เวโรนิก้าขยับเก้าอี้เข้ามาชิดกับฉัน จนสามารถได้กลิ่นคาวความบริสุทธิของเธอ ผู้หญิงคนนี้มีกลิ่นกายเหมือนทารก กลิ่นที่ฉันรับรู้ได้ว่า เธอยังเป็นสาวพรหมจรรย์!
“พัชขอนะคะ เพราะว่ายังไงมันก็คือภาพของพัช”
ฉันถือวิสาสะหยิบภาพเดี่ยวของตัวเองที่โดนโฟกัสจากระยะไกล ออกมาจากแฟ้มของเจ้าหล่อนอย่างถือวิสาสะ ยอมแลกกับการถูกมองว่าเสียมารยาท เพื่อจะกำจัดหลักฐานที่จะนำมาซึ่งความหายนะแก่ตัวฉันเอง
“เอ่อ... ค่ะ”
เวโรนิก้าอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มการพูดสรรเสริญเยินยอความเก่งกาจของผู้ชายที่ชื่อ ‘เบ็นจามิน’ จนฉันหูชา เพื่อจะโน้มน้าวให้ฉันเกิดกิเลสอยากจะดัง ด้วยเหตุผลสารพัดสารพัน อีกทั้งดูท่าทางว่านางคงแอบปลื้มตากล้องคนนี้เป็นการส่วนตัว
ในหัวสมองของฉันกลับไม่สนใจเรื่องราวที่เธอเล่าให้ฟังสักนิด เพราะกำลังคิดกริ่งเกรงถึงภัยจากสื่อที่จะมาถึงตัวในไม่ช้า
“คุณพัชชี่ตกลงว่าจะขึ้นปกนิตยสารให้เรานะคะ?”
เวโรนิก้าเอ
