นางมารจำเป็น

จบเรื่องคาใจ

หลังจากที่จ้าวหลงเยี่ยนได้พาซีซีมาที่โรงเตี๊ยมเขาก็ได้เปิดห้องพักอยู่ใกล้ๆเนื่องจากเขาไม่ไว้ใจที่จะปล่อยพวกนางไว้แบบนี้

หลงเยี่ยนไม่เคยคิดเลยว่าจะมีหญิงใดที่ทำให้เขานั้นต้องมานั่นถอนหายใจอยู่เช่นนี้ไม่คิดเลยว่าตัวเขานั้นเหมือนหนุ่มที่มีรักใหม่ๆถึงได้แต่มานั่งคิดถึงและไม่กล้าทำอะไรเลย สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับคนอย่างจ้าวหลงเยี่ยนตอนนี้ก็คงจะเป็นการหักห้ามใจไม่ให้ไปชิงตัวนางมาไว้ในอ้อมกอด แต่ถ้าเขาจะทำอย่างนั้นก็ต้องเป็นตอนที่นางนั้นลืมตาตื่นเท่านั้น

"สีหน้าท่านไม่ค่อยสู้ดีเลยนะ" หลี่ฟงเอ่ยถามผู้เป็นทั้งนายและเพื่อนสนิทอย่างหยอกเย้า

"เจ้ายังอยากเห็นหน้าคุณหนูเล็กหรือไม่ถ้าไม่แล้วข้าจะส่งไปทางเหนือสักสามเดือน" หลงเยี่ยนพูดพลางทำหน้าเฉยชาต่างกับคนที่ฟังทั้งหน้าแดงและแตกตื่นจนตาโต เขาคงไปกวนอารมณ์ที่ขุ่นของจ้าวหลงเยี่ยนเสียแล้ว

"ข้าถามเพราะเป็นห่วงหาได้สื่อถึงสิ่งใด งั้นข้าไปดูรอบๆโรงเตี๊ยมก่อนแล้วกันเผื่อมีคนตามทั้งท่านและนางมา" หลี่ฟงรีบออกจากห้องพักทันทีเขาออกไปตามที่พูดถึงยังไงเขาก็เป็นองครักษ์ต้องคอยเฝ้ายามไม่ให้มีคนร้ายลอบเข้ามาได้

หลังจากที่หลี่ฟงออกไปหลงเยี่ยนก็ล้มตัวลงนอนแต่ว่าจิตใจของตนก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าของหญิงสาวผู้นั้น ทั้งที่ตนไม่เคยจะหวั่นไหวไปกับสตรีใดที่ไหนมาก่อนแต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้แม้จะใช้เวลาไม่นานตนก็ไม่สามารถลบภาพของนางออกจากจิตใจได้เลย

เช้านี้อารมณ์ของหลี่ฟงช่างดีนักผิดกับเจ้าหลงเยี่ยนที่มีสีหน้าบึ้งตึง

"รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เจ้าจะเลิกหน้าตายเปลี่ยนมามีสีหน้าระรื่นอย่างคนอื่นได้เสียที"หลี่ฟงรีบเก็บสีหน้าแทบไม่ทันแต่เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างนี้คงต้องยกให้คุณหนูตัวเล็ก

เมื่อเช้าเขาแอบย่องไปดูพวกนางก็ทันเห็นคุณหนูเล็กตื่นอยู่ก่อนแล้ว สีหน้าท่าทางที่นางแสดงออกมาเหมือนกำลังมีเรื่อง ตนก็อยากจะเข้าไปถามไถ่ช่วยเหลือแต่ติดที่นางยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเสื้อผ้าหลุดลุ่ยทำให้ตนเห็นรูปร่างที่เย้ายวนโผล่ออกมาทำเอาเขาต้องรีบหนีกลับมาที่ห้องแทบไม่ทัน ทั้งที่คิดว่าเป็นสาวน้อยแท้ๆแต่ที่เห็น….

