กลับมาเป็นเสด็จแม่อีกครั้ง

5. ปลดฮองเฮา

เดี๋ยวนี้เจ้าแฝดจอมป่วนเริ่มคลานแล้ว พื้นที่บนเตียงเริ่มไม่พอ หลีเจียวจึงสั่งให้ปูพรมบนพื้น ปล่อยให้พวกเขาคลานเล่นได้เต็มที่

เซวียนจ้านก็ยังซุกซนเช่นเดิม เขาคลานคล่องกว่าน้องสาวฝาแฝดมาก คลานไปกลิ้งไป หัวเราะเอิ๊กอ๊ากทั้งวัน ส่วนเซวียนจูผู้เรียบร้อยเอาแต่นั่งเล่นตุ๊กตาผ้าอยู่เงียบๆ บางคราพี่ชายแวะมาป่วน นางก็จะยกแขนปล้องสั้นๆ ขึ้นเป็นการขู่

เซวียนจ้านอยากได้ตุ๊กตาผ้าเช่นกัน เขาโวยวายจะเอาให้ได้ นางกำนัลพี่เลี้ยงเห็นท่าไม่ดีจึงหยิบอีกตัวมาให้ ทว่าองค์ชายน้อยไม่เอา เขาอยากได้ตัวในมือน้องสาว

เด็กทั้งสองยื้อแย่งกันไปมา สุดท้ายก็แผดเสียง “แง!” ด้วยกันทั้งคู่จนหลีเจียวต้องเข้ามาดู

หลีเจียวเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น”

นางกำนัลพี่เลี้ยง “ฮองเฮา องค์ชายน้อยอยากได้ตุ๊กตาผ้าในมือองค์หญิงน้อย องค์หญิงน้อยไม่ยอมจึงเกิดการแย่งกันเพคะ”

เซวียนจูสะอื้นฮักปลายจมูกแดงก่ำ ดวงตากลมแป๋วเจิ่งนองด้วยหยาดน้ำตา หลีเจียวเข้ามาอุ้มนาง เช็ดหน้าให้เจ้าตัวน้อยอย่างปลอบโยน “ไม่เอา ไม่ร้องนะเด็กดี”

ส่วนเซวียนจ้านก็เอาแต่แผดเสียงดัง ยิ่งเห็นเสด็จแม่โอ๋น้องสาวเขายิ่งไม่พอใจ น้ำมูกน้ำตาไหลเป็นทางเปียกเปื้อน แขนขาปล้องสั้นเหยียดเกร็งสุดกำลัง “แงๆๆ”

เมื่อโอ๋บุตรสาวเสร็จแล้ว หลีเจียวก็เข้ามาจัดการเจ้าเด็กแสบ เมื่อเห็นเสด็จแม่คุกเข่านั่งลงกับพื้น เซวียนจ้านก็ทำท่าจะปีนขึ้นบนตักมารดา น้ำมูกน้ำตายังไหลเป็นทาง

หลีเจียวเห็นท่าทางของเขาแล้วนึกเอ็นดู ทว่าก็ต้องแสร้งทำหน้าเคร่งครึมเข้าไว้ “อาจ้าน ลูกทำเช่นนี้ไม่ถูกต้องรู้หรือไม่ ของเล่นมีมากมายเหตุใดถึงไปแย่งของน้อง อาจ้านเป็นพี่ชายต้องไม่แกล้งน้อง ต้องรักน้องและดูแลน้องถึงจะถูก...”

เซวียนจ้านไม่เข้าใจที่เสด็จแม่พูด แต่เห็นท่าทางและน้ำเสียงก็รู้นางไม่พอใจ ปกติเสด็จแม่จะพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน

เจ้าเด็กแสบหยุดร้องไห้ทันที นั่งดูดนิ้วสะอื้นฮักๆ มองหน้ามารดาสายตาละห้อย หลีเจียวเห็นเช่นนั้นก็ใจอ่อนยวบ นางเข้าไปอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนตัก เช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาอย่างอ่อนโยน “ครั้งหน้าไม่ทำเช่นนี้อีก ไม่อย่างนั้นแม่จะไม่อุ้มเจ้าสามวัน!”

