม้รสชาติจะไม่ได้โดดเด่นเท่าไหร่ แต่ความรู้สึก และใบเสร็จรับเงินมากำลังยืนยันว่า “หมดนี้แล้วโว้ย!! ฉันจะออกจากห้องรูหนูนี้สักที ไม่ต้องโหมทำงานเยอะ ไม่ต้องอด อยากกินอะไรก็ได้กิน กินให้มันร้อยโลไปเลย!!!” ความยินดีปรีดานี้ ตั้งกี่ปีกว่าจะได้มา แก้วเจ้าจอมล้มตัวลงกับพื้น กรีดยิ้มเต็มใบหน้า จนกระทั่งหันไปเจอกับหนังสือเล่มแดงที่วางเอาไว้ ตอนแรกไม่คิดจะอ่าน เพราะมันหนาจนท้อ แต่สุดท้าย ก็หยิบมาจนได้ “ต้องอ่านเลยหรือคะคุณยาย แล้วรู้ได้ยังไงว่าหนูจะชอบหรือไม่ชอบ ถ้ามันน้ำเน่าเกินไป คงได้กลายเป็นหมอนหนุนแทนอันเก่าแน่ ยิ่งแบนแข่งกับแผ่นกระดาษอยู่” หนังสือสีแดง ไร้ชื่อเรื่อง แม้กระทั่งชื่อผู้แต่งก็ยังไม่มี อย่างกับหนังสือที่เขียนขึ้นมาเอง แถมผู้เขียนยังเป็นพวกอินโทรเวิร์ตเสียด้วย ไม่บอกอะไรเลย ขึ้นมาเป็นตอนที่หนึ่งดื้อ ๆ ตั้งแต่แผ่นแรก “เออ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ พวกสำนักพิมพ์ หรืออะไรก็ไม่มีเลยเหรอ? แปลกจัง” แต่ก็ยังเปิดไปหน้าถัดไปอยู่ดี เรื่องราวอันโรแมนติก ของ ‘อัลดีน โดโนแวน’ และ ‘โซเฟีย แคลร์’ พวกเขารู้จักกันเพราะบ้านใกล้กัน เด็กน้อยข้างบ้านผู้สดใส และความรักที่อัลดีนมีให้เธอ ต่อให้ทางบ้านหมั้นหมาย ‘ไรรี่ย์ แรนเดอร์โค’ หนึ่งในสามตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดของอาณาจักร เอาไว้ให้ แต่อัลดีนยังเลือกเพียงโซเฟียเท่านั้น แม้เธอจะต่ำต้อยกว่าตัวเองมาก ไรรี่ย์เสียใจ ที่ชายหนุ่มที่ตัวเองรักมาตลอดได้ปันใจไปให้คนอื่น เลยพยายามทำทุกทางเพื่อแย่งเขากลับคืนมาจากโซเฟีย แต่สุดท้าย ก็ไม่สามารถชนะความรักของพวกเขาได้ หนังสือถูกปิดลงทันทีทั้ง ๆ ที่อ่านไปไม่กี่ตอนเท่านั้น แน่นอนว่าแก้วเจ้าจอมไม่คิดจะเปิดอ่านมันอีกแน่นอน ที่บอกว่าชอบมากอะไรนั่น “น้ำเน่าชะมัดเลย! ฉันเกลียดเรื่องอะไรแบบนี้สุด! ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวนะไรรี่ย์! เขาไม่รัก ก็ไปหาคนอื่นสิ มีเงินขนาดนั้น ซื้อกินก็ได้!!” อย่างกับคนโง่ที่ไล่ตามคนที่ไม่รัก ขนาดเขาพูดให้เจ็บช้ำน้ำใจขนาดนั้น ไรรี่ย์กลับมั่นคงในรักครั้งนี้จนแทบถวายหัว ซึ่งเรื่องนี้แก้วเจ้าจอมไม่เข้าใจ โลกทั้งใบมีผู้ชายมากมาย แล้วมันเพราะอะไรถึงไปยึดติดกับอัลดีน โดโนแวนขนาดนั้นด้วย! หงุดหงิดจนทนอ่านไม่ได้ ขนาดบอกว่าไม่ชอบ แต่ดูเหมือนจะอินน่าดู “พอ ๆ เลิก ๆ ไม่อ่านแล้ว น้ำเน่าชะมัด พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก นอนดีกว่า” หนังสือเล่มหนาถูกโยนลงที่นอนดังปึก! ส่วนแก้วเจ้าจอม เดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำและเตรียมเข้านอน จึงทำให้ไม่เห็น.. ว่าตอนนี้ เนื้อหาแสนน้ำเน่าที่เจ้าหล่อนเกลียดแสนเกลียด
 ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย ไฟในห้องปิดลง เหมือนทุกอย่างจะกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง แก้วเจ้าจอมมองไปยังรอบห้อง แม้จะปิดไฟแล้ว แต่ก็ยังมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาด้านในห้องเท่ารูหนูแห่งนี้ตลอดเวลา “พ่อ แม่ จอมใช้หนี้หมดแล้วนะ จอมจะได้มีชีวิตของจอมสักที” ทำเพื่อคนอื่นมามากมาย จากคนหุ่นสมส่วน กลายเป็นหุ่นหมี เพราะมีอะไรก็กินแบบนั้น เรื่องสุขภาพเป็นเรื่องรอง เพราะงานและเงินมาเป็นอันดับหนึ่ง “ฉันอิจฉาเธอจังเลยไรรี่ย์ ทำไมกันนะ รวยตั้งขนาดนั้น แต่กลับดูไม่มีความสุขเลย ฉันอยากรวยแบบนั้นบ้างจัง ไม่ต้องมีความรักก็ได้ ขอแค่ได้กินอะไรที่อยากกิน ทำอะไรที่อยากทำก็พอแล้ว หาว~” สติเริ่มเลือนราง เธอเข้าสู่ห้วงนิทราเพราะความเหนื่อยล้าอีกครั้ง หนังสือที่ถูกปิดไป กำลังถูกเปิดออก ตอนที่หนึ่งในหน้าแรก มันได้เปลี่ยนไป เป็นปฐมบทเรื่องใหม่ พร้อมชื่อของผู้เขียน กำลังปรากฏขึ้นบนปกหนังสือเล่มหน้านี้ ‘ไรรี่ย์ แรนเดอร์โค’ หญิงชราปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มอันเป็นมิตรยังเหมือนเดิม นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอเด็กน้อยคนนี้ เป็นเรื่องที่น่ายินดี ที่ได้เจอเธออีกครั้ง “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เด็กน้อย” เธอลูบกระหม่อมหญิงสาวเบา ๆ ทั้งเอ็นดู และรักใคร่ ดังนั้น สิ่งที่เธอปรารถนา มีหรือจะให้ไม่ได้ “ข้าขอวอน ให้สิ่งที่เจ้าปรารถนาเป็นจริง ตัดสิ้นทุกสิ่ง ไม่ว่าจะโลกใบนี้ หรือโลกใบไหน… จงใช้ชีวิตในแบบที่เจ้าต้องการ ขอพรทั้งหมดจงสถิตแด่เจ้า” ห้องเล็กแค่สามคูณสี่เมตรพร้อมห้องน้ำในตัว แม้จะอยู่คนเดียวก็ยังคับแคบเกินไป ค่อย ๆ สว่างขึ้น แสงสีแดงเปล่งประกายรอบห้อง หอบร่างหญิงสาวซึ่งยังท่องห้วงนิทราของตนขึ้นกลางอากาศ และทุกอย่าง ณ ที่แห่งนี้ ค่อย ๆ เลือนหายไป จากสายตา... และความทรงจำของทุกคน “เด็กน้อย จงใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าปรารถนาเถิด ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอะไรอีกแล้ว”