“ไม่มีหรอกครับ หมัด ผมซื้อมาฝากหนูดาเขาเอง คิดว่าหนูดาคงอยากมีหมาเล็กๆไว้เลี้ยงดูเล่น สะอาดครับ”
“เอ่อ หมะ...หมาของคุณราเมศวร์หรอกหรือคะ” ลัลลิตาชักกระดาก แต่แล้วความริษยาก็วูบวาบเข้าจับใจ
“ครับ จะว่างั้นก็ได้เพราะผมเป็นคนหามา แต่ตอนนี้เป็นของหนูดาแล้วครับ”
ที่ทำให้ลัลลิตาแทบจะทนไม่ได้ ไม่ใช่เพราะแค่สุ้มเสียงอ่อนโยนยามเรียกขานชื่อน้องสาวต่างแม่ แต่เป็นเพราะสายตาอบอุ่น อ่อนโยน ยามมองน้องสาวของหล่อน ของชายหนุ่มที่ตนหมายปองแต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้เข้าถึงตัวก็มาถูกตัดหน้าไปเสียก่อน
ยิ่งเห็นร่างสูงเคลื่อนเข้าไปหาร่างอ้อนแอ้นอรชร จากนั้นก้มลงพูดด้วยเสียงอ่อนโยน ลัลลิตาก็แทบหูตาลายด้วยความหึงหวงที่มาพร้อมกับความริษยาระคนแค้น
“คิดหรือยังจะตั้งชื่อเจ้านี่ว่ายังไง”
“หมูหยองดีมั้ยคะ”
ปูริดาเงยขึ้นถาม มือเรียวบางยังลูบเจ้าตัวกลมขนปุยไปมา แต่พอสบตาคมเข้มที่กำลังฉายแววอ่อนหวาน มือที่กำลังลูบสุน
