เมื่อถึงเวลานัดหมายทุกคนก็ออกเดินทาง พอถึงจุดที่นัดหมายไว้จินเยว่เห็นรถบรรทุกขนาดใหญ่จอดอยู่เกือบสิบคัน และทุกคันมีทหารถืออาวุธปืนยืนรักษาความปลอดภัยอยู่นิ่ง ๆ จินเยว่มองพี่รองอันฉีอย่างต้องการคำอธิบาย
“เราจะแยกกันไปเพื่อความปลอดภัยของเสบียง ในนี้จะมีรถที่ไม่มีเสบียงอยู่ด้วยเพื่อเป็นตัวล่อเบี่ยงเบนให้ศัตรูสับสน”
จินเยว่ได้ฟังก็รู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างมันไม่ง่ายอย่างที่เธอไว้เลย เธอเข้าใจว่าขับรถไปส่งเสบียงถึงชายแดนแล้วก็กลับ แต่แบบนี้จินเยว่รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินที่เพิ่งได้มา ขอถอนตัวกลับปักกิ่งตอนนี้ทันไหมนะ
“พี่รองอันฉีฉันขอกลับปักกิ่งตอนนี้ยังทันอยู่ไหม?”
จินเยว่แอบกระซิบถามพี่รองอันฉีเสียงเบา เพราะรู้จักกันมานานหลายเดือนทำให้สนิทกันพอสมควร เธอเห็นอีกฝ่ายเป็นเหมือนพี่ชายส่วนอันฉีก็มองจินเยว่เป็นน้องสาวคนหนึ่ง แต่ก่อนที่อันฉีจะได้ตอบจินเยว่ก็มีเสียงเข้มของใครบางคนด
