“คุณกวิน...” ฉันพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา ก่อนที่คุณกวินจะนั่งลงที่ม้านั่งข้าง ๆฉัน ซึ่งพอเห็นแบบนี้แล้วมันทำให้ฉันลุกขึ้นยืนทันที
พรึ่บ!
“เอ่อ เชิญคุณกวินนั่งเลยค่ะ”
“ครับ? คุณลุกทำไมเหรอ รังเกียจผมสินะ”
“ไม่ใช่นะคะ” ฉันโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ซึ่งคุณกวินก็ทำหน้าหงอย ๆ จนฉันต้องกลับไปนั่งข้างกายเขาตามเดิม
คิดดูสิ...
คนที่อยู่ชั้นสูง ๆ จะมานั่งข้าง ๆฉันอย่างนี้ได้ยังไง...
“คนไทยนี่แปลกนะครับ คนด้วยกันแต่ชอบมองตัวเองต่ำตลอดเลย ผมเพิ่งกลับจากต่างประเทศเห็นแล้วก็ตกใจเหมือนกัน คงใช้เวลานานเลยแฮะกว่าจะชิน...” คุณกวินเอ่ยพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะยื่นแก้วกาแฟให้ ซึ่งฉันก็รับมาเพื่อถนอมน้ำใจของเขา
“อาจจะเป็นเพราะฉันกลัวความลำบากมั้งคะ ฉันให้เกียรติคุณเพราะคุณมีอำนาจในการไล่ฉันออกค่ะ”
“หึ ถ้ามีคนไล่คุณออกเพราะนั่งเก้าอี้เดียวกับเจ้านาย คุณก็อย่าไปทำงานกับคนแบบนั้นเลยครับ เสียสุขภาพจิตเปล่า ๆ” ฉั
