เราขอเถอะนะ เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่

626 Words
“ข่าวใหม่จ้า มีพี่มอห้าเอาปากการูปหัวใจมาให้อีเดือน เห็นว่าเพื่อนเขาฝากมา สงสัยจะจีบมัน” สายข่าวจอมเผือกที่เพิ่งโฉบข่าวจากอีกกลุ่มรีบวิ่งแจ้นเข้ามาหาพรเพ็ญและเพื่อน ๆ หลังห้อง พร้อมกระจายข่าวของเดือนอย่างสนุกปาก แต่คนที่ดูจะไม่สนุกด้วยเห็นจะเป็นห้าวหาญ ที่กำลังตั้งใจฟังว่ามันอะไรยังไงกันแน่ “นี่ไงอีพรเพิ่งพูดไปหยก ๆ แหมบอกหวยแม่ไม่แม่นอย่างนี้วะ!!” แววดาวโวยขึ้นเมื่อได้รับฟังข่าวจนจบ “ใครจะหน้ามืดมาชอบมัน” แม้ปากจะว่าอย่างนั้นแต่ใจกลับกำลังเดือดปะทุเพราะอะไรก็ไม่รู้แน่ เขารู้เพียงว่าไม่อยากให้ใครมาชอบเดือนเต็ม เมื่อประชุมผู้ปกครองเสร็จแล้วจึงได้ถึงคิวเรียกเด็ก ๆ ไปร่วม หลังได้ยินสัญญาณจากครูประกาศเรียกทุกคนต่างก็เดินตรงไปยังห้องเรียนของตัวเอง ในใจก็คิดหวาดหวั่นต่อสิ่งที่จะต้องเกิดแน่ ๆ แต่ห้าวหาญกลับสนใจเรื่องของเดือนเต็มมากกว่าในตอนนี้ “ไง ข่าวว่ามีคนมาจีบเหรอ” จังหวะเดินขึ้นไปยังห้องเรียน ห้าวหาญแอบปลีกตัวจากกลุ่มมาเดินเลาะข้าง ๆ เดือนเต็ม เพื่อแอบถามเจ้าตัวอีกครั้งว่ามีคนมาจีบแน่ใช่ไหม ความแคลงใจและเป็นเดือดเป็นร้อนทำให้อดใจถามในตอนเย็นไม่ได้ “เปล่าหรอก แค่มีรุ่นพี่เอาของมาให้” เดือนเต็มหันไปปฏิเสธ “ได้ข่าวว่าเป็นปากการูปหัวใจนี่” “อืม ใช่” “เฮ้ย! ให้ของแบบนี้มันเรียกว่าจีบแล้ว “.....” เดือนเต็มก้มหน้าเงียบไม่ได้ตอบอะไร เด็กหญิงเขินทุกทีเมื่อนึกว่าตัวเองกำลังโดนจีบ “เรื่องนี้ต้องบอกแม่มึงไหม” “อย่านะ ถ้าแม่รู้เราโดนดุแน่” เดือนเต็มรีบร้องห้ามเมื่อได้ยินคำขู่ของคนเจ้าเล่ห์ “ถ้าไม่อยากให้กูฟ้องแม่มึง ก็เอาปากกามา” ห้าวหาญหยุดเดินแล้วหันไปแบมือขอปากกาจากเดือนเต็ม คนถูกขอยืนนิ่งไม่โต้ตอบอะไรใดใด จะไม่ให้ก็กลัวเพื่อนจะฟ้องแม่ จะให้ก็เสียดายของนาน ๆ จะมีคนให้ของสักที แถมปากกาก็สวยถูกใจตนเองเสียด้วย “สิงห์จะเอาไปทำไม” คำถามของเดือนเต็มทำให้ห้าวหาญเสียอาการ อึกอักตอบไม่ได้ หันซ้ายหันขวาหาทางหนี “กู....จะเอาไปให้คนที่กูชอบ” คำตอบข้าง ๆ คู ๆ ที่ฟังดูยิ่งไม่เข้าใจ พาให้คิ้วงามขมวดหากันด้วยความงุนงง “....เอามาสิ!” “แต่นี่มีคนให้เรามา เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่ได้ไหม” “ไม่ได้ กูจะเอาอันนี้ เอามา!!” เขาไม่มีทางเลือกถ้าไม่ให้ดีดีก็ต้องขู่กรรโชกแล้วล่ะ ทำอย่างไรก็ได้ให้ได้ไอ้ปากกาบ้าบอนั่นมาก็พอ “อย่าสิงห์ เราขอเถอะนะ เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่” คนเห่อพลาดเสียแล้วที่เอาปากกาเสียบไว้ที่กระเป๋าเสื้อ ตาพญาเหยี่ยวของห้าวหาญเห็นเข้าจึงเอื้อมมือมาโฉบไปอย่างไม่รีรอ “กูขอก็แล้วกันนะ” เขาไม่สนใจคำพูดของเดือนเต็มเลยสักนิด เมื่อได้ปากกาแล้วก็เดินหนีไปหน้าตาเฉย ทิ้งสาวผมเปียให้ยืนน้ำตาเอ่อคลออยู่คนเดียว ถึงจะสงสารที่เห็นว่าเดือนเต็มกำลังจะร้องไห้ แต่ก็ยอมให้ใครเอาของมาให้เดือนเต็มไม่ได้เหมือนกัน ห้าวหาญเดินเข้าไปนั่งรอในห้องประชุมอย่างสบายใจ ในหัวคิดถึงแต่เรื่องจะเอาปากกานี่ไปทำลายอย่างไรดี
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD