“เธอชอบมันสินะถึงไปกับมัน...” พัดชาย่นคิ้วเข้าหากัน เธอสงสัยในประโยคที่เขาพูด
“นายคิดอย่างนั้นเหรอ...ไม่รู้สินาน ๆไปก็อาจจะชอบ” อิทธ์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหลังจากเธอพูดจบ เขาเลื่อนฝ่ามือไปข้างหลังตัวเองก่อนจะคว้าลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไป
บรรยากาศในเวลากลางคืนทำให้ช่องทางเดินในอพาร์ทเม้นท์เต็มไปด้วยความเงียบสงบ พัดชากลืนก้อนสะอื้นลงคอ เครื่องสำอางที่ไม่ได้แพงมากนักหากเธอร้องไห้มันคงเลอะหน้า หญิงสาวจึงพยายามกลั้นน้ำตาไว้
พัดชาค่อย ๆออกตัวเดินเธอหันหลังมองไปยังบานประตูของเขาบ่อยครั้งจนเธอเดินมาถึงหัวบันได หญิงสาวถึงเลิกหันไปมอง
ขณะเดียวกันที่อิทธ์ก็ได้ทรุดเข่าลงนั่งพิงบานประตูด้วยความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หน้าอกข้างซ้าย เรือนผมสีดำสนิทถูกทึ้งด้วยความรู้สึกหงุดหงิด หงุดหงิดที่ไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป
นับตั้งแต่วันที่ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับเจ้านายดังที่เธอว่า
