บนตำแหน่งที่ประทับสูงขึ้นไปมีร่างอันสง่างามนั่งผ่าเผย กลิ่นอายรอบๆ ตัวซุนจื่อหมิงในวันนี้แตกต่างไปจากคราก่อนที่พบกันในงานวันเกิดของนาง
ยากที่จะพูดได้เต็มว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีหรือไม่ดี...
นางคิดพลางดึงสายตาที่มองใบหน้าของซุนจื่อหมิงมายังรองเท้าราคาแพงเพื่อรักษามารยาท
“ถวายบังคมเพคะ”
“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”
สองพี่น้องทำความเคารพโดยพร้อมเพรียงกัน
“ตามสบายเถิด”
กระทั่งสายตาของซุนจื่อหมิงยังต่างไปจากเคย เดิมทีแม้จะรู้ว่าตระกูลลี่เป็นพวกเดียวกันกับองค์ชายสี่ ทว่าพระเอกของเรื่องก็ไม่เคยจะใช้แววตาประเมินอย่างหวาดระแวงมองอย่างเปิดเผยเช่นนี้มาก่อน
นี่ถือเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญอย่างหนึ่งที่ไม่เคยมีในนิยาย บุคคลที่อยู่ตรงหน้ายามนี้อาจไม่ใช่คนเดียวกับที่นางเคยรู้จักดีในหนังสือที่เคยอ่านอีกแล้ว
ลี่หยวนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แสร้งทำสีหน้างุนงงคล้ายไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่ถูกเรียกตัวมาที่นี่ ทั้งที่รู้อ
