ขอนอนด้วยนะคะ
1058 Words
หลังจากที่นักศึกษาทยอยออกไปแล้วก็ยังมีบางคนที่ยังไม่ยอมไปแถมยังไปจับตัวคนป่วยอีก ผมจึงต้องให้ทุกคนรีบกลับไปล้างตัวแม้จะแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมรีบลงมาด้านล่างหลังจากที่ถ่ายคลิปเก็บข้อมูลแล้ว ตอนนี้คุณหนูกับเพื่อนนั่งรออยู่ในรถอย่างตื่นตระหนก
“รามเมื่อกี้มันอะไร ทำไมฟ้าถึงเป็นแบบนั้น”
“มันเป็นไวรัสที่หมอคุณค้นพบได้ไงครับ ผมเองก็เพิ่งเคยเห็นอาการของมัน ไวรัสตัวนี้มันจะทำลายปอดโดยตรงจากนั้นก็จะกระจายไปยังอวัยวะส่วนอื่น คุณสองคนกลับไปก็รีบอาบน้ำนะครับ ผมแจ้งท่านไคไปแล้วเดี๋ยวท่านไคคงสั่งปิดมหาลัย”
“ฉันกลัว..”
“มีผมคุณจะกลัวทำไม”
พระรามหันมามองมายูที่ดูตื่นกลัวจึงรีบขับรถออกมาเพื่อไปส่งเบลล่า แม้เบลล่าจะมองสายตาของพระรามแต่พระรามกลับชำเรืองมองมายูตลอดเวลา
กลับถึงบ้านมายูก็รีบขึ้นมาอาบน้ำเสื้อผ้าที่สวมใส่วันนี้ก็ถูกทำความสะอาดทันที พระรามส่งข้อมูลไปให้แลปวิจัยของคุณแม่ ทางนั้นก็รีบตอบกลับและเร่งให้พระรามหาต้นตอไวรัสตัวนี้เพื่อหายาต้านไวรัสให้เร็วที่สุด
ผมรีบโทรบอกท่านไคทำให้ท่านไคต้องออกคำสั่งปิดมหาวิทยาลัยเพื่อทำความสะอาดและดูอาการนักศึกษาที่ใกล้ชิดผู้ป่วย
จากการสอบถามผู้ใกล้ชิดได้ข้อมูลมาว่าผู้ป่วยเริ่มมีอาการเหนื่อยง่าย อ่อนเพลีย ไม่มีไข้ในระยะแรก หลังจากที่ผู้ป่วยเริ่มมีอาการได้5วันก็เริ่มไอเป็นเลือด มีอาการคล้ายโรคหอบ
“อาการคล้ายกับโรคติดต่อที่เคยมีมา แต่ตัวนี้ทำลายปอดได้เร็วกว่า ผู้ป่วยทางหน่วยเหนือที่ท่านไคกับหมอคิมไปดูก็ได้ข่าวจากท่านไคในวันนี้ว่าเสียชีวิตแล้ว”
“รามนายพูดกับใครอ่า”
“คุณหนูผมตกใจหมดเลย ผมแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ครับ ท่านไคบอกว่าผู้ป่วยที่เขตเหนือเสียชีวิตไปแล้ว10ราย ติดเชื้อเกือบ20ราย”
“ตายจริงทำไมไม่มีการประกาศอะไรเลยล่ะ”
“ตัวแทนเขตขอร้องไว้ครับ ตอนนี้แต่ละเขตกำลังเตรียมรับมืออยู่ หลังจากวันนี้งดออกไปเที่ยวนะครับดีที่วันนี้คุณหนูนั่งห่างกับคนป่วย”
“นายเป็นห่วงฉันเหรอราม”
“ก็ตามหน้าที่” ผมตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ยายคุณหนูตัวแสบกับทำหน้าเศร้าเดินหนีขึ้นห้องไป
ผมเปิดโน๊ตบุ๊คในห้องนอนเพื่อรายงานสถานการณ์ให้ทีมวิจัยรู้ แม่กับพ่อผมเลยเป็นห่วงตอนนี้สิ่งที่ควรทำคือปิดเขตเหนือไม่ให้มีการเดินทางเข้าออกแต่ประเทศนี้มันเป็นประเทศเศรษฐกิจถ้าปิดเขตไหนไปก็คงวุ่นวายมาก
วันต่อมา
ตอนนี้นักศึกษากลุ่มเดียวกับผู้ป่วยเริ่มเจ็บหน้าอก หายใจเหนื่อยพระรามจึงกำชับบอดี้การ์ดทุกคนถ้าจำเป็นต้องออกไปข้างนอกก็ควรใส่แมส ล้างมือบ่อยๆ
