ขณะเดียวกันนั้น สตรีผู้หนึ่งที่เคยตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่มีวันย่างกรายเข้าสู่กำแพงวังหลวง กลับรู้สึกว่าตนถูกตบหน้าเข้าฉาดใหญ่เมื่อเห็นป้ายชื่อที่เขียนด้วยหมึกทองเหนือตำหนักอันโอ่อ่า
‘ตำหนักบูรพา’
“พี่รอง” นางเรียกผู้ที่ยืนอยู่ข้างกาย สองมือกำแน่น “ท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม”
“มาเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท” ลี่ชิวตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ไร้ความผิด
หากเท้าความไปเมื่อสามวันก่อน พอหลังจากที่ลี่หยวนทราบข่าวจากบิดาว่าฟางอวี้ถูกจับส่งตัวเข้าคุกหลวง ลี่ชิวก็เดินทางกลับมาถึงบ้านพอดี
ตั้งแต่เด็ก ลี่ชิวทั้งเคารพและเลื่อมใสในตัวฟางอวี้มาก ถึงขั้นมีความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะเป็นทหารเพื่อเดินตามรอยเท้าของท่านโหวที่พวกนางต่างเรียกเขาอย่างสนิทสนมว่า ‘ท่านอา’
แน่นอนว่า ในฐานะที่ลี่ชิวหม่าเป็นฝ่ายเดียวกับซุนโม่เหยียน เขาย่อมไม่มีความคิดที่จะช่วยเหลือฟางอวี้ซึ่งอยู่ฝ่ายขององค์รัชทายาทให้พ้นโทษ
