“ลินจะกลับคอนโด” ไพลินเดินกระแทกเท้าปึงปังพลางเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์อย่างมาก ทว่าอีกคนกลับไม่สนใจ เอาแต่พิมพ์บางอย่างในมือถือ ไพลินกำหมัดด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดินไปตะโกนพูดข้างหูของอังค์กูณฑ์ “ได้ยินไหมว่าลินจะกลับคอนโด... อื้อ”
พรึ่บ!
องค์กูณฑ์กระชากแขนไพลินอย่างแรง ด้วยความไม่ทันได้ตั้งตัวส่งผลให้เธอเซจนล้มลงไปนั่งบนตักแกร่งของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไหนบอกกับเฮียว่าจะไม่ดื้อ หืม” ว่าแล้วก็จูบลงโทษเด็กขี้โวยวายหนึ่งทีหนัก ๆ “ไหนบอกว่ายอมเฮียแล้ว”
“ก็ลินอยากกลับคอนโด ลินไม่อยากอยู่ที่นี่” เธอไม่อยากอยู่ทุกที่ที่มีเขานั่นแหละ เขามันผู้ชายป่าเถื่อน!
“ได้...เฮียพาน้องลินกลับก็ได้ แต่ว่าต้องหลังจากที่เฮียทำงานเสร็จแล้ว”
“ลินอยากกลับตอนนี้”
“เฮียให้ลูกน้องซื้อข้าวมา กินก่อนสิ” นอกจากเขาจะไม่ฟังเธอพูดแล้วยังเปลี่ยนเรื่องคุยอีก สองมือหนาดึงกล่องอาหารออกจากพลาสติก จัดวางบนโต๊ะท
