นางมารจำเป็น

สื่อนำทาง

ณ เมืองตอนใต้ของแผ่นดินใหญ่

ผู้คนต่างหลั่งไหลเข้ามาอย่างคึกคักเมืองหนายโจที่เป็นแหล่งรวมทุกสิ่งก่อนที่จะเข้าเมืองหลวงเมืองหน้าด่านที่ขึ้นชื่อถึงกองทัพอันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีศัตรูหน้า

ไหนผ่านเข้ามาได้นานนับสิบปีเจ้าเมืองหนายโจมีนามว่าตงโฉเป็นเจ้าเมืองที่ปกครองด้วยความซื่อสัตย์สุจริตไม่เคยคิดโกงกินแผ่นดินสักครั้งทำให้เป็นที่นับถือของชาวบ้านยิ่งนัก

เมื่อหลายวันก่อนได้เกิดเหตุการณ์อันแปลกประหลาดหลังจากที่เขาได้เข้าไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษของตระกูลในหุบเขาแสงจันทร์ก็ได้พบกับร่างของหญิงสาวสองนางที่นอนไม่ได้สติอยู่ด้วยความที่ฮูหยินยังไม่มีบุตรพอได้พบกับหญิงสาวกลับชอบใจถึงขนาดขอให้พากลับจวนด้วยทางตงโฉนั้นยังแคลงใจแต่ก็หาขัดใจฮูหยินไม่ คิดว่าดีเสียอีกเก็บไว้ใกล้ตัวดีกว่าปล่อยให้จากไปถ้าหากเป็นศัตรูคิดร้ายเขาคงต้องลงมือจัดการทันทีเมื่อได้ข้อสรุปเขาค่อยเบาใจไปหลายส่วน

"ท่านพี่"เสียงฮูหยินดังมาจากหน้าห้องทำงานของเขาคงมารายงานอาการของหญิงสาวทั้งสองคนเป็นแน่

"มีอะไรหรือไม่น้องหญิง"

"ข้าได้ไปตรวจสอบอาการของนางทั้งสองอาการดีขึ้นยิ่งนักคงจะฟื้นคืนมาอีกไม่นาน เมื่อถึงตอนนั้นท่านพี่คงได้ถามไถ่ถึงที่มาของทั้งสองคน"

"เจ้ากังวลเรื่องอันใดหรือน้องหญิง" สีหน้าของฮูหยินช่างไม่สู้ดีนัก

"ข้าไม่แน่ใจแต่ข้าชอบพวกนางมากแม้พบกันเพียงแค่ไม่กี่วันแต่ข้ารู้สึกผูกพันกับทั้งสองมากนัก"

ฮูหยินได้ส่งสีหน้าอันเว้าวอนให้สามีไม่รู้มีอะไรมาดลใจนางเพียงแค่เจอครั้งเดียวนางกลับต้องการนางทั้งสองให้มาอยู่ข้างกาย ทั้งที่เมื่อก่อนนางไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง

"เจ้าอยากบอกอะไรข้าหรือหาได้เกรงใจกันความรู้สึกของเจ้าสำคัญกับข้ายิ่ง"

"ท่านพี่ช่างดีกับข้ายิ่งนักหากพวกนางฟื้นแล้วหลังจากที่ท่านพี่ได้สอบสวนถ้าพวกนางสามารถยืนยันความบริสุทธิ์ที่ได้ลอบเข้าไปสุสานตระกูลของเราท่านพี่อนุญาตให้ข้ารับทั้งสองเป็นบุตรีได้หรือไม่เจ้าคะ"

สิ่งที่ได้ยินไม่ต่างจากที่เขาคิดไว้เท่าไหร่นักเดิมทีฮูหยินของเขาก็อยากที่จะมีบุตรสักคนแต่จนล่วงเลยเวลานานก็ไม่มีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์ทั้งฮูหยินและตนต่างเสียใจมากในเรื่องนี้ เมื่อนั่งคิดอย่างถี่ถ้วนในใจตงโฉก็หาอยากขัดใจไม่ เพียงแต่ยังมีเรื่องที่ไร้ที่มาที่ไปเกินไป

"เรื่องนี้ยังมีหลายส่วนที่ยังไม่น่าไว้ใจไว้ให้พวกนางฟื้นก่อนเถิดฮูหยินข้าจะทำการให้แล้วเสร็จและหาคำตอบมาให้อีกที ดีหรือไม่"

