บทที 6.2 นางเป็นคนของข้า
“ถิงถิง ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว เจ้ายินดีเป็นคนของข้าหรือไม่”
เฉินเจ๋อหยุนเอ่ยเสียงแหบพร่า แม้ปกติเขาจะมีความอดทนสูง แต่กลับเรื่องของเจียงจูถิง เขากลับรู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าหากเขาจับนางไว้ไม่ดีอีกฝ่ายจะหายไป
“คุณชาย ไม่ได้เจ้าค่ะ”
ไม่ได้ ยามที่ได้ยินว่านางเอ่ยปฏิเสธในใจของเฉินเจ๋อหยุนก็พลันเกิดรสขมพร่า แววตาอ่อนโยนแปลเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม น้ำเสียงที่เอ่ยก็พลันแข็งกร้าว
“เจ้าไม่ยินดีเป็นคนของข้าอย่างนั้นหรือ”
“บ่าวไม่... โอ๊ย!”
เจียงจูถิงร้องลั่น ปวดร้าวไปทั้งอกอวบอิ่มเมื่อพ่อตัวร้ายออกแรงบีบคั้นสุดแรงมือ จนคล้ายก้อนเนื้อนุ่มทั้งสองของนางจะแตกสลายในมือของเขา
“ถิงถิง ข้าให้เจ้าตอบอีกครั้ง”
เฉินเจ๋อหยุนเอ่ยเสียงลอดไรฟัน ทุกถ้อยคำเยือกเย็นดุจน้ำหิมะยามเหมันต์ เพียงคิดว่าตนเองจะถูกนางทอดทิ้ง ความปวดร้าวมืดมิดในใจก็ตีขึ้นกลางอก ตัวเขานับจากจำความได้ก็ถูกมารดาเกลียดชัง ถ
