นางมารจำเป็น

เรื่องยุ่งยาก

ตอนนี้ซีซีได้นั่งโคจรลมปราณรอให้ท่านพ่อและซีเหมยออกจากรถม้าแต่รออยู่นานก็ไม่ออกมาสักทีไม่นึกว่าการเชื่อมจุดทะลวงปราณจะใช้เวลายาวนานขนาดนี้ นี่ก็ผ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จ

ซีซีตัดความว้าวุ่นออกก่อนที่จะนั่งฝึกลมปราณรอเธอไม่อยากเสียเวลาสักนิดเดียวเพราะเธอมีความรู้สึกว่าพลังของเธออาจจะต้องถูกใช้เร็วๆนี้

พวกทหารต่างเฝ้าระวังภัยให้ผู้เป็นนายทั้งสามที่ตอนนี้กำลังฝึกวิชากันถึงพวกเขาจะมีฝีมือก็หาได้เป็นวรยุทธ์ทุกคนไม่ แต่สิ่งที่พวกเขารับรู้ได้ตอนนี้คือแรงกดดันที่ทรงพลังกำลังแผ่ขยายออกมาจากเจ้านายทั้งสามนั้นทำให้พวกเขาต้องถอยออกห่างเสียหลายก้าว

เวลาผ่านไปใกล้ถึงพลบค่ำท่านพ่อและซีเหมยก็ได้ออกมาจากรถม้าทหารต่างถอนหายใจแต่ก็ได้เพียงครึ่งเดียวเพราะพลังที่รุนแรงอีกทางยังไม่หยุดฝึก

"ท่านพี่ซีซี"ซีเหมยร้องเรียกเสียงเบาเพราะเวลาใกล้ค่ำแล้วต้องรีบเดินทางต่อและเธอยังอยากอวดพลังที่ได้หลังจากการเชื่อมจุดทะลวงปราณแล้ว

ซีซีที่ได้ยินเสียงเรียกก็ผ่อนลมหายใจก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองเห็นซีเหมยที่มีสีหน้าดูอิ่มเอิบแถมเธอยังรู้สึกถึงคลื่นพลังบางๆที่โอบล้อมตัวของซีเหมยอีกด้วย

"ท่านพ่อ ซีเหมย เสร็จแล้วหรือเจ้าค่ะ" ซีซีลุกขึ้นเดินเข้าไปหาซีเหมยอย่างดีใจที่ทุกอย่างสำเร็จและผ่านไปด้วยดี

"เรียบร้อยแล้วละแต่พ่อขอพักสักครู่ก่อนนะค่อยเดินทางต่อ" สีหน้าของตงโฉแสดงออกว่าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดเขาเดินมานั่งที่เบาะก่อนที่จะถอนหายใจ

"ท่านพ่อเป็นเช่นไรเจ้าค่ะสีหน้าของท่านไม่สู้ดี" ซีซีเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงส่วนซีเหมยรีบหาน้ำชาให้ท่านพ่อของตนเองดื่ม

ตงโฉมองหน้าบุตรสาวทั้งสอง

"พ่อว่าการเชื่อมจุดทะลวงปราณของซีเหมยต่างจากเจ้านักซีซีคงเป็นเพราะตอนนั้นพลังปราณของเจ้ากำลังเอ่อล้นวิ่งพล่านทั่วร่างทำให้พ่อหาจุดที่จะเชื่อมเจอง่ายๆซึ่งแตกต่างจากของซีเหมยที่พลังสงบนิ่งทำให้กว่าจะหาเจอต้องใช้เวลาและพลังปราณค่อนข้างมาก แต่ตอนนี้พ่อก็เบาใจที่พวกเจ้าทั้งสองจะใช้พลังของตัวเองได้โดยไม่เป็นอันตรายแก่ตัวเองอีกแล้ว"

สองสาวต่างน้ำตาคลอความรู้สึกที่รับรู้ว่าท่านพ่อบุญธรรมเป็นห่วงพวกนางมากทำให้พวกนางซึ้งใจไม่ว่าพวกนางจะได้รับมันกี่ครั้งก็รู้สึกอบอุ่นใจทุกที

สองสาวเข้าไปกอดท่านพ่อของพวกเธอความรักของบิดาที่หวังดีแก่บุตรสาวช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจให้แก่ทหารที่ได้เห็นอยู่ตอนนี้

"ข้ารู้สึกบางอย่างค่ะท่านพ่อ"ซีเหมยพูดออกมาหลังจากที่เงยหน้าออกจากอกของบิดา

"เป็นเช่นไรหรือความรู้สึกถึงพลังปราณของเจ้าหลังจากที่เชื่อมจุดทะลวงปราณไหนพ่อขอดูลูกไฟของเจ้าหน่อย"

