ภาพบรรยากาศกลางกรุงถูกมองจากชั้นบนสุดของภัตตาคารหรู พัดชารู้สึกเหมือนกับถูกต้องมนต์สะกด เธอยืนมองออกไปนอกหน้าต่างบานกระจกหลังผ่านมื้อเย็นกับกวินไป
ร่างหนาของเขาในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว และกางเกงสแล็กสีน้ำเงินคราม ชายหนุ่มยื่นแก้วไวน์ให้เธอก่อนที่คนตัวเล็กจะยื่นมือไปรับมาถือไว้ตามมารยาท
“เหมือนฝันเลยค่ะ” เธอเอ่ยออกมาเบา ๆ ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้มองแบบนี้ไหม เหมือนว่ากวินกำลังจะทำให้ฝันเธอเป็นจริง
“อยากมองบ่อย ๆไหมล่ะครับ”
“หึ ฉันรู้นะคะว่าคุณจะพูดอะไร”
“แล้ว...ไม่ได้เหรอครับ” พัดชาหันหน้ามามองเขา ใบหน้าหล่อเหลานี้หากใครเห็นเป็นต้องเหลียวหลังมอง เธอยิ้มบาง ๆให้เขา ก่อนจะเอ่ยปากบอกปฏิเสธตามมารยาท
“บางทีคุณอาจจะเชื่อเรื่องพรหมลิขิตมากเกินไป จนลืมความจริงว่าฉันไม่เหมาะสมกับคุณเลยค่ะ” เธอว่าก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ
“ไม่เหมาะสม ใครบอกคุณครับ”
“ฉันนี่แหละค่ะ” กวินแค่นหัวเราะออกมา