'นี่เขากลายเป็นคนลามกไปแล้วหรือ' หลี่ฟงถึงกับตกใจที่เขามีความคิดเช่นนี้อยู่ในหัวคนอย่างเขาเคยแม้แต่มีสตรีมาแก้ผ้าต่อหน้าต่อตาเขาก็หาสนใจ ผิดกลับนางที่ไม่ได้ทำสิ่งใดเขากลับมีอาการที่แปลกไปหลังได้พบกับคุณหนูเล็ก

"เจ้านี่ชักจะอาการหนักเดี๋ยวหน้าแดงเดี๋ยวทำหน้าตกใจ เจ้าไม่เคยหลุดสีหน้าออกมาเช่นนี้เลยนะหลี่ฟง" หลงเหยี่ยนเริ่มสนใจในอาการที่หลี่ฟงแสดงออกมาชายที่ได้ฉายาหน้าตายไม่เคยแลแม้สาวงามที่เป็นที่เลื่องลือกลับมาเสียอาการให้หญิงสาวที่มีภาพลักษณ์ภายนอกเหมือนเด็กสาวที่ยังไม่พ้นวัยปักปิ่นเช่นนี้

เสียงเอ๊ะอะ ที่ดังมาจากทางห้องของสองสาวทำให้บุรุษทั้งสองต่างตกใจและนึกเป็นห่วงพวกเขารีบออกมาดูก็ทันเห็นเจ้าเมืองตงโฉเดินเข้าไปพอดีทั้งทหารก็ติดตามมาพอสมควรมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหลงเยี่ยนชักสีหน้าเริ่มรู้สึกเป็นห่วงนางขึ้นมา

"ข้าจะลอบไปสืบข่าวเองขอรับ"หลี่ฟงรีบหลบออกไปเขาก็นึกห่วงนางตัวเล็กของเขาเหมือนกันแถมยังสงสัยเรื่องเจ้าเมืองที่ไปยังห้องของนางพวกเขามีความสัมพันธ์เช่นไรเขาต้องสืบรู้ให้ได้

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยามจ้าวหลงเยี่ยนตัดสินใจที่จะไปหาเจ้าเมืองตงโฉเนื่องจากเขาไม่อยากนั่งคาใจรออยู่ตรงนี้พอดีกับที่หลี่ฟงกลับเข้ามา

"ขออนุญาตรายงานขอรับคุณชายข้าไปสืบเรื่องมาได้หมดแล้วขอรับ"

"ว่ามาได้"หลงเยี่ยนนั่งลงฟังอย่างสงบ

นึกไม่ถึง คำ ๆนี้เกิดขึ้นในใจของเขาหลายต่อหลายหนตั้งแต่ได้พบนางทำไมเรื่องของนางถึงมีแต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจตลอด

"ข้าจะตามขบวนของเจ้าเมืองไปเมื่อคืนพวกชาวบ้านต่างก็มีแต่คนที่เห็นแก่ตัวนักข้ากลัวว่าเรื่องที่นางช่วยหญิงเคราะห์ร้ายอาจนำพาความเดือดร้อนมาสู่ตัวเอง"

พูดจบหลงเยี่ยนก็ไม่รอช้า ใช้วิชาตัวเบาออกติดตามไปในทันทีหลี่ฟงรีบวางเงินตำลึงทองไว้ให้ค่าที่พักก่อนที่จะตามไปเหมือนกัน

"ท่านพี่ซีซีข้าว่าลงไปหาท่านพ่อกันเถอะเรื่องมันชักจะเลอะเลือนไปใหญ่แล้ว" ซีเหมยเห็นชาวบ้านพากันพูดออกนอกเรื่องก็ชักจะโมโหเดี๋ยวก็ไม่ได้ความอะไรกันพอดี

"ก็ดีเหมือนกันข้าไม่ชอบให้ใครมาว่าให้ข้าเป็นมาร" สีหน้าบึ้งตึงของซีซีทำให้รู้ว่าเธอไม่พอใจแค่ไหนไม่มาช่วยยังมีหน้ามาว่าให้คนอื่นอีกตนพวกนี้ต้องสั่งสอน

