น้ำเสียงของซาเฟียร์ติดความออดอ้อนอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมสวยกวาดมองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา มองความลงตัวของจมูกโด่งๆ ตาคมๆ ริมฝีปากหยักได้รูปที่เคยสัมผัสมาแล้วว่ามันหวานและดีมากแค่ไหน
ไม่รู้ว่าเธอไปรวบรวมความกล้าเหล่านี้มาจากไหน แต่เธออยากได้คำตอบ อยากได้มากจริงๆ
"นั่งรอ เดี๋ยวหาข้าวให้กิน"
"จะเดินหนีหนูอีกแล้วเหรอคะ" น้ำเสียงน้อยอกน้อยใจดังขึ้นตามหลัง ซาเฟียร์ไม่ได้พูดเปล่า แต่เธอเลือกที่จะสาวเท้าตามหลัง สอดแขนเข้าไปกอดหมับที่ร่างแกร่งจากทางด้านหลัง แก้มเนียนเบียดเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างออดอ้อน
"ตอบหนูก่อนได้ไหม"
"..."
"สำหรับพี่ หนูมีความหมายหรือเป็นแค่ของตาย"
"ไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน" ภพนิพิฐปลดแขนเรียว ตามด้วยการหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กตามเดิม
"พูดกันตรงๆ น่ะถูกแล้วค่ะ อ้อมโลกมันเหนื่อยมาก สุดท้ายแล้วมันก็มีเพียงสองคำตอบให้เลือกอยู่แล้วนี่คะ"
ฉันถามเธอกลับบ้างได้ไหมล่ะ