เจ้าเด็กแฝดเล่นจนเหนื่อยจึงผล็อยหลับไป หลีเจียวนั่งเย็บชุดสำหรับหน้าหนาวให้ลูกๆ อยู่ในห้อง จิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ชายปริศนาที่นางเจอในคืนนั้น แม้ไม่เห็นหน้าแต่บุคลิกท่าทางของเขาทำให้นางรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนใครสักคน

เสี่ยวม่านออกไปรับของที่ขันทีนำมาให้ นางซ่อนความสงสัยเอาไว้ตลอด หีบสำหรับใส่อาหารแห้งหีบใหญ่ เมื่อรื้อของออกหมดจะพบว่าก้นหีบมีเนื้อสัตว์ต่างๆ และยังมีสมุนไพรใบชาหายาก ราวกับต้องการแอบซ่อนเข้ามา ของพวกนี้ครั้นตอนฮองเฮาไม่ถูกกักขังในตำหนักเย็น ทรงรับสั่งให้นางเคี่ยวดื่มบำรุงร่างกายอยู่ทุกวัน

อีกทั้งตอนส่งผ้าขนสัตว์และผ้าต่วน ผ้าพวกนั้นก็ถูกซ่อนไว้ใต้หีบใหญ่ เสี่ยวม่านย้อนนึก ฮองเฮาทรงบ่นว่าอยากได้ผ้าขนสัตว์ วันต่อมาผ้าขนสัตว์กูถูกนำมาส่ง วันก่อนพระองค์ทรงอยากกินผลไม้เปรี้ยว ครั้งต่อมาผลไม้เปรี้ยวก็ถูกนำมาส่ง เหตุการณ์บังเอิญเกิดขึ้นอยู่หลายต่อหลายครั้ง และเมื่อคืน ฮองเฮาทรงพบชายปริศนาซ่อนตัวอยู่บนหลังคา

หรือว่า....

เสี่ยวม่านเดินเข้ามาในห้อง นางแย้มรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายยินดี “ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันมีเรื่องจะกราบทูล”

°°°

เซวียนหยางเขากำลังประชุมเช้าอยู่ในท้องพระโรงกับเหล่าขุนนาง ส่วนใหญ่ถกปัญหาเรื่องปากท้องของชาวบ้าน

เซวียนหยางไม่เหมือนเสด็จพ่อของเขา ที่เกรงใจเหล่าขุนนางอาวุโส จนทำให้คนพวกนั้นเหิมเกริมไม่เคารพนับถือ ราวกับเป็นฮ่องเต้หุ่นเชิด

“พื้นที่แถบหมู่บ้านลิ่งจื่อแห้งแล้งทุกปี ชาวบ้านต่างเดือดร้อนไม่มีน้ำใส่พืชผล เรากางแผนที่ดูแล้วยังพอมีหนทางจึงคิดจะทำคลองส่งน้ำ หากพวกท่านยังยกมือคัดค้านเพราะกังวลเรื่องเงินในคลัง เราบอกเลยไม่ต้องกังวล ปีนี้เราจะเก็บภาษีพวกท่านเพิ่มเท่าตัว พวกท่านอยู่ดีกินดี แต่ประชาชนซึ่งเป็นผู้จ่ายเงินเดือนให้พวกท่านอยู่กินอย่างยากลำบาก พวกท่านไม่ละอายใจกันบ้างหรืออย่างไร”

ในท้องพระโรงเงียบกริบ แม้มีคนอยากคัดค้านก็ไม่กล้ายกมือเอ่ย ตั้งแต่เซวียนหยางขึ้นครองบัลลังก์ต่อจากพระบิดา อำนาจในราชสำนักก็ดูจะเอนเอียงไปฝั่งขวา ด้วยเหตุฉะนี้ ใต้เท้าหลิวซึ่งเป็นเสนาบดีฝั่งซ้ายจึงต้องการให้บุตรสาวขึ้นเป็นฮองเฮา อำนาจจะได้กลับมาฝั่งตน

“พวกท่านมีอะไรจะเสนออีกหรือไม่ หากไม่มี เราจะปิดการประชุม”

หนึ่งในขุนนางฝั่งซ้ายก้าวเท้าออกมา ประสานมือโค้งตัวลงต่อพระพักตร์โอรสสวรรค์ “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมยังมีอีกเรื่องพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านว่ามา”

“เรื่องฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อนางกระทำความผิด ซึ่งเป็นความผิดที่ร้ายแรงไม่น่าให้อภัย สมควรต้องโทษประหารเสียด้วยซ้ำที่ทำให้ฝ่าบาทเสื่อมเสียเกียรติ เหตุใดฝ่าบาทถึงยังไม่ปลดนางลงจากตำแหน่งฮองเฮา สตรีไร้คุณธรรมหาได้ควรคู่กับพระองค์ไม่ กระหม่อมจึงอยากกราบทูลให้พิจารณาปลดฮองเฮาและขับไล่นางออกจากวังหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อขุนนางผู้นั้นกล่าวจบ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที ตั้งแต่มีข่าวลือว่าหลีฮองเฮาถูกจับได้ว่ามีชู้ และถูกเนรเทศให้ไปอยู่ตำหนักเย็น ก็ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยเรื่องปลดฮองเฮาเลย

ใต้เท้าหลิวได้ยินเช่นนั้นก็ก้มหน้าลง ซ่อนรอยยิ้มพึงพอใจ