บทที่ 17 จมบ่อน้ำตา
ดาวลดานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับที่บิดานั่งอยู่ แล้วเบียดกายกระแซะเข้าไปโอบกอดเอวหนาของท่านไว้
อาทิตย์โอบกอดลูกสาวคนเล็ก แล้วหอมแก้มนวลใสอมชมพูเหมือนแก้มเด็กของเธอหนึ่งที เขารู้จากพี่สาวทั้งสองว่าเธอกำลังมีปัญหากับคนรัก แต่เขาเห็นว่าเป็นเรื่องของหนุ่มสาว จึงเลี่ยงที่จะซักไซ้ให้มากความ
“ไปดูหนังกับป๋าไหมลูก หรือจะไปเที่ยวดอนหอยหลอดกันดี”
“ไม่คะป๋า แค่ได้อยู่กับป๋าแยมก็พอใจแล้วค่ะ”
“ไปหาอะไรทานที่ปากอ่าวกันไหมลูก ไปกินอาหารทะเลสด ๆ กันดีกว่า”
“ที่ร้านป๋าก็มีให้ทานนี่คะ ทำไมเราต้องขับรถไปทานไกลขนาดนั้นด้วย”
“ก็ไปกินบรรยากาศไงลูก”
“ไม่ค่ะ แยมอยากกอดป๋าอย่างนี้มากกว่า” เสียงของเธอเริ่มสั่น วงแขนที่กอดกระชับเริ่มขยับรัดแน่นขึ้น
อาทิตย์แนบฝ่ามือกับศีรษะของลูกสาวคนเล็ก ลูบปลอบไปมาด้วยความเป็นห่วงสุดซึ้ง ฝืนใจไม่ให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความสงสารเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือของเธ
