"...สรุปแตงโมที่พี่จะซื้อไปฝากใครบางคนวันนั้น คือซื้อไปฝากหลานงั้นเหรอคะ"
"อืม อันดากับองศา ฝาแฝดลูกๆ ของพี่ชายฉันเอง" คนฟังทำตาโตด้วยความตื่นเต้น เอาจริงๆ มันไม่ใช่เพียงแค่ความตื่นเต้นอย่างเดียว แต่ความโล่งใจต่างหากที่มันกำลังทำงาน
"มีรูปให้ดูไหมคะ หนูอยากเห็นจัง ตอนนี้น้องโตแค่ไหนแล้วคะ"
"ตื่นเต้นเป็นเด็กๆ ไปได้" แม้จะว่าแบบนั้นออกไป แต่คนตัวโตกลับล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เปิดรูปของอันดาและองศาให้ดูแต่โดยดี
"หูวว แก้มเยอะจัง อยากกัดแก้มน้องชะมัด"
"กัด?"
"อื้อ กัดเหมือนซาลาเปา กัดด้วยความมันเขี้ยว"
"ซาดิสม์" เจ้าของคำพูดจ้องเขม็งในขณะที่คนถูกต่อว่าละความสนใจจากจานอาหาร ซ้ำยังถือวิสาสะเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม คิดเพียงว่าจะเปิดภาพถัดไปด้วยความเคยชิน
แต่แล้วแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอื่น
ซาเฟียร์จ้องภาพใหม่ที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอไม่วางตา
ชื่อ
