เดือดร้อนไปถึงคุณอมรา ซึ่งทนดูสภาพทรุดโทรมของลูกชายไม่ได้ จนฉันโดนเรียกเข้าไปพบที่ห้องผู้อำนวยการฝ่ายบริหาร เพื่อพูดคุยกันตามลำพังเป็นครั้งแรกตั้งแต่ทำงานที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้
“เธอมีปัญหาอะไรกับนายบอมบ์เขาถึงได้ระเห็จกลับมาที่บ้านในสภาพซอมบี้แบบนั้น?”
“พัชไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ! แต่มีข่าวดีให้คุณอมรามากกว่า เพราะพัชอยากจะเลิกกับคุณบอมบ์!”
“น้ำหน้าอย่างเธอเนี่ยนะ อยากจะเลิกกับลูกชายฉัน?”
คุณอมราถามซ้ำเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากของฉัน
“ใช่ค่ะ! พัชต้องการเลิกกับคุณบอมบ์”
“ทำไม? ลูกชายของฉันมันไม่เป็นสัปปะรดหรือยังไงกัน? เธอถึงได้คิดจะทิ้งขว้างมันง่ายๆแบบนี้?”
ท่าทางคุณอมรามีน้ำโหขึ้นมาเสียดื้อๆ ที่ได้ยินข่าวน่ายินดีสำหรับเธอ
“คุณบอมบ์เป็นคนดีที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างค่ะ! แต่คนอย่างพัชต่างหากที่ไม่คู่ควร”
ฉันบอกกับคุณอมราออกไปตามตรงอย่างที่ใจคิด เพราะเข้าใจว่าหัวอกคนเป็นแม่ย่
