EP.9

1468 Words
"ยะ อย่ามามองหน้าอกของหนูแบบนี้นะ" "ก็แต่งตัวมายั่วเอง ถ้าฉันจะมองแล้วเธอจะทำไม" "คุณ!" "ทำไม โกรธขนาดนั้น ฉันเป็นผู้ชายที่มอบจูบแรกให้เธอเหรอ?" ซาเฟียร์เบิกตาโพลง ขณะที่ก้อนเนื้อทางอกด้านซ้ายเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง "ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่จูบแรกของหนู จูบของคุณมันก็แค่จูบห่วยๆ ที่หนูพึ่งเคยเจอ" "ปากดี สงสัยวันนี้เธอคงอยากเสียตัว" "ไม่ อย่า!" คนตัวเล็กพยายามดิ้นลงจากหน้าตักแกร่ง แต่เหมือนว่ายิ่งดิ้น ยิ่งเป็นการเปิดทางให้คนตัวโตจัดแจงท่าทางของเธอให้มันอยู่ในท่าที่ล่อแหลมมากกว่าเก่า "ปล่อย หนูไม่อยากอยู่ตรงนี้" "เกิดกลัวขึ้นมาซะสิ ไม่ปากดีอีกล่ะว่ามันยังมีคนอื่นที่เคยจูบเธอก่อนฉัน" "มันไม่เกี่ยวอะไรกัน" "ถ้าเทียบกับคนอื่นแล้วจูบจากฉันมันเป็นแค่จูบห่วยๆ งั้นช่วยวัดเอวหน่อยเป็นไง จะได้รู้ว่าใครมันจะแน่ไปกว่ากัน" "คุณ" ซาเฟียร์ยกกำปั้นเล็กฟาดลงบนท่อนแขนแกร่งอย่างแรง นิ้วเท้าจิกเกร็งกับโซฟาหนังขณะที่เขาบังคับให้เธอนั่งคร่อมอยู่บนหน้าตักของเขาอยู่แบบนั้น ความหล่อเหลาที่หาตัวจับได้ยาก รอยยิ้มบนมุมปากที่ไม่ว่าใครมีโอกาสพบเจอเป็นต้องหลงใหล ซาเฟียร์รู้ดีว่าในตอนนี้จิตใจของเธอมันไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่เลย เธอและเขาใกล้ชิดกันมากเกินไป มากจนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน "ทำไมต้องหลบตาฉัน" "ปล่อยหนู" "ไม่ปล่อย และจะไม่ปล่อยจนกว่าฉันจะพอใจ" "ใครกันแน่ที่เอาแต่ใจตัวเอง หนูจะฟ้องเฮียซานย์ว่าคุณ..." "ทำไม ฉันทำไมเหรอ?" มือหนาเลื่อนมาคว้าหมับที่คางมน บังคับให้ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ลงตัวราวกับตุ๊กตารูปปั้นจ้องมองเขาแบบที่เขามองเธอ "จะฟ้องพี่เธอว่าโดนฉันจูบปากน่ะเหรอ" "นี่!" "หึ ฟ้องดิ เชิญฟ้องได้เลยตามสบาย อ้อ...แต่ก่อนจะฟ้อง ควรมีปัญญาลงจากตักของฉันให้ได้ก่อนล่ะ" "คนแก่รังแกเด็ก หนูเกลียดคุณ" "แก่! อย่างฉันน่ะเหรอแก่?" ภพนิพิฐเลิกคิ้วถาม เขาไม่ได้สนใจอะไรเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น เพราะสุดท้ายแล้วไม่ว่าตอนนี้เขาจะอายุเท่าไหร่ มีอะไรบนร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ความฮอตและแรงดึงดูดที่เขามั่นใจว่าเขามี มันทำให้เขาไม่รู้สึกแยแสกับอายุที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันนี้เลย "หนูอายุแค่ยี่สิบปี ส่วนคุณสามสิบสาม อายุของคุณมันมากกว่าหนูตั้งสิบปี