เถ้าแก่หวังเรียกทนายความเข้ามาร่างสัญญาทันที เมื่อทั้งสองฝ่ายลงนามในสัญญากันเรียบร้อย จินเยว่จึงได้นั่งรถยนต์ของเถ้าแก่หวังไปที่ธนาคาร เพื่อถอนเงินสดมอบให้กับเถ้าแก่หวังนำไปแก้ปัญหาโรงงานต่อไป
จำนวนเงินหนึ่งแสนหยวนไม่ใช่จำนวนเงินน้อย ๆ ในยุคนี้ถือเป็นเงินลงทุนก้อนใหญ่พอสมควร เถ้าแก่หวังไม่รู้ว่าเบื้องหลังของเด็กสาวคนนี้เป็นคนตระกูลไหน ถึงสามารถนำเงินหนึ่งแสนหยวนออกมาลงทุนได้อย่างไม่เดือดร้อน
สิ่งที่จินเยว่จำเป็นต้องทำก็ทำไปแล้ว นั้นก็คือให้เงินทุนกับโรงงานผลิตรองเท้า ต่อไปก็ต้องหาออเดอร์จากลูกค้า เมื่อกลับมาที่โรงงาน เถ้าแก่หวังสั่งให้เลขาที่หน้าห้องจัดห้องทำงานให้กับจินเยว่
เถ้าแก่หวังต้องการเรียกคนมาประชุมกัน เพื่อให้มาทำความรู้จักกับรองผู้อำนวยการคนใหม่แต่จินเยว่ได้ห้ามไว้
“ลุงหวังลุงแค่เรียกประชุมหัวหน้าฝ่ายมาก็พอค่ะ ไม่จำเป็นต้องเรียกพนักงานโรงงานมาทั้งหมดก็ได้”
ตลอดหนึ่งเดือนที