ถึงจะบอกให้รอแต่ก็ไม่อาจหักหาญน้ำใจของนาง ได้แต่พูดให้นางสบายใจไปก่อน

"เจ้าค่ะท่านพี่งั้นข้าคงต้องขอตัวก่อนข้าจะไปเตรียมสำหรับเย็นนี้ให้ท่านพี่นะเจ้าค่ะ"

เมื่อได้ยินคำกล่าวของสามีนางก็แย้มยิ้มอันงดงามออกมาน้อยๆก่อนจะจับแขนของสามีอย่างออดอ้อนก่อนจะรีบกลับไปตระเตรียมสำหรับอาหารยามเย็น

"ขอบใจเจ้ามากฮูหยินของข้า"

ร่างบอบบางสองร่างกำลังกระสับกระส่ายเหงื่อออกท่วมตัวความฝันหรือ เสียงร่ำร้องในหัวตอนนี้คงมีแต่สิ่งนี้เท่านั้นที่จะเป็นไปได้ ที่นี่ที่ไหนกันสวยงามอย่างกะอยู่ในสวรรค์กลิ่นหอมของดอกไม้นี่มันดอกอะไรกันนะเดี๋ยวต้องหาไปปลูกที่บ้านแล้ว ซีคิดอย่างรื่นเริง

'ยัยซี' เสียงเรียกที่มาจากด้านหลังนี่คุ้นจังเลยเหมือนเสียงของยัยเหมยเลยแฮะ

แรงกอดจากข้างหลังทำให้ซีถึงกับล้มลงพื้นหญ้าเมื่อตั้งหลักได้ก็รีบมองหาตัวการทันที

'ยัยเหมยแกมาได้ยังไงนี่มันความฝันฉันนะ'

โป๊ก!!

โอ๊ย!!เจ็บแฮะทำไมฝันมีความรู้สึกล่ะ

'ยัยซีแกลองนึกดูดีๆซิ'

ก่อนที่มะเหงกจะลงที่หัวอีกครั้งซีก็ค่อยนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นใช่แล้วเธอถูกรถชนนี่แล้วยัยเหยมก็มาแถมยังเอากำไลที่พวกเธออยากได้เมื่อตอนเด็กมาใส่ให้ขณะที่ลมหายใจของเธอจะหมดก็เกิดแสงสีเหลืองนวลขึ้น

'แสงนั่น!!'

'ใช่และตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันจะว่าฝันก็คงไม่ใช่'

สิ่งที่เกิดขึ้นมันน่าเหลือเชื่อเกินไปซีได้แต่มองดูตัวเองที่ไม่มีแม้แต่รอยถลอกทั้งที่ก่อนหน้านี้อาการของเธอสาหัสนักพอมองไปรอบๆเธอก็มองออกว่าไม่ใช่สิ่งที่ปรกติแน่ ๆ โลกที่เธออยู่ไม่มีที่แบบนี้

'ฉันตายแล้วเหรอแต่แกมาอยู่นี่ได้ยังไงยัยเหมยหรือว่าแกตายตามฉันเอ๊ะ!'

'พอเถอะแกฉันเดินแทบจะอ้อมเนินนี่แล้วแต่สถานการณ์แบบนี้มันเหมือนในหนังสือที่ฉันชอบอ่านมากๆเลยล่ะ'

สาวช่างฝันอย่างเหมยทำท่าเคลิ้มในเมื่อสิ่งที่เจอคงเดาได้อย่างเดียวคือพวกเธอได้หลุดเข้ามาในมิติกาลเวลาอย่างแน่นอนหรือถึงไม่ใช่ก็น่าจะใกล้เคียงกลับสิ่งที่เธอคิด

'ยัยเหมยแกจะบอกฉันว่านิยายเล่นล่ะสองบาทของแกเป็นจริงหราหะ'

น่าตบกะโหลกจริงๆคนยิ่งเครียดอยู่สิ่งที่เหมยพูดถึงจะมีส่วนเป็นไปได้มากแต่เธอก็ไม่อยากยอมรับจริงๆเธอกลัวการสูญเสียแม่ที่เธอรักยังไม่ทันได้เจอหน้ากันก็ต้องมาจากแถมจากครั้งนี้เธอก็ไม่มีโอกาสกลับไปเสียด้วยซิ

เสียขลุ่ยหวานเบาปลิวมาตามสายลมนี่ที่ตรงนี้ยังมีคนอีกหรือเธอและเพื่อนของเธอรีบวิ่งอ้อมไปด้านหลังโขดหินที่บังอยู่

