บทที่ 23 เธอน่ารัก
ใบหน้าที่ยิ้มกว้างอย่างคนเป็นมิตรตอนคุยกับเดือนนภา หุบสนิทเมื่อพ้นจากสายตาของเธอแล้ว หันไปมองหญิงสาวที่นั่งหน้าระรื่นอยู่ด้านข้าง
“เมื่อคืนเรามาถึงบ้านกี่ทุ่ม คุณจำได้หรือเปล่า”
มือที่กำลังจะเปิดกระบอกชะงัก หันไปตอบคำถามของเขา “จำได้สิ เกือบ ๆ ห้าทุ่ม”
“แล้วทำไมพี่คุณบอกว่าคุณกลับตีสองกว่า”
“ฉันก็ไปเที่ยวของฉันบ้างสิคุณ”
“ไปดื่มเหล้าย้อมใจเหรอ”
หญิงสาวต้องหยุดหมุนฝากระบอกอีกครั้ง หันไปมองเขาอย่างเอาเรื่อง “ฉันไปดูหนังมาต่างหาก ไม่รู้ก็อย่ามาเดาส่ง ๆ แบบนี้ ฉันไม่ชอบ”
“ผมก็ไม่ได้อยากเดาหรอกนะเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่ผมแค่สงสารพี่สะใภ้ที่ต้องมานั่งเป็นห่วงน้องสาวตัวโตแบบคุณ คุณรู้ไหมว่าเธอเป็นห่วงคุณขนาดไหน เธอกลัวคุณจะเหนื่อยและเพลียจนไม่มีแรงทำงาน ถึงต้องตื่นมาทำโจ๊กแล้วก็ชงโสมมาให้คุณกินนี่ไง อย่าให้ความหวังดีของพี่สาวคุณต้องสูญเปล่าล่ะ กินซะให้หม
