12 | AMI - มีคนเข้าใจ
1942 Words
12
[AMI]
มีคนเข้าใจ
"เมื่อคืนหลับฝันดีไหมครับ"
ฉันพยายามกลืนข้าวแล้วหันไปมองคนถาม
"ไม่ได้ฝันค่ะ ไม่รู้หลับไปตอนไหนด้วยซ้ำ" พี่ไทน์พยักหน้า
"อดทนหน่อยนะครับ ผมช่วยอะไรคุณไม่ได้ เพราะผมเป็นแค่บอดี้การ์ด"
"ค่ะ เอมิเข้าใจ"
อย่างน้อยๆก็ดีกว่าใครบางคน พอนึกถึงเขาฝนก็ตั้งเค้าขึ้นมาอีกแล้ว ลมเย็นๆพัดตีหน้าฉัน จนฉันต้องรีบกินข้าวแล้วส่งถาดคืนพี่ไทน์ น้ำที่ได้มามีแค่น้ำเปล่า ฉันรีบกินรีบถดไปนั่งที่มุมกรงเหมือนเดิม เพื่อที่จะหลบพายุลูกใหญ่ที่กำลังใกล้เข้ามา
แต่ระหว่างที่ลมพัดใบไม้แห้งปลิวว่อนกลางทุ่งหญ้า ฉันก็เห็นคุณพายุเดินมาหาพร้อมลูกน้องกว่าสิบคน
มารังแกอะไรฉันอีก แค่นี้ไม่พอรึไง
และเมื่อพี่ไทน์ปลดล็อกกุญแจ เขาก็มาหยุดยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองหน้าฉันอย่างสมเพช
"อยากเห็นสภาพตัวเองรึเปล่า ฉันจะถ่ายรูปให้ดู" ฉันหันขวับไปมองเขาตาขวาง ขณะที่มือใหญ่หยิบโทรศัพท์มือถือกดถ่ายรูปไว้รัว
"อย่าถ่ายนะ หยุด!"
"ทำไมล่ะ? เดี๋ยวฉันรวมเป็นคอลเลคชั่นให้ ตอนพี่ชายเธอส่งตัวน้องสาวฉันกลับจะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก"
ทำแบบนี้นิสัยไม่ดีเลยนะ
"คุณต้องการอะไรอีกคะ แค่เอมิโดนจับไว้ในกรงยังไม่พอใช่ไหม"
"ฉันแค่มีคำถาม"
"คำถามอะไร?"
"ทำไมถึงมั่นใจว่าน้องสาวฉันมีความสุขกับพี่ชายเธอ"
ตอนฉันบอกไม่เชื่อ และจะมาถามอีกทำไม อยากจับโกหกฉันงั้นเหรอ? เอาเลยยังไงฉันก็ตอบคำเดิมอยู่แล้ว
"ตอนเอมิไปหาพี่เอริค เจอภาขวัญนอนอยู่บนเตียงพี่เขา สองคนนั้นพูดเองว่าคบกัน รักกัน ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าเป็นตัวประกันเลย!"
คุณพายุเดินมาคว้าข้อมือฉันทันที
"เธอว่าไงนะ! นอนบนเตียง?!"
"ใช่ เขาคงถึงไหนต่อไหนกันแล้วค่ะ"
มือทรงพลังกำข้อมือฉันแน่น เขาโกรธจัดและกำลังก่อพายุลูกยักษ์โถมใส่ฉัน
"ภาขวัญไม่มีวันเต็มใจ!"
"คุณรู้ได้ไงคะ คุณเป็นภาขวัญเหรอ?" เท่านั้นแหละเขาก็กระตุกดึงฉันไปใกล้ๆทันที มาเฟียหนุ่มกัดฟันมองตาจนสันกรามปูด ฆ่าฉันได้คงฆ่าไปแล้ว
"ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าน้องสาวฉันเป็นยังไง ถึงเวลาส่งตัวเธอกลับเมื่อไหร่ หึ! ฉันมีของฝากไปให้พี่ชายเธอแน่นอนเอมิ"
"ว้าย!"
คนแรงน้อยกว่าอย่างฉันทำอะไรไม่ได้ ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงแข็งๆอีกครั้งอย่างไม่เบาแรง ก่อนที่คนขี้โมโห บ้าอำนาจ และเลวสุดๆจะเดินออกไปด้วยความโกรธจัด
ฉันไม่รู้จะด่ายังไงเพราะไม่เคยโกรธขนาดนี้ ได้แต่มองตามหลังกำมือแน่น เมื่อไหร่จะต่อรองกันสักที ฉันจะบ้าแล้วนะ!
"พี่ไทน์ อีกนานไหมคะจะมีการต่อรอง พี่ชายเอมิติดต่อมารึยัง"
"ไทม์โซนต่างกัน คืนนี้ดึกๆถึงจะมีการต่อรองครับ คุณเตรียมตัวไว้เลย" ฉันยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง
"เตรียมไปจากที่นี่ใช่ไหมคะ" พี่ไทน์ส่ายหน้าช้าๆจนฉันค่อยๆหุบยิ้มลง
"เตรียมเจอพายุลูกใหญ่ จากผู้ชายชื่อพายุ..."
มันมีลูกใหญ่กว่านี้อีกเหรอ!
