Desiring Mr. Carter (ONGOING)

Chapter Fourteen: Tyler's Gift

[Ivana's]

“Yes, Mr. Carter. He's my SON," I quickly replied with a flat tone. I didn't hesitate to tell him that Tyler my son or he would start to suspect me. ”And thank you for looking out for him. I thought he was gone," I added.

“Your son looks like someone," aniya habang tinititigan ng mabuti si Tyler. My knees went numb and I'm starting to ran out of breath because of panic. Pasimple kong pinaharap sa akin si Tyler upang hindi makita ni Gene ang kaniyang mukha nang matagal. ”Sino nga ba ang kamukha niya? He really looks like someone but I can't tell who," dagdag pa niya.

Napalunok na lang ako at tumawa ng peke. “Why do people always think my son looks like someone? Hindi ikaw ang unang nagsabi niyan," kinakabahan sambit ko. Dyusko, h'wag naman sana siyang manghinala. I have to do something. ”Hindi ko kasi kamukha `yung anak ko kaya marami ang nagsasabi na may iba siyang kamukha."

“Ohhh. But it's true, hindi mo nga kamukha ang anak mo. What's his name? I didn't ask him because he was too busy asking things about my car so yeah," aniya at kinamot ang kaniyang noo gamit ang hintuturon. His habit didn't change at all.

Sasagot na sana ako ngunit bigla siyang nilingon ng anak ko at sinabing, ”I'm Tyler and I'm three years old!"

“Tyler? What did I tell you about not butting in when someone's talking?" paalala ko sa kanya. Ngumuso naman siya at tumingin sa ibang direksyon. ”Sorry, mommy. I won't do it again," paumanhin niya.

“Okay, okay. Stop pouting na," ani ko bago siya ibinaba. Ang bigat niya kaya hindi ko na siya makarga ng matagal.

Noong bumaba sa si Tyler ay agad niyang tinapunan ng tingin si Gene na ngayon ay nakatingin din sa kaniya. ”I think I know you!" pasigaw na giit ni Tyler at tinuro pa si Gene.

Ohh shoot! I think he remembered seeing Gene on the magazines I bought for him. Tapos pinapanood pa niya ang mokong sa TV! Oh my gosh! I'm screwed!

"You know me?“ kunot-noong tanong ni Gene bago siya lumapit at nag-squat sa harap ni Tyler.

”Yes! You're that businessman I've always been watching on TV and I saw you on the magazine my mommy bought for me!" masayang giit ni Tyler habang casual na kinakausap si Gene. Gusto kong takpan ang mukha ko dahil sa sinabi ng anak ko lalo na noong tinignan ako ni Gene habang nakangisi.

“Yeah? Your mom bought you magazine that has my face on it?" tanong pa ni Gene pero sa akin nakabaling ang kaniyang atensyon.

”Uh-huh. You're so cool and I like your car! I wanna be like you when I grow up so mommy won't work for us anymore," proud na sabi ni Tyler. Sumilay naman ang ngiti sa labi ni Gene bagi ginulo ang buhok ng anak ko. “Why do you wanna be like me, little man?" tanong ni Gene.

”Because you're freaking rich and handsome!"

“You think so?" nakangising saad ni Gene. Nakatayo lang ako rito sa tabi habang pinagmamasdan silang dalawa na nag-uusap. My heart softened upon seeing my son talking with a big smile, ang saya-saya niya. Ganyan siguro ang sinasabi nilang lukso ng dugo?

”Yup! You're handsome and I'm handsome so, we're much alike! Can I have your car? I want a real car but mommy doesn't want to buy me one because she said I'm too young for that." Kunot-noo kong binalingan ng tingin ang anak kong ambisyoso. Gustong-gusto talaga niyang bilihan ko siya ng totoong sasakyan pero masyado pa siyang bata.

"Tyler?! I thought we talked about you having a real car? I said I will buy you one when you're old enough, right?" Minsan talaga gusto kong kurutin ang anak kong `to. Mamaya siya sa'kin kapag wala na si Gene, dyusko!

“You can have my car if you want. I have tons of it," sabi naman ni Gene at hindi pinansin ang sinabi ko. Nanlaki ang mga mata Pati na rin ang bunganga ko dahil sa gulat. ”Gene! He's not even a teen, for Pete's sake! Mag-isip ka nga!" inis na hiyaw ko kay Gene.