ซีเหมยเรียกพลังออกจากฝ่ามือที่ค่อยๆปรากฏลูกไฟสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำออกมาแรงกดดันของพลังปราณมากกว่าเดิมหลายเท่านักแถมสีของพลังก็เปลี่ยนไป

ซีเหมยนึกบางสิ่งได้หลังจากรับรู้จากจิตใต้สำนึกของเธอก่อนที่จะรวบรวมพลังให้มากอีกนิดและปลดปล่อยพลังปราณขึ้นฟ้าพร้อมกับพูดออกมาอย่างกับร่ายมนตร์โดยที่เธอก็ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้

"ฟ้าเอ๋ยข้าขอฝนให้หยดลงพื้นพสุธาที"

ไม่ถึงอึดใจฝนก็ตกลงมาอย่าไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ทหารวิ่งวุ่นหาร่มมากางให้พวกเขาทั้งสามส่วนพวกที่เหลือก็วิ่งหาที่ลบฝนไป

"เจ้าเล่นอะไรเนี้ยซีเหมย"เป็นซีซีที่หันมาดุน้องสาวของเธอแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร เธอออกจะชอบที่เห็นฝีมือของซีเหมยข้ามขั้นมาไกลถึงกับเรียกฝนได้

"เจ้าทำได้อย่างไร"กลับเป็นท่านพ่อของพวกเธอที่ตกใจเสียเอง

"ข้าแค่ได้กลิ่นสดชื่นของน้ำเลยนึกถึงฝนเจ้าค่ะร่างกายมันไปเองลูกก็ไม่รู้ว่าทำได้อย่างไรเช่นกัน"ซีเหมยทำท่าอย่างกะเด็กน้อยที่กำลังถูกดุ

"พอก่อนเถอะซีเหมยเราต้องกลับบ้านให้ได้ก่อนที่จะดึกดื่นป่านนี้ท่านแม่คงเป็นห่วงพวกเราแล้ว"

ได้ยินคำบอกจากซีซีตัวต้นเหตุก็รีบชี้มือไปที่ฟ้าก่อนที่ฝนจะค่อยๆหยุดตก

"ต้องขออภัยที่ลูกเล่นเกินเลยเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นไรตอนนี้พ่อรู้สึกดีขึ้นแล้วพวกเรารีบเดินทางกันดีกว่านะ"เขานึกถึงฮูหยินของเขาตามที่ซีซีพูดก็อดนึกไม่ได้ว่าจะต้องเจออะไรบ้างเมื่อกลับถึงจวนข้อหาที่พาลูกสาวสุดที่รักทั้งสองออกจากบ้านมาสองวันแล้ว เฮ่อใครให้เขารักฮูหยินถึงเพียงนี้ล่ะ

"พวกเราออกเดินทางได้แล้ว"ตงโฉกล่าวจบก็พยักหน้าให้ทหารเก็บของทั้งยังเดินตรงไปที่รถม้าที่ทหารเตรียมรออยู่

"ข้ากลัวท่านแม่จะไม่สบายใจพวกเราก็รีบกลับกันดีกว่า"

สองสาวต่างรีบขึ้นรถม้าเพื่อกลับจวนแต่มีบางเรื่องที่พวกเธอไม่รู้ว่าตอนนี้ที่จวนกำลังวุ่นวายเพราะคนตระกูลสายรองนั่นเอง

สองวันมานี้จวนของเจ้าเมืองแทบลุกเป็นไฟจากคนของตระกูลรองที่ทำราวกับเป็นเจ้าของจวนนี้เสียเอง

"ฮูหยินเจ้าค่ะทานของว่าสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ"สาวใช้คนสนิทเอ่ยบอกอย่างไม่สบายใจที่ฮูหยินนายของตนนั้นแทบจะกินอะไรไม่ลง

"หลินเออร์ข้าไม่อยากกินเจ้ายกไปเก็บเถอะ"

สีหน้าของฮูหยินไม่สู้ดีนักนางเป็นห่วงบุตรีทั้งสองของนางป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างท่านพี่ออกไปรับได้ความว่าอย่างไรก็ไม่ส่งข่าวหากไม่เจอบุตรสาวทั้งสองแล้วกลับมามือเปล่านางจะหยิกให้เนื้อขาดเสีย

เสียงดังโวยวายที่ดังมาจากตึกทางซ้ายช่างน่ารำคาญเสียจริงมีหลายครั้งที่นางเกือบทนไม่ไหวออกไปไล่ให้พ้นจวนถ้าก่อความวุ่นวายอีกนางจะไม่ไว้หน้าเลยยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันนางยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจต่อพวกคุณหนูตระกูลรอง

