นางมารจำเป็น

ไกลห่าง

บนรถม้าที่กำลังเดินทางกลับจวนหญิงสาวทั้งสองที่เป็นที่กล่าวถึงมากที่สุดตอนนี้กลับพากันเร่งฝึกลมปราณหาได้เหมือนหญิงสาวนางอื่นไม่ที่โดยปกติจะพากันคุยหยอกล้อกันแต่พวกนางต่างพากันเร่งฝึกเพื่อไม่อยากให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับซีซีเกิดอีกซ้ำสอง

พวกนางก็นึกเหมือนกันว่าเกือบจะถูกพลังของตัวเองย้อนกลับมาฆ่าตายคงจะน่าอนาถโดยแท้ต่อไปเธอจะไม่ใช้พลังเกินตัวจนกว่าจะฝึกควบคุมพลังของตัวเองได้ทั้งหมดเพราะจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้รู้ว่ายังมีคนที่ห่วงพวกเธอมากหากพวกเธอเป็นอะไรไปคนที่คอยห่วงจะทำเช่นไร

"หยุดพักก่อน"เสียงท่านพ่อของพวกเธอสั่งให้หยุดพักขบวนก่อน ตอนนี้ก็คงจะเที่ยงแล้วซินะ

ตั้งแต่เมื่อเช้านอกจากของว่างที่เตรียมไว้บนรถม้าพวกเธอทั้งสองก็ยังไม่ได้กินอะไรอีกเลย

"คุณหนูทั้งสองเชิญลงจากรถม้าขอรับ"ทหารคนสนิทได้มาเชิญพวกเธอลงจากรถม้า ตามจริงหลังจากเสร็จเรื่องแล้วพวกเธอก็ถูกดุเพราะการที่พวกเธอโผล่พรวดพราดออกไปเป็นการเสียเกียรติที่สตรีพึงมีพวกเธอก็ก้มหน้ารับไป มันก็จริงอย่างที่ท่านพ่อพูดจริงๆนี่นา

'ว้าว...............'สถานที่พักทานข้าวของพวกเธอมีบรรยากาศสวยมากท่านพ่อของพวกเธอช่างสรรหาที่สวยๆเจอเสียจริง

"ท่านพ่อเจ้าคะท่านพ่อเมื่อยหรือไม่"ซีเหมยปรี่เข้าไปบีบนวดให้ตงโฉที่กำลังยืนดูทหารปูเบาะจัดสถานที่ๆจะนั่งทานอาหารกัน และเมื่อถูกเอาใจตงโฉหันมามองบุตรสาวคนเล็กอย่างแปลกใจ ถึงจะอยู่ด้วยกันไม่นานแต่เขาก็พอจะรู้จักนิสัยของพวกนาง

"เจ้าต้องการสิ่งใดหรือซีเหมย"

ซีเหมยยิ้มประจบต่อไปถึงจะโดนจับไต๋ได้ก็ตามแต่มือยังบีบนวดต่อไป

"ท่านพ่อยังจำสิ่งที่ท่านทำให้พี่ซีซีเมื่อเช้าได้หรือไม่"

ตงโฉได้ยินก็นึกตามก่อนจะหัวเราะ หึ ๆ ออกมา

"พ่อจำได้ก็การเชื่อมจุดปราณให้กับพี่เจ้ามีอะไร หรือว่าเกิดสิ่งใดขึ้นรู้สึกไม่ดีตรงไหนหรืเปล่า"ตงโฉมีสีหน้าตระหนกทันที

"มีเจ้าค่ะแต่เป็นสิ่งดีไม่ใช่สิ่งที่ร้ายแรงเราไปนั่งกันก่อนค่อยคุยดีกว่าไหมเจ้าค่ะ"

ซีซีตอบแทนซีเหมยที่ยังอึกอักอยู่นางเดินนำไปก่อนจะหยุดให้ท่านพ่อของนางนั่งลงพวกนางจึงนั่งตาม

"เจ้ามีสิ่งใดผิดแปลกไปเช่นไรไหนบอกพ่อมาตามตรง"ถึงอย่างนั้นตงโฉก็รู้สึกเป็นห่วงบุตรีของเขาอยู่ดี

หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะเล่าเรื่องสิ่งที่เปลี่ยนไปของซีซี ทั้งเรื่องพลังปราณที่เพิ่มมากขึ้นและการควบคุมพลังปราณได้ดีกว่าเดิม

"เจ้าจะบอกว่าตอนนี้เจ้าควบคุมพลังของเจ้าได้แล้วหรือซีซี"ตงโฉถามออกมาอย่างสนใจกับการเปลี่ยนแปลงนี้

"ไม่เพียงเท่านั้นท่านพ่อข้ายังรู้สึกเบาสบายตัวและรู้สึกถึงพลังที่ไหลเวียนทั่วร่างไม่อึดอัดเหมือนเมื่อก่อน" ซีซีกล่าวตอบอย่างใจเย็น

"ไหนพ่อขอดูลูกไฟของเจ้าหน่อย"

ซีซีได้ยินก็รีบรวมพลังปราณส่งผ่านฝ่ามือบีบรวมเป็นลูกไฟกลมๆลอยขึ้นมาแต่ครั้งนี้กลับมีสิ่งที่แปลกและแตกต่างจากที่เห็นครั้งก่อนเพราะสีของลูกไฟปราณมันได้เปลี่ยนไปจากสีแดงในตอนแรกแต่ตอนนี้มันกลับเป็นสีขาวแล้ว

ตงโฉยังสัมผัสได้ถึงพลังปราณที่แผ่ออกมารุนแรงกว่าครั้งที่เห็นครั้งแรกมาก พวกนางเก็บพลังมหาศาลขนาดนี้ไว้ในตัวได้อย่างไร

"แล้วตอนนี้เจ้ารู้สึกเช่นไรบ้าง"

"ข้ารู้สึกถึงพลังที่หลั่งไหลออกจากตัวแต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยเจ้าค่ะ"

ซีซียังรู้สึกถึงร่างกายที่เบาสบายแม้จะปล่อยพลังปราณออกมานิดเดียวแต่กลับมีความรู้สึกดีขนาดนี้เชียวหรือ

"พอก่อนซีซีแรงกดดันของพลังเจ้ามีมากนักแม้จะเป็นปราณแค่ลูกเล็กๆก็ตาม แต่อาจทำให้พวกโจรที่หลบซ่อนอยู่แถวนี้รู้สึกถึงพลังของเจ้าได้"

สิ่งที่ตงโฉกล่าวมันไม่เกินไปสักนิดเพียงแต่เขาไม่ได้เอ่ยบอกหากปล่อยไว้นานกว่านี้ทหารของเขาคงเป็นลมล้มพับลงพื้นถึงจะเป็นทหารแต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เป็นวรยุทธ์

"เจ้าคะ"ซีซีเก็บพลังปราณกลับมาอย่างเดิมแต่ดวงตาของนางกับระยิบระยับ การได้ปลดปล่อยพลังแม้เพียงนิดกลับทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกดีถึงเพียงนี้

"ไหนพ่อขอลองดูพลังของเจ้าซิซีเหมย"เขาอยากเห็นพลังเดิมของซีเหมยเสียก่อนเพื่อหาคำตอบให้กับความคิดของตน

ซีเหมยไม่รอช้ารีบดึงพลังปราณออกจากฝ่ามือของเธอทันที พลังปราณก้อนเล็กค่อยๆปรากฏเป็นสีฟ้าสดใสเหมือนเดิม

"แรงกดดันเท่าเดิมเจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง"เมื่อตงโฉได้เห็นพลังที่ยังไม่เปลี่ยนของซีเหมยก็ได้ข้อสรุปในใจแล้ว

"ลูกเริ่มร้อนและเหนื่อยเจ้าค่ะ" เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มออกตามไรผมของซีเหมยขนาดเธอฝึกมาหลายชั่วโมงก็ยังไม่ค่อยคืบหน้าเลยหรือ

แต่สิ่งที่ซีเหมยคิดนั้นผิดเล็กน้อยหากเป็นคนอื่นเขาต้องฝึกเป็นเดือนกว่าจะได้เท่าการฝึกหนึ่งวันของเธอ

