ของฝากจากครอบครัว
1284 Words
บทที่ 6 ของฝากจากครอบครัว
“ก็แค่ทานข้าวด้วยกันสี่ห้าสิบมื้อเอง”
“แล้วเธอเห็นพี่เขยเธอว่างงานมากหรือจ๊ะไอ้ตัวแสบ”
“ก็พี่เยลไม่ค่อยว่างนี่คะ แยมเลยต้องสอดส่องแทนให้” เพราะก่อนที่พี่สาวตนจะแต่งงานนั้น เธอมีอาชีพเป็นแอร์โฮสเตสต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้เที่ยวบินหลักจะเป็นทางโซนเอเชียก็ตาม
“รู้ไหมสามีพี่เขาว่ายังไง เขาบอกว่าหนึ่งเดือนเขาจะเจอกับพี่ประมาณสองครั้ง พอๆ กับที่เขาต้องไปเจอกับแยมมี่เลย น้องเขายังเคยแซวเลยว่าตกลงแฟนพี่ชายเขาคนไหนกันแน่”
ดาวลดาหัวเราะด้วยความถูกใจ แล้วนึกสงสัยคำพูดของพี่สาว “พี่เฮียวริใช่ไหม แยมจำพี่เขาไม่ค่อยได้แล้วค่ะ เห็นกันแค่ตอนงานแต่งงานครั้งเดียว”
“ใช่จ้ะ แต่คนที่แซวเขาไม่ใช่เฮียวรินะ เป็นเจสันน่ะ”
“เจสันวูเหรอพี่เยล” ดาวลดาเบิกตาด้วยความตื่นเต้นเมื่อพูดถึงผู้ชายคนนั้น นักร้องนักแสดงขวัญใจสาวเอเซียแล้วยังเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทตัวจริงที่พี่เขยออกหน้าบริหารอยู่ และเขาก็เป็นญาติสนิทกับพี่เขยของเธอ
“ซองอาเขาบอกว่าถ้าไม่ได้ถือหุ้นอยู่ในบริษัทด้วย สงสัยโดนน้องชายไล่ออกไปแล้ว”
“เขาเป็นญาติทางไหนกันเหรอพี่เยล พ่อของพวกเขาเป็นพี่น้องกันใช่ไหม”
“ใช่ ไหนบอกว่าจำไม่ได้”
“จำไม่ค่อยได้ แต่ถ้าผ่านสมองมาบ้างแล้วก็พอมีเค้าหลงเหลืออยู่”
“เป็นญาติกัน ปู่กับปู่เป็นพี่น้องกัน ปู่ของเจสันเขาไปได้เมียฝรั่งและใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกา แต่แม่ของเจสันเป็นคนเกาหลี”
“เออใช่ แยมจำได้แล้วที่พี่เคยเล่าให้ฟังว่าเขาเป็นลูกเสี้ยว” ดาวลดาเริ่มจำได้มากขึ้น ตอนนั้นพี่สาวตนเพิ่งแต่งงานกับพี่เขย เธอเห็นเขาในงานแต่งและจำได้ว่าเป็นนักแสดงจึงถาม จำได้ดีว่าตัวจริงเขาดูดีราวกับเทพบุตรกรีก อาจจะเป็นเพราะมีเชื้อของฝรั่งปนอยู่
“นั่นแหละ”
ติ๊งหน่องๆ
“ใครมานะ” เดือนนภาถามขึ้นลอยๆ และจะลุกไปกดดูที่อินเตอร์คอม
“ไม่ต้อง แยมเอง” ดาวลดารีบลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าจอ “สวัสดีค่ะ ใครคะ” เธอเพ่งมองที่หน้าจอเมื่อเจอชายหนุ่มวัยใสหน้าตาดีมากคนหนึ่งส่งยิ้มมาให้ รู้สึกคุ้นหน้ามากแต่นึกไม่ออก
“สวัสดีครับ มินวูเองครับ”
“สักครู่นะคะ พี่เยล มินวู” บอกกับชายหนุ่มแล้วจึงหันมาพูดกับพี่สาว
“อ๋อ เปิดประตูให้เขาเลย”
ดาวลดาทำตามที่พี่สาวบอก “เชิญค่ะ หน้าคุ้นมากเลยพี่เยล”
“วงพลีสไง วงนี้เจสันคัดเลือกเองกับมือเลยนะ แถมยังเขียนเพลงและมีร้องแจมด้วยอีกต่างหาก ดังจะตาย”
“อ๋อๆๆ มิน่าทำไมถึงคุ้น นักร้องน้องใหม่มาแรงแห่งปีนี่เอง”
“สวัสดีครับคุณนายวู” หนุ่มน้อยวัยใสที่เปิดประตูบ้านเข้ามากล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้มสดใสน่ารักสมวัย “สวัสดีครับ..”