เหตุการณ์เมื่อตอนเที่ยง

เสียงดังวุ่นวายไปทั่วทั้งสวนดอกไม้จนฮูหยินที่ได้ยินนึกแปลกใจ สวนที่ตรงนี้เป็นของด้านหลังตึกของนางถ้าไม่รับการอนุญาตใครก็เข้ามาไม่ได้แต่เสียงที่ดังอยู่ตอนนี้กลับทำให้ความสงบของนางถูกรบกวนอย่างไม่น่าให้อภัย

"ใครมาส่งเสียงดังอยู่แถวนี้กัน" ฮูหยินหันไปถามสาวใช้ของนาง

สาวใช้ที่เพิ่งไปเก็บดอกไม้มาเพิ่มเมื่อครู่รู้ถึงสาเหตุนางจึงคลานเข้ามาบอกฮูหยินใกล้ๆ

"เป็นคุณหนูของตระกูลรองเจ้าค่ะที่เข้ามาจิบน้ำชาที่มุมศาลาตรงโน้น"สาวใช้กล่าวพร้อมชี้มือไปยังด้านที่พวกคุณหนูตระกูลรองอยู่

"ช่างกล้าดีเสียจริง"

ยังไม่ทันที่นางจะได้กล่าวอะไรต่อเสียงร้องไห้ของผู้หญิงก็ดังออกมาจากทางที่สาวใช้พึ่งชี้ไปเมื่อกี้

‘เกิดเรื่องอะไรขึ้น’ ฮูหยินรีบลุกขึ้นเดินไปเมื่อได้ยินเสียงที่เริ่มดังและมีการดุด่ากันเกิดขึ้น

"พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน!!!"สิ่งที่นางเห็นคือเหล่าคุณหนูต่างพากันรุมทึ้งสาวใช้ของจวนพวกนางช่างกล้ามาทำร้ายคนของที่นี่อย่างไม่ไว้หน้านางสักนิด

เมื่อคุณหนูทั้งหลายได้ยินเสียงฮูหยินต่างก็พากันก้มหน้าลง พวกนางต่างถูกเลี้ยงแบบเอาใจตั้งแต่เด็กพอมาเจอคนที่กล้าขัดใจก็พาลมีอารมณ์จึงเผลอทำร้ายคนของฮูหยินไป

"พวกเราแค่สั่งสอนมารยาทให้นะเจ้าค่ะฮูหยิน สาวใช้คนนี้กล้ามาขวางทางพวกเราไม่ให้เข้าไปยังสวนดอกไม้เจ้าค่ะ"

คนที่พูดคือคุณหนูหลิวคุณหนูคนโตของตระกูลสายรองนั่นเอง

"ต้องขอบใจเจ้าที่กล้ายอมรับออกมานะคุณหนูหลิวแต่นี่คือคำสั่งของข้าเองนางหาได้กล้าขัดใจพวกเจ้าแต่เพียงทำตามคำสั่งของข้า สิ่งที่พวกเจ้ากระทำมันช่างไม่ต่างจากแม่ค้าตามตลาดที่มักใช้กำลังในการตัดสิน"

พวกนางถึงกับสะอึกไม่คิดว่าฮูหยินที่แสนอ่อนโยนจะหลอกด่าได้เจ็บแสบเพียงนี้

"คราวนี้ข้าคงต้องใช้สิทธิ์ในการเป็นเจ้าของบ้านนับตั้งแต่นี้จนถึงวันไหว้ศาลหลักเมืองห้ามพวกเจ้าออกจากเขตด้านซ้ายเด็ดขาดใครฝ่าฝืนให้ลงโทษโดยการโบยสามสิบทีไม่มีข้อยกเว้น"

สิ้นคำทุกคนที่ได้ยินถึงกับสะท้านไปทั้งตัวบทจะโหดฮูหยินก็ไม่ไว้หน้าให้ใครทั้งสิ้นและหากนางไม่กระทำเช่นนี้คนพวกนี้คงเหิมเกริมนักข้อขึ้นแน่

ทหารยามต่างกรูเข้ามาคุมตัวคุณหนูตระกูลรองไปส่งที่จวนฝั่งซ้ายพวกนางต่างก็เก็บความเจ็บแค้นครั้งนี้ไว้ในใจสักวันเมื่อถึงทีของพวกนางจะเอาคืนร้อยเท่าพันเท่าเสียยิ่งกว่าความอัปยศที่ได้รับในวันนี้

ตอนนี้ท้องฟ้าก็ได้เปลี่ยนสีแล้วเวลายิ่งดึกใจของนางก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีนางเป็นห่วงทั้งสามีและลูกๆของนางเหลือเกิน

"ฮูหยินเจ้าค่ะทหารที่หน้าจวนมาบอกว่าท่านเจ้าเมืองกับคุณหนูทั้งสองกลับมาถึงแล้วเจ้าค่ะ"

"จริงหรือมา! รีบพาเราไป"

ฮูหยินลุกขึ้นแต่งตัวก่อนจะรีบเดินออกไปรับสามีและลูกสาวทั้งสองของนาง