ถ้าหนูจะมองว่าคุณแก่มันก็คงไม่ผิดอะไร" "อายุมันเป็นเพียงตัวเลข แต่มันไม่เคยมีผลต่อแนวนอน เผื่อเธอไม่รู้" ปึก~ ปึก~ กำปั้นเล็กฟาดลงบนท่อนแขนแกร่งรัวๆ เมื่อคนตัวโตไม่มีท่าทีว่าจะหยุดใช้คำพูดแบบนี้กับเธอ ผู้ถูกกระทำกดยิ้มที่มุมปาก มือเล็กที่จะพยายามมุ่งทำร้ายเขา ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลย มิหนำซ้ำ การกระทำของเธอมันยิ่งส่งผลให้ทุกอย่างเข้าทางเขาไปหมด "คนบ้า คนแก่รังแกเด็ก คุณมันไม่น่ารักเหมือนเฮียซานย์ ไม่มีอะไรสู้เฮียหนูได้เลยสักอย่าง" "ชอบผู้ชายอ่อนโยน แต่ตัวเธอกลับรุนแรงกับฉันตลอดเวลานี่นะ ย้อนแย้งว่ะ สิ่งที่เธอทำมันกำลังทำให้ฉันรู้สึกว่า...เธอกำลังให้ท่าฉันจริงๆ" พรึ่บ~ ผ้าขนหนูสะอาดที่มีกลิ่นหอมประจำตัวคนใช้งานติดอยู่บนนั้นหลุดร่วงเพราะแรงเคลื่อนไหวของคนตัวเล็ก ดวงตาคมกริบกดลงต่ำพร้อมทั้งลิ้นสากที่ดันเข้าหากระพุ้งแก้ม หัวใจของซาเฟียร์เต้นแรงราวกับจังหวะของเพลงสามช่า มือบางพยายามไขว้คว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพันกายเอาไว้ใหม่ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่มันยิ่งทำให้ซาเฟียร์ไม่เป็นตัวของตัวเอง "ปล่อยหนูสิ คุณซื้อแตงโมเพื่อที่จะเอาไปฝากคนสำคัญของคุณนี่่ ทำไมไม่รีบไปล่ะ ปล่อยหนูลงสักทีสิ" "ก็ไม่คิดนี่ว่าเธอจะมาเปิดแตงโมของเธอให้ฉันดู" "ระ รู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา หนูเป็นน้องเฮียซานย์นะ เฮียบอกให้คุณมาคอยดูแลหนู ไม่ใช่ให้มาพูดจากับหนูแบบนี้" "ฉันมั่นใจว่าตั้งแต่วันแรกที่เธอมาอยู่ที่นี่ฉันก็ดูแลเธอมาโดยตลอด และเธอก็ดื้อตลอดเหมือนกัน" "คุณ" "เรียกพี่" "ปล่อยสิ" "กลับมาเรียกฉันว่าพี่ อายุห่างกันแค่สิบปี มันไม่ได้มากมายอะไรเลย" "ต้องการอะไรกันแน่" "แค่เลิกพยศ เลิกดื้อ เลิกทำตัวเหมือนเด็กสามขวบ แล้วฉันจะปล่อยเธอ" แม้จะพูดออกมาแบบนั้น แต่ท่อนแขนแกร่งก็ยังรั้งเอวคอดกิ่วเอาไว้ไม่ยอมปล่อย "หนูไม่ได้พยศใส่คุณ" "บอกให้เรียกพี่" "อคติกับหนูตลอด ทำท่ารำคาญ ชอบดุ ชอบมองแบบไม่พอใจ ไหนจะคำพูดของวันนี้อีกที่คุณทำหนูร้อง...อื้ออ" ไม่ทันมีโอกาสได้พูดจนจบประโยคด้วยซ้ำ หนุ่มหล่อกดริมฝีปากประกบทับ บดจูบที่กลีบปากนุ่มพลางสอดลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากบางอย่างรวดเร็ว สัมผัสครั้งที่สอง คนตัวโตตวัดปลายลิ้นควานลึกคล้ายกำลังดูดซับกลิ่นชาเขียวนมที่ยังเจือความหวานจางๆ จนทำให้รู้สึกดี รสสัมผัสที่อ่อนโยนกว่าเก่า ผสานกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงจากร่างกายที่แข็งแรงกว่า