บทที่ 37 ดินเนอร์สุดหรู
เจสันอมยิ้มเล็กน้อย เริ่มลงมือกับหอยเชลล์ในจานของตน
“ทานให้หมดนะเจสัน”
“สามจานยังไม่อิ่มเลย คิดว่าแค่นี้จะเหลือเหรอ”
เขาพูดถูก อาหารชิ้นเท่าแมวดมแบบนี้ มาอีกสามจานก็ยังไม่รู้สึกอิ่มด้วยซ้ำ ใหญ่แต่จานจริง ๆ
“ก็นึกว่าคุณจะเขินที่ฉันนั่งอยู่ด้วย”
“ต้องเป็นคุณต่างหากที่เขิน”
“จริงด้วย” หญิงสาวทำท่าตกใจแล้วค่อย ๆ คลี่ยิ้มให้เขา “แต่ฉันลืมทำ ทำยังไงดีล่ะ”
ชายหนุ่มได้แต่อมยิ้มกับการกระทำของเธอ มองเธอด้วยสายตาสื่อความหมายลึกซึ้ง “ทำไมคุณถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะแยม”
แค่ก ๆ ๆ
ดาวลดารีบหยิบไวน์ขึ้นมาดื่มล้างคอ ตั้งสติอยู่ชั่วครู่แต่ก็ยังรู้สึกขาดสติ จึงหยิบขวดไวน์มาเทใส่แก้วแล้วดื่มต่อเนื่องไปถึงสามแก้ว โดยไม่สนใจกับอาหารจานอร่อยตรงหน้าอีกเลย
“เดี๋ยวก็เมาหรอก” เจสันเตือนเมื่อเห็นเธอดื่มไม่หยุด
“ก็ดี จะได้ลืมคำพูดของคุณ”
“สร่างเมาแล้วก็จำได้อยู่ดี”
“คุณมันร้าย ชอบ