ซีซีที่อารมณ์ไม่ดีอยู่เป็นทุนก็ได้ใช้วิชาตัวเบาเหาะออกไปยืนตรงหน้าของชาวบ้านก่อนที่ร่างบางจะก้าวเดินอย่างนางพญาไปยืนข้างท่านพ่อของนางสีหน้าที่ดูสงบเยือกเย็นก็หาลดความสวยสดงดงานของเธอไม่

ซีเหมยแทบจะโดดลงจากรถวิ่งตาม ก็วิชาตัวเบาเธอยังไม่ถึงขั้นนี่กลับไปนี่แหละจะฝึกให้หนักเลย

‘เมื่อไหร่กันที่เราจะเหาะเหินราวกับใจที่อยากไปจะได้แอบหนีเที่ยวสักที’ ซีเหมยคิดอย่างไร้สาระก่อนจะรีบเดินไปยังที่ท่านพ่อและท่านพี่ของนางยืนอยู่

ทางด้านหลี่ฟงและจ้าวหลงเยี่ยนพอเห็นหญิงสาวที่ต้องใจก็รีบเข้ามาปะปนกับชาวบ้านก่อนที่จะค่อยๆเดินผ่านผู้คนจนตัวเองเข้ามาใกล้ๆพวกนาง

ชาวบ้านต่างตกตะลึงหลังที่สองสาวปรากฏตัวทุกคนต่างมองไม่ละสายตาชายหนุ่มทุกคนต่างพากันหน้าแดงเถือกแม้แต่หญิงด้วยกันยังอดใจสั่นไม่ได้เสน่ห์เหลือล้นจริงๆหญิงสาวนางแรกสวยงามมีสง่า ส่วนหญิงสาวคนที่สองสวยงามน่าปกป้องทะนุถนอมใครที่ได้ไปครองคงเป็นที่น่าอิจฉาของชายหนุ่มทั่วทั้งเมือง

ชาวบ้านทุกคนต่างมองมาที่เจ้าเมืองยืนอยู่จนตงโฉรู้สึกกดดัน

'อย่ามองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นซิ' ตงโฉได้แต่ร้องเอะอะในใจ

"ก่อนอื่นข้าขอแนะนำบุตรีบุญธรรมทั้งสองของข้าอย่างเป็นทางการ นี่คือ เหลียน ซีซี และ เหลียน ซีเหมย"

ชาวบ้านต่างส่งเสียงฮือฮาพวกเขาเคยได้ยินว่าท่านเจ้าเมืองรับบุตรีแต่ไม่คิดว่าจะเป็นหญิงสาวที่สวยงามหยาดเยิ้มทั้งสองคนนึกว่าเป็นเพียงทารกหรือเด็กตัวเล็ก ๆซะอีก

"ขอให้ทุกคนหยุดเสียงและเงียบฟัง ซีซีบุตรสาวคนโตของข้าคือคนที่ช่วยเจ้าเองเหมยหลี่ฮวา" สิ้นเสียงชาวบ้านต่างตกใจไม่มีใครคิดว่าสตรีเช่นนางจะมีวรยุทธ์สูงส่งเช่นนี้

"บุตรสาวของข้าเป็นแค่คนธรรมดาเพียงแค่มีวรยุทธ์เท่านั้นไม่ใช่มารไม่ใช่นางฟ้าที่ไหน" ตงโฉหยุดพูดก่อนจะมองหน้าชาวบ้าน

"เพียงแค่นางมีใจอยากช่วยจึงให้ใช้วิชาลับจนเกือบทำให้ตัวเองต้องตาย" ชาวบ้านบางคนถึงกลับหลบสายตาอย่างเร็วพวกเขาไม่มีใครยอมช่วยเหมยหลี่ฮวาเพราะกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับตนตามคำบอกเล่าของแม่สามีของนาง

"ตอนนี้บุตรของข้าไม่เป็นไรกลับทำให้พลังปราณของนางเพิ่มขึ้นและแข็งแกร่งกว่าเดิมหลายเท่านัก" ตงโฉพูดก่อนจะมองไปรอบๆ