“น้องสาวพี่เองจ้ะเรียกพี่แยมมี่ก็ได้ แยมนี่มินวู ปาร์คมินวู” เดือนนภาแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน
“พี่แยมมี่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมมินวูนะครับ” มินวูแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นเดียวกันค่ะ พี่อายุยี่สิบเจ็ด สูงหนึ่งร้อยหกสิบเก้า แล้วคุณล่ะคะ” เพื่อไม่ให้น่าเกลียดเธอจึงทำการแนะนำสิ่งที่ตนอยากรู้จากฝ่ายตรงข้ามก่อน ความจริงเธออยากรู้ว่าเขาสูงเท่าไหร่มากกว่า แต่มันคงจะน่าเกลียดไปถ้าถามออกไปแบบนั้นอย่างเดียว
“อายุย่างยี่สิบเอ็ด สูงร้อยแปดสิบหกครับพี่สาว”
“โอ้ว! สูงมากๆ เลยค่ะ ดีนะที่อายุเกินยี่สิบแล้ว ไม่งั้นอาจจะสูงถึงสองร้อยเซ็นก็ได้เนอะ” เธอฉีกยิ้มขณะพูดคุย ถูกชะตากับเด็กหนุ่มคนนี้นัก อาจจะเป็นเพราะว่าเธออยากมีน้องชายเหมือนคนอื่นเขาบ้าง เมื่อมาเจอเขาจึงรู้สึกแบบนี้ โดยเฉพาะตอนที่เขาเรียกเธอว่าพี่สาว มันฟังดูดีจริงๆ
“ฮาๆๆ อาจจะนะครับพี่สาว”
“คิกๆๆ รู้ไหมว่าพี่อยากมีน้องชายมากแค่ไหน พอมาเจอเธอพี่รู้สึกถูกชะตามากๆ เลย”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอสมัครเป็นน้องชายพี่ได้ไหมครับ” มินวูก็รู้สึกถูกชะตากับหญิงสาวเหมือนกัน เมื่อได้ยินเธอพูดดังนั้นจึงรีบเสนอตัว เขาจะดีใจมากถ้าเธอยอมรับเพราะเขาเองก็มีแต่น้องชาย
“จริงหรือเปล่า พี่เอาจริงนะ”
“พี่สาวๆๆ ด้วยความยินดีครับ”
“มินวู แยมมี่ พวกเธอลืมใครอีกคนหรือเปล่าเนี่ย” เดือนนภาขัดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ เธอรู้ว่าดาวลดาอยากมีน้องชายมากแค่ไหน และก็รู้ว่าดีใจขนาดไหนที่รู้ว่าลูกในท้องของตนเป็นเด็กผู้ชาย
“ขอโทษครับคุณนายวู ผมไม่ได้ตั้งใจจะลืมคุณนะครับ แต่ผมแค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้น” มินวูแสร้งทำหน้าเศร้า แต่ปากยังประดับด้วยรอยยิ้ม
“โอ้ มินวู! นายมาได้ไงเนี่ย” ซองอาเดินออกมาจากครัว บนตัวเขายังมีผ้ากันเปื้อนสวมอยู่
“สวัสดีครับประธานวู คุณเจสันให้ผมแวะมาเอาของให้เขาครับ”
“อ๋อ เขาโทรมาบอกฉันแล้ว รอสักครู่นะ”
“ครับ” มินวูตอบรับ แล้วหันมาส่งยิ้มให้ดาวลดา “บ้านผมอยู่ห่างจากที่นี่ไม่มากครับพี่สาว พอดีคุณเจสันเขารู้ว่าผมกลับบ้านเขาก็เลยไหว้วานให้ผมแวะเอาของให้”
“จ้ะ นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้” เธอเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้เตรียมอะไรให้แขกหนุ่ม
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมทานจากบ้านมาเรียบร้อยแล้วทั้งข้าวทั้งน้ำ ตอนนี้ยังแน่นท้องอยู่เลยครับ”
“โอเค” ดาวลดานั่งลงตามเดิม “เธอน่ารักมากๆ เลยมินวู พี่ดีใจมากเลยที่มีน้องชายน่ารักแบบเธอ”
“พี่ก็สวยมากเลยครับ ทั้งสวยทั้งน่ารัก ดูดีกว่าดาราอีก ผมก็ดีใจมากเลยครับ”
“แยมพี่ว่าเธอต้องหลงรักมินวูหัวปักหัวปำแน่ ดูคารมเขาสิ” เดือนนภาพูดกลั้วหัวเราะเป็นภาษาไทย
“มีน้องชายน่ารักๆ ทั้งคนก็ต้องหลงรักเป็นธรรมดาค่ะ”
“ก็ขอให้รักแบบน้องชายเถอะนะ ไม่ใช่ลืมตัวล่ะ”
“พี่เยลไม่รู้จักนิสัยแยมเหรอคะ แยมไม่นิยมเด็กค่ะ แต่ถึงจะใช่ก็คงไม่ใช่แบบนี้หรอกค่ะ ถ้าเป็นหนุ่มเกาหลีแยมชอบแบบซอโดยังหรือมินโฮ ถ้าเป็นหนุ่มไทยแยมชอบแบบซันนี่ แต่ถ้าเป็นฝรั่งแยมชอบแบบพอล วอล์คเกอร์ แบบมินวูนี่รักได้แบบน้องชายหมดใจเลยค่ะ รับรองไม่มีแบบอื่นแอบแฝง จริงไหมมินวู” ท้ายประโยคเธอถามชายหนุ่มเป็นภาษาเกาหลี
“ใช่ครับพี่สาว” มินวูไม่รู้หรอกว่าเธอพูดอะไรกับพี่สาวของเธอ แต่ดูจากสายตาและคำพูดคงไม่ใช่เรื่องไม่ดีแน่...
- Writer