"อาหารได้แล้วขอรับ"ทหารได้ยกสำหรับมาวางหลายอย่างที่โต๊ะ แต่พวกเขาก็ทำได้แค่อย่างง่ายๆหวังว่าคุณหนูของพวกเราจะไม่ลงโทษพวกเขาเพราะอาหารไม่ได้เรื่องหรอกนะ

พวกนางทั้งสองหันมาสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้ากลิ่นของมันช่างหอมยั่วน้ำลายท้องของพวกเธอก็ร้องเสียแล้ว

"เรากินข้าวก่อนแล้วกันค่อยปรึกษากันต่อ"ตงโฉเห็นสีหน้าของบุตรสาวทั้งสองก็แทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว

ไม่รอช้าเจ้าเมืองตงโฉก็ได้ลงมือคีบกับข้าวทานเมื่อสองสาวเห็นว่าพ่อของตนลงมือแล้วก็รีบกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับกลัวว่าใครจะมาแย่งไปเหล่าทหารเห็นเช่นนั้นกลับพากันปลื้มใจ แม้เป็นของที่ทหารทำไม่ใช่พ่อครัวมากฝีมือพวกนางทั้งสองก็หาได้รังเกียจไม่คุณหนูของพวกเขาช่างเป็นคนที่ไม่ถือตัวจริงๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จท่านพ่อของพวกเธอก็ขอตัวไปนั่งทำสมาธิเดินลมปราณก่อนที่จะทำการเชื่อมจุดปราณให้ซีเหมยเพราะเขาเห็นประโยชน์ของการทะลวงจุดปราณจากที่ทำให้ซีซี หวังว่าหลังจากนี้ลูกสาวทั้งสองของเขาจะสามารถใช้พลังได้โดยไม่มีอันตรายหรือผลเสียใดๆเกิดขึ้นทีหลัง

ส่วนด้านจ้าวหลงเยี่ยนกลับมารอที่โรงเตี๊ยมโดยทำเป็นทองไม่รู้ร้อนแสร้งทำทีว่าไม่รู้สึกตัวว่ามีคนตามมาทำใจเย็นนั่งจิบน้ำชารอ

"หากตั้งใจจะมาก็ไม่น่าปล่อยให้ข้ารอนาน" หลงเยี่ยนส่งเสียงกล่าวทักทายออกไป

คนที่แอบตามมากลับตกใจเขาไม่เคยเห็นวรยุทธ์ขององค์ชายจึงไม่อาจคาดเดาฝีมือได้แต่ถ้าหากจับลมปราณของพวกเขาได้ฝีมือย่อยไม่ธรรมดา

"ต้องขออภัยที่เสียมารยาทพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย"เฉิงเปาทหารองครักษ์ขององค์ฮ่องเต้คือคนที่ตามจ้าวหลงเยี่ยนมานั่นเอง

"เจ้าตามเรามาต้องการสิ่งใด"

"ขออภัยองค์ชายองค์ฮ่องเต้ได้ทราบว่าท่านได้เดินทางมายังแดนใต้กับหลี่ฟงเพียงสองคนองค์ฮ่องเต้ทรงเป็นห่วงจึงให้หม่อมฉันตามมาพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าไม่ใช่เด็กแล้วไม่ต้องส่งใครมาตาม" หลงเยี่ยนกล่าวพลางปล่อยแรงกดดันออกมาทำให้เฉิงเปาถึงกับต้องก้าวถอยเลยทีเดียว

"ข้าน้อยสมควรตายแต่ขอให้องค์ชายกลับวังด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะตอนนี้องค์ชายสามกำลังคิดก่อการกบฏองค์ฮ่องเต้จึงอยากให้องค์ชายกลับเข้าวังโดยด่วนหาได้ต้องการขัดขวางการเดินทางท่องเที่ยวพักผ่อนไม่พ่ะย่ะค่ะ"

จ้าวหลงเยี่ยนได้ฟังก็ตกใจอย่างมากไม่คิดว่าน้องสามจะกล้าคิดทรยศต่อท่านพ่อ นี่สินะอำนาจไม่เข้าใครออกใครทุกคนต่างขวนขวายอยากได้เป็นของตน

"ไทเฮาเป็นเช่นไรบ้าง!!"คนที่ตอนนี้เขาห่วงที่สุดคือเสด็จย่าของเขาเอง

"ไทเฮาทรงได้รับความคุ้มครองอย่างปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ"เฉิงเปารีบรายงานเพราะกลัวโทสะขององค์ชายหากตนตอบชักช้ากว่านี้

"ขอกระดาษให้ข้า"หลงเยี่ยนนึกถึงบางอย่างก่อนจะร้องขอกระดาษ

"หลี่ฟงไปส่งสารนี้ให้ข้าทีฝากบอกท่านเจ้าเมืองด้วยที่เสียมารยาทกลับโดยไม่ได้ลา"

หลงเยี่ยนได้ส่งสารให้ตงโฉเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดและข้อมูลที่สำคัญให้ตงโฉได้รับทราบก่อนที่จะรีบเตรียมตัวเดินทางกลับวังหลวง

หลี่ฟงที่รีบมายังจวนเจ้าเมืองเพื่อส่งสารแต่กลับไม่เจอท่านตงโฉก็ได้แต่ฝากสารลับให้กับคนสนิทของท่านเจ้าเมืองและรีบกลับไปหาองค์ชายเพื่อจะได้ไม่เสียเวลาในการเดินทาง

เมื่อขบวนของจ้าวหลงเยี่ยนได้เดินทางกลับไม่ทันถึงครึ่งทางก็ได้พบกับพวกนักฆ่าเดนตายที่บุกเข้ามาหวังจะปลิดชีพของจ้าวหลงเยี่ยน

“องค์ชายพระองค์ทรงหนีล่วงหน้าไปก่อน กระหม่อมจะถ่วงเวลาพวกนักฆ่าไว้ให้พ่ะย่ะค่ะ” เฉิงเปารีบส่งสัญญาณเรียกกำลังเสริมทันทีแม้ว่าตนและทหารที่ติดตามมาอีกสามนายจะฝีมือดีแต่พวกนักฆ่าก็มากันเยอะเสียเหลือเกิน

“หึ คงคิดว่าจะไม่ให้ข้าได้กลับเข้าวังอีกแล้วในชาตินี้ ถึงได้ส่งนักฆ่ามารอต้อนรับเสียมากมาย” หลงเยี่ยนเอ่ยออกมาอย่างเฉยชาเมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของตนและน้องชายอีกคนบรรยากาศรอบตัวก็ยิ่งลดต่ำลง

‘แต่ข้าคงต้องทำให้เจ้าผิดหวังเสียแล้วละน้องสาม’

หลงเยี่ยนส่งสัญญาณให้หลี่ฟงที่มองตนอยู่เมื่อหลี่ฟงเห็นก็เข้าใจทันที

‘ในที่สุดก็ไม่ต้องปกปิดพลังและฝีมืออีกต่อไปเห็นทีองค์ชายสามได้ปลุกมังกรหลบขึ้นมาเสียแล้ว’

หลี่ฟงคงได้แต่เตรียมชุดไว้ทุกข์ให้องค์ชายสามล่วงหน้า

“เข้ามา!! พวกแมลงทั้งหลายข้าจะเผาส่งพวกเจ้าไปรอนายของพวกเจ้าที่นรกเอง” หลงเยี่ยนกล่าวจบก็ปลดปล่อยพลังปราณออกมาก่อนจะซัดใส่พวกนักฆ่าอย่างไม่ยั้งและข้างหลังก็มีหลี่ฟงที่คอยระวังให้แถมยังวาดเพลงดาบปลิดชีพพวกนักฆ่าอย่างง่ายดายราวกับพวกนี้เป็นเพียงต้นไม้ที่ขวางทาง

เฉินเปาที่ได้สิทธิ์เป็นผู้ชมถึงกลับอ้าปากค้างเขาเคยคิดว่าฝีมือขององค์ชายคงจะระดับสูงแต่ที่รับรู้ได้ตอนนี้ก็เกินกว่าที่ตนคาดการไว้ไปมาก