“Why are you yelling at him, mommy? He's a good guy because he's giving me his cool car. You're a good man, right?" inosenge niyang tanong kay Gene. Dyusko anak, kung alam mo lang ang ginawa ng hambog mong ama sa akin noon ay baka kakamuhian mo rin siya gaya ng pagkamuhi ko sa kaniya.

”Of course I am!" sambit ni Gene at ngumiti pa na parang santo. Kumulo bigla ang dugo ko at gusto kong sipain na lang si Gene. How dare he act saintly in front of my son! Napakahambog talaga ng isang `to, ang sarap sabunutan!

“See, mommy? He's a good man," he defended his dad. At ngayon parang ako ang mali sa paningin ng anak ko. This guy never changed, he's still manipulative as ever! Pinilit kong pinakalma ang sarili ko bagi ngumiti at nag-squat na rin sa harap ni Tyler. ”Mr. Carter is indeed a good man but you're still young to own a car. Hindi mo pa naman magagamit 'yung sasakyan, anak," mahinang saad ko habang inaayos ang buhok niya.

Ngumuso na naman si Tyler at lumayo ng konti sa akin. “No, mommy! I want a car and Mr. Carter will give it to me!" nagtatampong giit niya.

Napapikit na lang ako dahil sa namumuong inis sa loob ko. Here we go again, lumalabas na naman `yung attitude problem niya. ”But baby, h'wag muna ngayon okay? You have to--"

“Here, take the key. My car is yours now, little man," pagsisingit ni Gene. He just cut me off tapos ngayon literal na binigay niya kay Tyler yung susi ng kaniyang sasakyan.

”Really?! It's mine now?!" masayang hiyaw ni Tyler habang tumalon-talon sa saya.

“GENE!" pagalit na tawag ko sa kaniya.

”What? I just gave him a gift for our first encounter. Look how happy he is, Kate," mahinang bulong niya sa akin.

“Pero hindi naman... Wait what? Why did you call me Kate?" s**t! Muntik na 'yon! Muntikan na akong mahulog sa patibong niya, mabuti na lang at agad kong napansin. Ang galing niyang gumawa ng diversion, damn!

”I'm sorry. I got swayed," paumanhin niya pero alam ko namang sinadya niya talaga iyon. Matalino ang gago na `to pero hindi ako magpapatalo.

Umiling na lang ako bago sumagot. “You're still thinking about her? Hindi mo ba alam na nakaka-offend sa side ko kapag pinagkakalaman mong ako `yung tinutukoy mong si Kate? You should avoid me if I'm a spitting image of her."

”Look, I'm sorry okay? I'm trying hard so let me take my time to adjust," he muttered, frustrated.

“Can you carry me inside the car?" Sumingit na si Tyler kaya hindi na ako nakasagot kay Gene. He's asking Gene to carry him inside the car at ginawa naman iyon ni Gene. Binuhat niya si Tyler at papasok sana sila sa loob ng sasakyan pero pinigilan ko sila. ”Tyler, that's enough. We still have to check in, ayaw mo bang maglakad-lakad sa beach?"

“I do want it! Where are you going, Mr. Carter?" tanong niya kay Gene.

”I'm going to check in too." What?! Mag-checheck in din siya rito?! Sinusundan ba niya kami? “I have to meet my client here," dagdag pa niya.

Client huh? Let's see kung client ba talaga ang pinunta ng isang `to rito.

”That's cool! Let's get moving then!" anyaya ni Tyler habang buhat siya ni Gene. Walang idea ang anak ko kung gaano ako na-prepressure sa sitwaayon namin ngayon. “Can you carry me until we arrive in our room? My mom is tired driving and have no strength to carry me anymore. I feel so lazy to walk," sabi pa niya.

Yung ulo ko, malapit na talagang sumabog dahil sa mga pinagsasabi ng anak ko. His innocence is putting me into a huge pressure that I can hardly manage. Naglakad na kami papasok sa hotel pero nagpahuli muna ako para lang sabunutan ang aking sarili at habang gigil na tinitignan ang mag-ama.

Wow, mag-ama! As if naman papayag ako na papapel siya sa buhay no Tyler, hell no!

”Hurry up, mommy!" Tyler later called me up. Dumidistansya kasi ako sa kanila dahil madami ang nakatingin, baka isipin nila na happy family kami, amp!

“Yeah, coming!" sigaw ko pabalik.

