จินเยว่รับเงินมานับแล้วใส่เข้าไว้ในกระเป๋านักเรียน แต่ความจริงแล้วเธอแอบเอาเข้าไปในพื้นที่มิติในกำไลหยกที่เธอใส่ อยู่ จินเหว่ค้นพบพื้นที่มิติในกำไลหยกด้วยความบังเอิญ
มันเหมือนเป็นกล่องเก็บของที่มีค่าขนาดใหญ่ คล้ายกับในนิยายที่จินเยว่เคยอ่าน แต่เธอไม่สามารถเข้าไปข้างในได้เหมือนในนิยาย เพราะมันสามารถเก็บได้เฉพาะสิ่งของที่ไม่มีชีวิต
“ขอบคุณพี่เหมยมากนะ ถ้าไม่มีพี่ฉันก็ไม่รู้จะเอาของพวกนี้ไปขายที่ไหนเหมือนกัน”
“สินค้าพวกนี้เป็นของดีมีคุณภาพ ถึงพี่จะไม่เอาไปขายก็มีคนอื่นที่ต้องการ”
“แต่ถึงอย่างไรฉันค้าขายกับพี่เหมยสบายใจกว่า”
“ปากหวานนักนะ พวกเธอจะไปกินข้าวเที่ยงกับพี่ก่อนไหม?”
เหมยกุ้ยหันไปถามน้องสาวของสามีที่กำลังยืนอยู่ข้างรถยนต์
“ไม่พวกเราจะกลับไปกินที่โรงอาหารของโรงเรียน”
“ตกลงตามใจพวกเธอ พี่ไปก่อนนะจินเยว่เจอกันที่ปักกิ่ง”
“ได้ขอให้พี่เหมยเดินทางปลอดภัย”
จินเยว่ยืนมองส่งจนท้ายรถ