“รามฉันหิว วันนี้แม่บ้านมาช้าจัง”
“ผมสั่งให้ทุกคนอยู่เรือนเล็กส่วนอาหารให้ที่โรงงานเอามาส่ง ช่วงนี้ทานอาหารสำเร็จรูปไปก่อนผมไม่อยากให้แม่บ้านต้องไปเสี่ยงที่ตลาดนัด”
“รอบคอบดีงั้น...นายกินอะไรหรือยัง”
แรงกระทบไหล่ที่มายูกระแทกพระรามทำเอาพระรามหรี่ตามอง
“ผมทานเรียบร้อยแล้วครับ อาหารวางไว้บนโต๊ะคุณหนูเลือกได้เลยครับ” ผมมองตามหลังของคุณหนูตัวแสบไปยังโต๊ะอาหาร ตอนนี้ท่านไคกับคุณฮานะก็คงต้องอยู่ดูสถานการณ์ทางเขตเหนืออีกหลายวัน
ผมอยู่แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่งานที่ได้รับมองหมายมาคงไม่สำเร็จผมให้ลูกน้องปลอมตัวไปเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเพื่อลักลอบเอาเลือดของผู้ป่วยออกมา แต่ตอนนี้ผมไม่มีแลปที่จะใช้ แลปที่ทันสมัยที่สุดก็คงเป็นแลปของหมอคิม แต่ผมจะเข้าไปยังไงนี่สิ
“แลปหมอคิม”
“อยากไปไหมล่ะ”
เสียงกระซิบข้างหูทำให้พระรามตกใจจนเกือบหงายหลัง คุณหนูมายูหัวเราะคิกคักเมื่อทำให้พระรามตกใจได้
“แลปของหมอคิมมีทีมวิจัยเยอะไหมครับ”
“มีลุงคิมเพียงคนเดียว ลุงคิมไม่อนุญาติให้ใครเข้าออกนอกจากฉัน” ฉันยืดอกอย่างภูมิใจ
“งั้นเหรอ ว่างๆไม่มีอะไรทำคุณหนูก็ขออนุญาตหมอคิมไปเล่นสิครับ เดี๋ยวผมไปเฝ้า”
“เหมือนนายอยากไปเองมากกว่า ใช่ไหม” ฉันขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆเพื่อจ้องจับผิดบอดี้การ์ดจอมโหด
“ผมแค่กลัวคุณหนูจะเหงาเฉยๆครับ อีกอย่างคุณหนูได้เห็นอุปกรณ์บ่อยๆเวลาเรียนจะได้รู้เรื่องไงครับ”
“ก็จริง งั้นมาดูหนังด้วยกันดีกว่า”
"---"
มายูเดินไปเปิดหนังรักแถมยังบังคับให้พระรามนั่งดูกับเธออีก ชายหนุ่มมองสาวน้อยที่ซบไหล่อินกับหนังก็ถอนหายใจ ทุกวันนี้แทบจะกลายเป็นผัวอยู่แล้ว
“รามพระเอกข่มขืนนางเอกแล้ว”
นั่นไงกูว่าแล้วคุณหนูตัวแสบมันต้องมีแผน มองมองภาพหน้าจอที่นางเอกกำลังถูกพระเอกที่ปลอมตัวมาเป็นบอดี้การ์ดยัดเยียดความเป็นผัวให้ พล็อตเรื่องคุ้นๆ
“เลิกดูเถอะครับ ผมจะไปพักแล้วรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย” แถไปก่อนผมอยากค้นหาเรื่องไวรัสมากกว่าเรื่องอื่น
“นายจะไปไหนอ่ะ” ฉันรีบหยิบขนมกับน้ำและไอแพดเข้ามาในห้องของนายบอดี้การ์ด
“คุณหนูผมอยากพักผ่อน กลับไปเล่นวาดรูปบนห้องไป”
“ไม่เอาฉันอยากอยู่กับนาย สัญญาว่าจะไม่กวนค่ะ”
มายูกระโดดขึ้นที่นอนก่อนจะดึงผ้ามาห่ม เสียงซีรีย์ที่เธอเปิดทำให้พระรามต้องขยับหนี ตอนนี้จะออกไปก็ไม่ได้คนทำความสะอาดกำลังพ่นยาฆ่าเชื้อกันอยู่
"นอนแม่ง!"
"นอนด้วยยย.....นะคะ"
- Writer