Nandito sa kami sa loob ng hotel at katatapos lang namin na nag-check in, sa Room 402 kami ni Tyler. Binigay na sa amin yung susi pero napansin kong nakangiti yung receptionist habang palipat-lipat ang tingin sa amin ni Gene.

”I want a huge room for us, mommy," sabi ni Tyler.

”Your son is handsome, he looks like his father! What a happy family you have!" komento ng receptionist na siyang ikinagulat ko. Kaya ba siya nakatingin sa amin ng matagal dahil iniisip niyang isa kaming pamilya?

“What? No, we're not a family," magalang kong siyang sinagot. Mukha naman siyang naguluhan sa sinabi ko kaya tinignan ko si Gene na buhat-buhat pa rin si Tyler hanggang ngayon. Gusto kong mag-face palm, sino nga ba ang hindi mapapaisip na isa kaming pamilya dahil magkasama kaming pumasok dito tapos buhat pa ni Gene ang anak ko.

”You think we look like a family?" singit na tanong ni Gene. Masama ko siyang tinignan pero hindi manlang siya tumingin sa akin, diretso lang ang tingin niya sa receptionist. “Hundred percent! You and your wife look good together," sagot ng receptionist.

"Okay, enough of this nonsense. We're not a family, Ms. and I don't really know this man but my son like him." Sumingit na ako sa usapan dahil napipikon na ako.

”Akin na ang anak ko, Mr. Carter. Salamat sa regalo mong sasakyan at sa pagbuhat kay Tyler pupunta rito. Have a nice day!" diretso kong sambit bago kinuha si Tyler sa kanya at ibinaba para maglakad. “Let's go, Tyler. Mommy wants to rest," ani ko.

“Bye, Mr. Carter! See you soon!" paalam niya kay Gene na nakatayo lang at nakatingin sa amin. Hindi na ulit ako nagsalita at tumalikod paalis.

”I'll see you the soonest, little man!" pahabol sa sigaw ni Gene bago ko binilisan ang paglakad palayo sa kanya. Hila-hila ko si Tyler sa kanang kamay dahil may mga buhat-buhat pa akong gamit namin.

Tahimik lang kaming dalawa ni Tyler mula sa elevator hanggang sa nakarating na kami sa room namin. Akala ko ay tatahimik siya ng matagal pero hindi pala dahil nagtanong siya kaagad noong umupo ako sa couch. “Mommy, do you not like Mr. Carter? He's handsome naman po."

Hinilot ko muna `yung sentido ko bago sumagot. ”Alam mo kasi anak, may mga tao talagang hindi mo gusto kahit anong gawin mo. I just met him the other day so, I don't really know him." I lied on the last sentence but the best option I have.

“But I want you to befriend him, mommy. He's a good man because he gave me his car." Pang ilang beses na niyang sinabi na mabuting tao si Gene at kahit gusto ko mang sabihin na masama siyang tao ay hindi ko magawa. Ano na lang ang sasabihin kong explanation sa kaniya kapag sinabi kong masamang tao si Gene?

”Why did you ask for his car, Tyler? You just met him and I told you not to talk to strangers," I reminded him. Ang tigas ng ulo niya kagaya ng tatay niyang may hangin sa utak.

“He's not a stranger because I often watch him on television and look, he didn't hurt me when I told him I want to ride on his car which I own now," he defended. Minsan talaga para siyang matandang mag-isip at magsalita kahit tatlong taon pa lang siya. My son is not normal, sino bang bata ang hihingi ng sports car sa taong kakakilala lang niya? Ang anak ko lang yata ang may ganyang pag-iisip.

”Why do you like cars so much? Pwede namang iba na lang ang gustuhin mo, right?" Huwag ka namang tumulad sa tatay mong adik sa pangogolekta ng mga sasakyan. I once saw his car collections on his mansion when he held me captive at para na siyang nagbebenta ng sasakyan dahil sa dami ng collections niya.

“No reason. I like cars because I like them and I want to have my own collections of real cars when I grow up!" Dyusko ito na nga `yung sinasabi kong unfair. Anim na buwan ko siyang pinagbuntis tapos paglabas niya namana niya pala yung ninety percent ng ugali ni Gene, nakakagigil.

”Okay, you will have those when you're on the right age," I surrendered.

Tumahimik saglit si Tyler na para bang may iniisip na malalim. Mayamaya pa ay tinanong niya ang isang bagay na never kong inexpect na manggagaling sa kaniya. “Mommy? Mr. Carter can be my dad, right? All you have to do is marry him."