"ใช่แล้วสิ่งนี้ข้าควรขอบคุณผู้ที่วางเพลิงบ้านของแม่นางเหมยหลี่ฮวาจึงจะถูก" เสียงหวานเอ่ยราวกับยินดีเสียมากแต่สายตาของนางช่างเย็นชานักยิ่งเมื่อมาหยุดตรงหน้าของคนที่ทำผิดช่างหนาวถึงก้นบึ้งของหัวใจเสียจริง

ชาวบ้านทุกคนต่างมองตามซีซี ที่แท้ก็เป็นพ่อบ้านของแม่สามีเก่าของนางนั่นเอง

"ทำไมจึงเป็นท่านละ" เหมยหลี่ฮวาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ พ่อบ้านชางนี้ดีกับเธอที่สุดตอนที่อยู่บ้านของแม่สามีไม่ว่าจะมีเรื่องอันใดพ่อบ้านชางก็จะออกโรงปกป้องและแก้ต่างให้เธอตลอด

ซีซีใช้พลังแผ่ออกมากดดันพ่อบ้านชางโดยตรง ฝีมือของเธอก้าวหน้าขึ้นมากไม่นานพ่อบ้านชางก็ทนไม่ไหวสารภาพออกมาในที่สุด

"ขะ..ข้าต้องขอโทษด้วย ฮือออออ" พ่อบ้านชางร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายทั้งหวาดกลัวในพลังที่ถูกกดข่มจนร่างกายแทบจะยืนไม่ไหว

"ข้าทำตามคำสั่งฮูหยินใหญ่ให้มาเผาบ้านของเจ้าเพื่อให้คำครหาของเจ้านั้นน่าเชื่อถือเป็นข้าน้อยเองที่ลงมือกระทำขอรับท่านเจ้าเมือง" พ่อบ้านชางรีบกล่าวสารภาพผิดกับเจ้าเมือง

"คงไม่ใช่แค่เหตุนี้หรอกใช่หรือไม่" ซีซีเอ่ยถามออกไปนางว่าต้องมีอะไรที่ซับซ้อนกว่านั้น

"ฮูหยินใหญ่ไม่ชอบแม่นางเหมยหลี่ฮวาและไม่เคยรับเป็นสะใภ้คอยหาทางกลั่นแกล้งให้ออกจากชีวิตของคุณชายตลอดประจวบกับที่แม่นางเหมยหลี่ฮวาคลอดลูกออกมาแล้วทารกเสียชีวิตทำให้ฮูหยินหาทางไล่แม่นางเหมยหลี่ฮวาออกมาได้สำเร็จแต่คุณชายยังคงรักแม่นางเหมยหลี่ฮวาอยู่คอยหาทางมาพบนางอยู่เรื่อย ฮูหยินทราบเรื่องก็สั่งให้ข้าปล่อยข่าวเสียหายและมาเผาเรือนเพื่อที่ให้เจ้าหมดหนทางและยอมย้ายหนีออกจากเมืองนี้ไป และตอนนี้ฮูหยินได้พาคุณชายไปแต่งงานกับลูกของพ่อค้าใหญ่ต่างเมืองแล้ว"

น้ำตาของเหมยหลี่ฮวาพรั่งพรูออกมาหลังจากที่ฟังจบเหตุใดใจแม่สามีถึงได้รังเกียจนางถึงเพียงนี้ ทั้งที่นางก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดตอนในตอนที่แต่งเข้าจวน แต่ความดีของนางก็ไม่เคยพอต่อความต้องการของแม่สามีหรือที่จริงเพียงเพราะนางไม่ได้ร่ำรวยพอที่จะเกื้อกูลตระกูลของสามี ถ้าอย่างนั้นนางก็ขอตัดขาดทุกสิ่งแม้ความรู้สึกหรือเยื่อใยก็ไม่ขอให้เหลือไว้ต่อกัน

