ตอนที่ 2 มูฟออน
1103 Words
บ้าน… ประไพพรรณ
กว่าจะออกจากเพนต์เฮ้าส์ก็บ่ายสามโมงแล้ว ดนัยเลยไม่ได้เข้าบริษัท แต่ชายหนุ่มเลือกกลับมาที่บ้าน เนื่องจากว่าวันนี้เขาไม่ได้มีงานสำคัญอะไร ที่สำคัญคือมารดาบอกอยากคุยด้วย
เมื่อนำรถเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นที่กว่าร้อยไร่ ร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองเดินเข้าไปยังห้องโถงกว้างขวางโทนสีทองทั้งห้อง และเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นบ่งบอกรสนิยมเจ้าของบ้านเป็นอย่างดีว่าชื่นชอบของนอกเป็นชีวิตจิตใจ
ดนัยยกมุมปากนิดๆ ขณะเดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนในชุดอยู่บ้าน ตอนนี้ส่งสายตามาทางเขาด้วยแววตาอ่อนโยน
“ลูกไปทำอะไรมาทำไมสีหน้าถึงได้ดูอิดโรยนัก ราวกับคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนหื้อ?” คุณหญิงประไพอดถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ สองปีแล้วที่ดนัยครองตัวเป็นโสด วันๆ ทำแต่งาน ไม่สนใจผู้หญิงสักคนเลยตั้งแต่ผิดหวังจากมุกนิลคราวนั้น
ตลอดสองปีมานี้ แม้จะแนะนำบรรดาลูกสาวเพื่อนๆ ซึ่งโปรไฟล์แต่ละคนดีเลิศทั้งนั้นให้กับบุตรชาย ทว่าเจ้าตัวก็ปฏิเสธทุกครั้ง ซึ่งความพยายามที่จะหาผู้หญิงให้ลูกชายยังมีมากเหลือ คุณหญิงประไพจึงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ วันนี้เลยอยากลองดูอีกครั้ง
“เย็นวันเสาร์นี้แกว่างไหม?”
“คุณแม่มีอะไรครับ?” ดนัยถาม ขณะหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้นวมตรงข้ามมารดา ดูจากสีหน้าของท่านในตอนนี้ก็พอจะดูออกว่าคงหนีไม่พ้นเรื่องสาวๆ ที่เตรียมพร้อมประเคนมาให้เขา
“ช่วยไปร่วมงานการกุศลแทนแม่ที ช่วงนี้แม่ไม่ค่อยสบายน่ะ”
“คุณแม่ไม่สบายเป็นอะไรครับ?” ดนัยแสร้งถามทั้งที่รู้เจตนาของมารดาดีว่าท่านหลีกเลี่ยงไม่ออกงานสังคมครั้งนี้เพราะอะไร
“ก็ตามประสาคนแก่แหละ อย่าลืมสิว่าปีนี้ฉันอายุหกสิบห้าแล้วนะ”
“คุณแม่แก่ที่ไหน คุณแม่ยังสาวยังสวยขนาดนี้” ดนัยไม่ได้กล่าวเกินจริง อาจเป็นเพราะมารดามีเชื้อสายมาจากทางจีนหรือเปล่า ท่านถึงได้มีผิวขาวราวกับหยวกกล้วย เนียนใส ฝ้ากระสักเม็ดก็ไม่มี ดวงหน้าก็อ่อนกว่าวัย จนถูกใครต่อใครมักจะทักว่าเหมือนอายุห้าสิบต้นๆ ให้ได้ยินตลอด
“แกอย่ามาอวยฉันหน่อยเลย” มารดาค่อนขอด หากแต่ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มคล้ายภูมิอกภูมิใจ จนดนัยอดยิ้มไม่ได้
“จริงๆ ครับคุณแม่”
“แกไม่ต้องมาปากหวานเหมือนพ่อแกหรอก” หนนี้มารดาเชิดใบหน้าขึ้นนิดๆ เรียกเสียงหัวเราะจากเขาเบาๆ
“ตกลงแกว่างไหม?”
“ผมว่างครับ คุณแม่ต้องการอะไรบัญชามาได้เลยครับ ลูกชายคนนี้พร้อมจะตามใจคุณแม่ทุกอย่าง”
“แกแน่ใจนะว่าทุกอย่าง?” ใบหน้าของมารดาประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นทันตา
“แน่ใจสิครับ” ดนัยอยากจะลองดู บางทีเขาก็เบื่อชีวิตโสดเหมือนกัน อยากลองเปิดใจดูสักครั้ง อยากลองใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปที่มีความรัก วันวาเลนไทน์จะได้ไม่ต้องเหงา หากพูดถึงความเหงา เขาก็ไม่ได้เหงาสักทีเดียว เพราะเขาก็มีกิจกรรมหฤหรรษ์ทำร่วมกับผู้หญิงคนนั้นทั้งคืน หล่อนช่วยเขาได้มากเลยทีเดียว
“ดี ถ้าแกว่างก็ช่วยไปร่วมงานแทนแม่ที และอย่าลืมพาน้องเอ๋ ลูกสาวคุณหญิงจันทร์ควงออกงานด้วยล่ะ น้องเพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศ ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใคร ฝากแกดูแลน้องด้วย”
“ครับคุณแม่” ดนัยรับคำอย่างว่าง่ายกว่าทุกครั้ง สร้างความพึงพอใจแก่คุณหญิงประไพจนปิดไม่มิด ต่อมาเมื่อเห็นบุตรชายคนเดียวกวาดสายตามองรอบห้องโถง ซึ่งหล่อนพอจะรู้ว่าลูกมองหาใคร
“คุณพ่อไม่อยู่หรอก ไปตีกอล์ฟกับกลุ่มเพื่อนๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว” พูดถึงสามี หลังจากที่ดนัยเข้ามาทำงานอย่างเต็มตัว สามีเริ่มวางมือจากงาน และปล่อยให้ลูกชายคนเดียวรับผิดชอบงานเกือบทั้งหมด รวมทั้งหล่อนด้วยเดี๋ยวนี้แทบไม่ไปเหยียบบริษัทเลย
“ดีแล้วครับ ส่วนคุณแม่ก็หาเวลาไปสนุกกับเพื่อนๆ ข้างนอกบ้างนะครับ อยู่แต่บ้านเหงาจะตาย” ตั้งแต่จำความได้ดนัยเห็นท่านทั้งสองทำงานหนักมาตลอด คงถึงเวลาที่ท่านจะได้พักสบายๆ บ้าง
“ถ้าไม่อยากให้แม่เหงา ลูกก็แต่งงานมีหลานให้แม่เลี้ยงสิ หนูมุกเขาแต่งงานตอนนี้ลูกชายอายุจะครบสองขวบอยู่แล้ว ส่วนลูกยังไม่ก้าวไปไหนเลย”
“คุณแม่ครับ จุดหมายปลายทางของชีวิตคนเราไม่เหมือนกันนี่ครับ และความสุขของแต่ละคนก็เช่นกัน ถ้าวัดความสุขจากการแต่งงานมีครอบครัว งั้นคนโสดก็ทุกข์หมดนะสิครับ” ดนัยทิ้งแผ่นหลังกับพนักโซฟา ดวงหน้าดูสบายๆ ต่างจากมารดาที่ดวงหน้าฉายความเคร่งเครียด ยามพูดถึงเรื่องอยากให้เขาลงหลักปักฐานกับใครสักคน
“ดูพูดเข้า ก็แม่เห็นลูกเอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำ คล้ายกับว่ายังจมปลักอยู่กับหนูมุก จะไม่ให้แม่เป็นห่วงได้อย่างไร ลูกควรจะมูฟออนกับผู้หญิงสักคนได้แล้ว”
มูฟออนกับผู้หญิงสักคนอย่างนั้นหรือ แล้วใครล่ะ ดนัยลอบยิ้มมุมปาก จนถูกมารดาต่อว่าอีกชุด ชายหนุ่มจึงลุกจากเก้าอี้มาเบียดที่นั่งมารดาพร้อมกอดและหอมท่านอย่างเอาใจ
“บางทีผมว่าผมอยู่กับคุณพ่อคุณแม่แบบนี้ก็ดีนะครับ คุณแม่จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครมาแย่งความรักไปไงครับ” ดวงหน้าหล่อเหลาฉายชัดความทะเล้น
“ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอกย่ะ ฉันได้ความรักจากพ่อของแกมากมายเหลือเฟือแล้ว แกช่วยแบ่งความรักไปให้สาวๆ คนอื่นมั่งเถอะ”
ดนัยปล่อยเสียงหัวเราะครืน ก่อนจะฉวยหอมแก้มมารดาฟอดหนักๆ และโอบกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิมโยกไปมา
“แต่ตอนนี้ขอรักคุณแม่คนเดียวก่อนครับ ผมยังหาผู้หญิงที่มูฟออนด้วยไม่ได้เลย ไว้ผมเจอเมื่อไร ผมจะรีบพามาหาคุณแม่ทันทีเลยครับ”
“แต่แกก็หาเร็วๆ หน่อยแม่อยากอุ้มหลานแล้ว”
“ครับคุณแม่” ดนัยพยักหน้า แล้วหอมแก้มมารดาอีกครั้ง เรียกเสียงหัวเราะจากท่านเบาๆ
+++++++++++++++
คุณหญิงแม่อยากอุ้มหลานแล้ว แต่พี่นัยยังไม่มีคนของใจเลยค่ะ อิอิ
- Writer
