เมื่อหมอหนุ่มเดินออกไปพ้นจากห้อง จินเยว่ก็ถือหมอนเดินมาหาคนป่วยที่เตียงก่อนจะจับให้อีกคนนอนหนุนหมอนเหมือนเดิม
“คุณเป็นอะไรทำไมถึงต้องขว้างปาข้าวของทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจแบบนี้หึ?”
คนที่นอนเจ็บอยู่ไม่ยอมตอบคำถามของจินเยว่แถมยังทำท่าสะบัดหน้าหนีอย่างไม่พอใจ จินเยว่มองดูท่าทางที่กำลังงอนของห่าวหรานก็รู้สึกอยากจะหัวเราะให้ปอดโยก ท่าทางแบบนี้ถ้าเด็กหรือคนตัวเล็กทำมันคงจะดูน่ารัก แต่พอคนตัวโตทำแล้วจินเยว่ต้องกลั้นเสียงขำของตัวเองจนปวดท้อง
“ถ้าคุณกล้าหัวเราะผมจะทำให้คุณไม่กล้าลืมเลย”
“ได้ ได้ ฉันจะไม่หัวเราะคุณ คุณหิวหรือยังฉันจะไปหาซื้ออะไรมาให้คุณกิน”
จินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงที่เอาใจคนที่กำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บจึงไม่อยากจะชวนทะเลาะกัน
“คุณเอาทะเบียนบ้านมาด้วยไหม?”
“ใช่ ฉันเอาทะเบียนบ้านมาด้วย”
“เอามาให้ผม”
จินเยว่ลังเลสักพักก่อนที่ทำทีเป็นหยิบทะเบียนบ้านออ
