บทที่4.1 ลอบสังหาร
ในยามเช้าวันถัดมา เจียงจูถิงยังคงทำหน้าที่ของตนเช่นปกติโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยเรื่องที่เฉินเจ๋อหยุนทำร้ายนาง ทว่าท่าทางนิ่งเฉยเช่นยามปกติของนางกลับทำให้คนที่เผลอลงมือรู้สึกกระวนกระวายใจ ดวงตาคมมองรอยแดงบนลำคอขาวแล้วในใจก็รู้สึกสับสน ทั้งห่วงใย ทั้งหวาดระแวงปะปนกันไปหมด
นางรู้เรื่องยาพิษในสุรา หากไม่ใช่ผู้ร่วมมือจะรู้ได้อย่างไร
เพียงแต่แม้เหตุผลชี้นำให้เป็นเช่นนี้ ในใจของเขาก็ไม่อาจลงมือสังหารนาง หรือแม้แต่ขับไล่นางให้ห่างตาก็ไม่อาจตัดใจ
ไม่ว่านางจะเป็นคนของใคร ตอนนี้นางคือคนของข้า
“ข้าร้อน อยากอาบน้ำ”
เจียงจูถิงขมวดคิ้วเล็กที่จู่ๆ คนตรงหน้าก็เอ่ยอยากอาบน้ำ วันนี้นับว่าเป็นวันที่อากาศเย็นสบายเพราะใกล้เข้าฤดูฝน เหตุใดพ่อตัวร้ายจึงบ่นว่าร้อนกัน เพียงแต่ในเมื่อเขาบอกว่าร้อนก็ย่อมต้องร้อน
“บ่าวจะไปเตรียมน้ำอาบให้เจ้าค่ะ”
บ่าว ในใจของเฉินเจ๋อหยุนรู้สึกไม่ชอบยามที่นางแทนตัว
