“เพราะฉันอาจจะมีเวลาอยู่ให้เธอรักได้ไม่นานไง :)” เคดีนพูดพร้อมกับยิ้มออกมาบาง ๆ ธารน้ำมองใบหน้าของเคดีนอีกครั้ง นัยน์ตาของเขา
มันแฝงไปด้วยความเศร้าที่พอเธอเห็นก็อดรู้สึกใจอ่อนยวบไม่ได้
“ทำไมนายชอบพูดอะไรแบบนี้ฮะ...”
“เหมือนที่ฉันบอกเธอไง มันไม่มีอะไรแน่นอนเลยสักอย่าง...”
“งั้นถ้านายอยากกลับมาเป็นเพื่อนกับฉันจริง ๆ ...นายต้องหยุดพูดเหมือนนายจะตายได้ไหม...”
“ถ้านายรับปาก ฉันจะกลับมาเป็นเพื่อนกับนาย...” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองที่ใบหน้าของเคดีน...เธอเคยคิดว่าเธอไม่สามารถให้โอกาส
เคดีนได้ แต่พอเวลามันผ่านไป พอเรื่องราวทุก ๆ อย่างค่อยปรากฏทีละนิด...ความบาดหมางภายในใจมันก็ถูกเยียวยาด้วยเวลา
และพอเธอได้มาทบทวนอีกครั้งดี ๆ เรื่องราวที่เธอเคยโกรธมันนักหนา พอมามองดูจริง ๆ อีกครั้ง มันกลับเบาบางลงไป
“รับปากฉันสิ ถ้าอยากกลับมาเป็นเพื่อนกัน...”
“นายต้องไม่พูดอะไรแบบนี้อีก...” นัยน์ตาสีฟ้าครา