ชาวบ้านที่ได้รับฟังคำสารภาพต่างก็ตกใจและรู้สึกละอายต่อสิ่งที่พวกตนทำผิดต่อเหมยหลี่ฮวาในเมื่อก่อนทุกคนต่างเดินเข้ามาขอโทษต่อนาง ส่วนคนร้ายถูกนำไปคุมขังและทหารบางส่วนถูกส่งไปจับคนสั่งการหรือก็คือแม่สามีของนางนั่นเอง

"เป็นอันจบเรื่องทุกคนคงได้ยินกันแล้วหวังว่าคงไม่มีใครหูเบาเชื่อข่าวลือง่ายๆอีกข้าอยากเห็นทุกคนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันคอยช่วยเหลือดูแลกันและกันเข้าใจหรือไม่"

ชาวบ้านต่างรับคำเจ้าเมืองอย่างหนักแน่นพวกเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องที่เกิดจะมาจากแม่สามีของนางที่รังเกียจลูกสะใภ้ขนาดนี้ต่อไปพวกเขาต้องฟังหูไว้หูเสียแล้ว

"ข้ามีสิ่งมอบให้เจ้านะ"ซีเหมยกวักมือเรียกทหารให้ยกหีบมา

"นี่คือเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว ข้ามอบให้เจ้านะ" หญิงสาวถึงกับน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง

"ส่วนนี่ข้าให้เจ้าไว้ตั้งตัวถึงยังไงข้าก็เป็นเจ้าเมืองและเมื่อข้าดูแลไม่ทั่วถึงจนเกิดเหตุร้ายเช่นนี้ข้าก็ต้องรับผิดชอบต่อเจ้าแม่นางเหมยหลี่ฮวา" ตงโฉให้ตำลึงทองถุงใหญ่เขาเวทนาชีวิตของนางนัก

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"เหมยหลี่ฮวาคุกเข่าขอบคุณทั้งน้ำตาแต่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจที่ชะตาของตนได้ผ่านพ้นเรื่องร้ายๆและได้ประสบพบเจอสิ่งดีๆที่เข้ามาในชีวิตของนางเสียที

"ข้าจะให้ทหารมาช่วยซ่อมบ้านให้เจ้านะ" ซีซีมองเห็นว่านางเป็นแค่หญิงตัวคนเดียวและไม่อยากให้นางถูกช่างสร้างบ้านโกงเพราะนางคงไม่รู้เรื่องอะไร ก่อนที่จะส่งสายตาให้ท่านพ่อของนางซึ่งตงโฉก็เห็นด้วยจึงพยักหน้าอนุญาต

"ข้ามองคนไม่ผิดจริงๆนางช่างเป็นคนดีอย่างที่ข้าคิดไว้" หลงเยี่ยนกล่าวชื่นชมออกมาอย่างพอใจเขาเห็นสิ่งที่นางทำเพื่อช่วยเหลือคนอื่นจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดช่างน่านับถือยิ่งนัก

"พวกเรากลับโรงเตี๊ยมของท่านเจ้าเมืองดีกว่าไหมคุณชาย ข้าว่าท่านเจ้าเมืองน่าจะไปหาท่านที่นั่นเรากลับไปรอก่อนดีหรือไม่"หลี่ฟงรับรู้ถึงสิ่งที่ผิดปกติบางอย่างเขาไม่อยากให้คนที่ไม่รู้เรื่องต้องมาโดนลูกหลงไปด้วย

"อืม"มีหรือที่เจ้าหลงเยี่ยนจะไม่รับรู้คงต้องจัดการพวกยุงน่ารำคาญเสียก่อนไม่งั้นเขาคงนอนไม่หลับ

สีหน้าของหลงเยี่ยนเหมือนตัวโกงในละครไม่มีผิดเพียงแต่เป็นตัวโกงที่หล่อเหลาจนนางเอกอาจเปลี่ยนใจมาหาตัวโกงอย่างเขาก็ได้

สายตาของซีซีมองเห็นหลังไว ๆ ของชายสองคนที่พึ่งเดินออกไปหนึ่งในนั้นช่างค้นเสียคุ้นมากจริง