'สะ..สวยจัง'ภาพตรงหน้าของพวกเธอคือสตรีนางหนึ่งที่สวยหยาดฟ้าที่สุดราวกับภาพวาดก็ว่าได้เกิดมาไม่เคยเห็นใครสวยเท่านี้แล้ว สตรีนางนั้นหันมามองพวกเธอก่อนจะยิ้มบางๆอย่างอบอุ่นมาให้

'ซี เหมย พวกเจ้าเดินเข้ามาหาข้าซิ'

แม้แต่เสียที่เปล่งออกมาก็ไพเราะที่สุดทั้งสองสาวค่อยๆก้าวไปข้างหน้าเหมือนโดนมนต์สะกด

'ข้าเสียใจที่ภพนั้นเวลาของเจ้าได้หมดลงแต่เพราะเพื่อนของเจ้าที่ช่วยให้กรงล้อของโชคชะตาโลกนี้หมุนใหม่อีกครั้งเจ้าต้องขอบคุณเพื่อนของเจ้านะ'

นางฟ้า(?)แย้มยิ้มที่งดงามออกมาก่อนจะกล่าวราวกับเสียใจอย่างที่สุดและมาบอกให้ดีใจคืออะไร

'ช่วยอธิบายให้พวกเราเข้าใจอีกสักนิดได้หรือไม่'ซีเอ่ยออกมาเสียงสั่นนางยังไม่อาจยอมรับได้ที่เธอต้องมาตายอย่างนี้ทั้งยังไม่ทันได้ทดแทนบุญคุณของมารดาเลยสักครั้ง

'ซีเวลาของเจ้าที่นั่นหมดลงแล้วชะตาของเจ้าได้สิ้นสุดลงเมื่อเจ้ากลับแผ่นดินเกิดของเจ้าแต่สิ่งที่นำพวกเจ้าทั้งสองกลับมาที่นี่นั้นคือกำไลสองวงนี้'

สตรีนางนั้นได้ยื่นกำไลทั้งสองวงให้พวกเธอทั้งสองลังเลที่จะรับมันแต่ก็เหมือนมีบางสิ่งดึงดูดใจให้คว้าเอากำไลมา

'เธอ!! เอ่อท่านคือเทพธิดาองค์ใดหรือเจ้าค่ะ' เหมยลองเสี่ยงถามเพราะเธอคิดว่าสิ่งที่เจอคงมีแต่เทพหรือพระเจ้าเท่านั้นที่จะทำได้

'เหมยเข้าใจอะไรง่ายดีนะ ข้าคือเทพหนี่วาพระแม่ที่เป็นผู้กำเนิดทุกสิ่งอย่าง. คิกคิก'

เสียงหัวเราะที่เหมือนระฆังกังวานใสนี้ช่างเหมาะกับรูปลักษณ์ที่เห็นเสียจริง

'กำไลสองวงนี้คือตัวแทนของคำสัญญารักในอดีตของพวกเจ้าทั้งสองคนเมื่อมาอยู่ในวันเวลาที่กำหนดก็สำแดงผลของคำสาบานที่มีให้กันจะกี่ภพกี่ชาติก็จะต้องมาครองคู่รักกันเสมอ'

สิ้นคำอธิบายภาพก็ปรากฏต่อหน้าพวกนางเป็นคนในครอบครัวที่รักของพวกเธอที่กำลังจัดงานศพให้เธอทั้งสองคนบรรยากาศในงานช่างเศร้าเหลือแสนพวกเธอทั้งสองต่างหลั่งน้ำตากับภาพที่เห็นแต่มีสิ่งหนึ่งที่ซีไม่เข้าใจ

'เหมยแกเป็นอะไรตายฉันจำได้แค่ว่าฉันถูกรถชนนี่'

ซีรีบหันไปถามเพื่อนรักของเธอเหตุใดในภาพถึงมีงานศพของเหมยด้วย

'ฉันไม่แน่ใจ '

เหมยกำลังสับสน เธอยังไม่ตายนิตอนยัยซีโดนรถชนเธอยังวิ่งเข้าไปดูอยู่เลย

'เหมยเจ้าตายก่อนหน้าที่ซีมาถึงแผ่นดินเกิดหนึ่งวันนะ'

ฮะ เสียงอุทานที่ดังขึ้นจากสองสาวนี่มันช่างดังแสบหูเสียจริง