ความมึนงงแทรกผ่านจนคนตัวเล็กเกิดความลังเลว่าความทำแบบไหน ผลักออกให้สุดแรง! ใช่ เธอควรทำแบบนั้น แต่อยู่ดีๆ เปลือกตาบางมันก็รู้สึกหนักอึ้ง หนักจนต้องหลับตา เผยอปากเปิดทางให้ลิ้นสากรุกล้ำเข้ามาทักทาย ขณะที่ปากประกบปาก ภพนิพิฐหรี่ตามองดวงหน้างดงามที่ประกบแนบชิด ตลอดชีวิตของคนอย่างภพนิพิฐ เขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใคร แต่ทำไมน้องสาวมาเฟียถึงเป็นข้อยกเว้น! ถึงจะสวย แต่ก็ดื้อ! แต่ทำไมในความดื้อรั้นมันถึงมีความออดอ้อนซ่อนอยู่! ทำไมตัวเธอมันถึงคล้ายกับมีกระแสไฟที่พอเข้าใกล้แล้วต้องเกิดความรู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจ! "อื้อ..." คนตัวเล็กเริ่มต่อต้านเมื่อมือหนาคว้าหมับที่ก้อนเนื้ออ่อนไหว นิ้วยาวบีบเคล้นที่ประทุมถัน ขณะที่ริมฝีปากประกบกันกระทั่งน้ำลายใสเปรอะเปื้อนมุมปากโดยไม่รู้ตัว ซาเฟียร์บิดตัวหนี ร่างกายสะอาดสะอ้านที่ไม่เคยผ่านมือชายใดมา อยากจะเบือนตัวหนีในตอนที่คนตัวโตหนักมือ แต่ในยามที่ความอ่อนโยนเข้ามาแทนที่ ความอยากรู้อยากลองก็แทรกเข้ามาเช่นกัน "อ๊ะ! หนูเจ็บ" ซาเฟียร์เชิดหน้าครางลั่นเมื่อนิ้วยาวเผลอลงน้ำหนักมือขณะที่ใบหน้าคมคายซุกเข้าหาซอกคอขาว กลิ่นหอมสะอาดสะอ้าน กลิ่นกายสาวที่กระตุ้นความกระสันที่คนอย่างภพนิพิฐไม่เคยมีให้ใครทั้งนั้นมันกำลังเกิดประกายรอจังหวะลุกโชน "ยะ อย่า อ๊ายย!" มือหนากระตุกผ้าขนหนูลงต่ำ ความอวบอิ่มปรากฏสู่สายตาไม่นาน ริมฝีปากร้อนประกบเข้าทักทายอย่างรวดเร็ว "อย่า อ๊าส์!" ดวงตาคมตวัดขึ้นมองเมื่อซาเฟียร์เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ปากร้อนขบเม้มที่จุกหวานก่อนจะตวัดปลายลิ้นสากทักทายปลายถันสลับกับการดูดกระชากอย่างตะกละตะกลาม "หนูเสียว พอ อ๊าส์! พอที" ซาเฟียร์กดฝ่ามือลงที่ศีรษะใหญ่ ขยุ้มผมดกเส้นอย่างแรงเพื่อระบายความเสียวซ่าน ใบหน้าสะสวยที่แดงก่ำ ความสาวความสวยที่ล่อตาล่อใจกระตุ้นให้ปากร้อนทักทายปลายถันสลับกันไปมาทั้งสองข้าง ซาเฟียร์บิดกายกลั้นความเสียวซ่านอย่างหนัก ในจังหวะที่เกือบทนไม่ไหว ท่อนแขนแกร่งสอดเข้ามารั้งที่ต้นขาสวยและสะโพกขาวผ่องก่อนจะหยัดตัวลุก การเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วส่งผลให้ดวงตาสวยเบิกโพลง แขนเรียวตวัดเกี่ยวที่ลำคอหนาอัตโนมัติ ใบหน้าคมคายที่คลอเคลียพวงแก้มเนียนไม่ห่าง แม้จะไม่เคยผ่านมือชายใดมา แต่ทว่า ซาเฟียร์เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี "หนูไม่อยากทำแบบนั้น..."
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD