เวลาต่อมา...
-อิทธ์-
“เจอกันพรุ่งนี้นะคะ...”
“ครับ” ลินินโบกมือลาผมก่อนที่เธอจะเดินไปขึ้นรถคันหรูของเธอ จริง ๆผมมีรถแพง ๆแบบนี้เยอะมาก แต่ตอนนั้นผมเด็กไง รถเลยเป็นชื่อพ่อซึ่งเอามาขายอะไรก็ไม่ได้ ตอนนี้ฝุ่นก็คงเขรอะเต็มไปหมด
ลินินกำลังตกลงมาในหลุมพรางที่ผมวางไว้ และวันนี้ผมก็รู้แล้วว่าพ่อผมต้องการอะไร
ที่ดินทำเลทองอย่างนั้นเหรอ
ถ้าพ่อไม่ได้...มันจะเป็นยังไงนะ
ผมกำลังคิดอะไรสนุก ๆอย่างเช่นการทำให้เธอหลงผมหัวปักหัวปำจนไม่ยอมแต่งงานกับไอ้อัทธ์ตัวจริง ซึ่งเท่ากับว่าพ่อนั้น...โดนผมเล่นงานคืนแล้ว
จริงอยู่ที่ผมไม่โวยวายเรื่องที่พ่อบีบให้ทุกบริษัทไม่รับผมเข้าทำงาน แต่ผมจะลองเก็บเอาไปคิดหากว่าพ่ออยากให้ผมหยุด ซึ่งตอนนั้นผมก็จะบอกความจริงกับลินินก่อนที่เธอจะหลงผมจนโงหัวไม่ขึ้น และข้อแลกเปลี่ยนง่าย ๆที่ผมจะเอาจากพ่อคือ...ให้เลิกยุ่งกับผมสักที
ผมเคยทำแบบนี้ตอนที่แลกให้พี่วิลล์ขึ้นรับตำ