•••
ชีวิตฉันเหมือนจะขิต อยู่ในกรงแคบๆเจอทั้งลมร้อน ฝน และพายุ แต่โชคดีที่มีคนอยู่เป็นเพื่อน ฉันพยายามชวนพี่ไทน์คุยแก้เหงา ซึ่งเป็นเรื่องจิปาถะสถานที่เที่ยวและอาหารไทย ถ้าเป็นเรื่องภายในหรือนินทาเจ้านายเขาจะเดินหนีทันที
ฉันเลิกดราม่าน้ำตาไหลแล้วค่ะ ไม่ได้เข้มแข็งหรอกแต่เหนื่อย ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกนิดเดียวก็จะหลุดพ้นยังไงพี่เอริคก็ต้องช่วยฉันอยู่แล้ว
จนตกดึกราวๆเที่ยงคืนที่ฉันนั่งตบยุง... ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาหาฉัน ใบหน้าเขาทำให้ฉันขมวดคิ้วชนกัน เขาคล้ายคุณพายุทำลายล้าง(ฉายาใหม่) แต่ไลฟ์สไตล์ท่าเดินไม่ใช่
"ใครเป็นคนขังผู้หญิงคนนั้น" เขาถามพี่ไทน์ และชี้มาที่ฉัน
"คุณพายุครับ"
"ปล่อยออกมา"
"แต่คุณภาคิณครับ จะมีการต่อรองคืนนี้นะครับ"
"กูรู้ และกูจะพาผู้หญิงคนนี้ไปเอง ได้ข่าวว่าขังไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ดูสภาพแวดล้อมสิมันควรรึเปล่า"
ฉันเบ้ปากแล้วมองไปทางอื่น ผู้ชายคนนี้ชื่อภาคิณคงจะเป็นหนึ่งในมาเฟียที่นี่ละมั้ง แต่ฉันไม่เชื่อใจใครแล้ว อย่ามาเห็นใจกันให้ยาก
และแล้วกุญแจก็ถูกไข พร้อมกับร่างสูงก้าวเข้ามาด้านในและหยุดยืนที่ปลายเตียง แต่ทันทีที่สบตากัน... เขากลับส่งยิ้มให้ฉัน
"ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำร้ายคุณ"
"..."
"ผมชื่อภาคิณ"
"..."
"กลัวเหรอครับ?" ฉันพยักหน้าบอกไปตามตรง ฉันกลัวจริงๆ กลัวว่าจะไว้ใจคนผิดอีก
"ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำร้ายคุณ เพราะดูเหมือนคุณจะไม่รู้เรื่องพี่ชายตัวเองและน้องสาวผม"
น้องสาว? พี่ชายอีกคนของภาขวัญเหรอ พอฉันทำหน้างงเขาก็อธิบายต่ออย่างเป็นมิตร สายตาที่มองฉันฉายแววชัดว่าจริงใจ มันอ่อนโยนกว่าผู้ชายชื่อพายุล้านๆเท่า
"ผมเป็นพี่ชายของภาขวัญ และเป็นน้องชายฝาแฝดคนที่จับตัวคุณมา คุณชื่ออะไร เอมิใช่ไหม?"
"ค่ะ รู้อยู่แล้วจะถามทำไม" เขาหัวเราะเบาๆ
"ครับๆ ออกไปจากกรงนี้กันครับ ไปอาบน้ำ กินข้าวในบ้าน อีกชั่วโมงค่อยต่อรองกับพี่ชายของคุณ"
ฉันมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ จนร่างสูงเดินมาใกล้ๆแล้วส่งมือมาให้ฉันจับ
"ลุกไหวไหม?"
"เอมิไว้ใจคุณได้เหรอคะ..."
"ผมกับพี่ชายเหมือนโลกคู่ขนาน ถ้าบอกแบบนี้... คุณจะไว้ใจผมไหมครับ" ฉันมองพี่ไทน์ที่ยืนอยู่ด้านหลัง และเมื่อเห็นเขาพยักหน้ายืนยันก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืน แต่ไม่ได้จับมือคุณภาคิณหรอก
ซึ่งเขายิ้มเล็กๆก่อนจะผายมือให้ฉันออกไป ฉันเดินข้ามทุ่งหญ้าเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ตอนนี้ได้ยินเสียงคุยและคนเดินพลุ่งพล่านเหมือนมีคนมารวมตัวกัน เขาจึงพาฉันเดินไปอีกทางและไปหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่งคล้ายกับห้องน้ำรับแขก
"ม๊าผมรออยู่ในห้องน้ำ เข้าไปสิครับ"
"ม๊า? แปลว่าอะไรเหรอคะ"
"แม่ผมครับ ท่านเป็นคนบอกผมเรื่องของคุณ... ผมก็เลยรีบมา"
ใช่ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ในห้องวันก่อนรึเปล่านะ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันเบาใจและกล้าเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องนี้มีห้องอาบน้ำเล็กสองห้อง และมีอ่างล้างหน้าคล้ายกับห้องน้ำในห้าง คนที่คุณภาคิณเรียกว่าม๊ากำลังยืนกอดอกมองฉัน โดยที่เคาน์เตอร์ข้างท่านมีผ้าเช็ดตัวและชุดวางอยู่
"คนที่พี่ชายหนูจับตัวไป คือลูกสาวฉัน" ฉันมองหน้าท่านทันที
"เอมิไม่รู้เรื่องนี้จริงๆค่ะ เอมิแค่บอกในสิ่งที่เห็น"
"เอาเถอะ แต่ยังไงลูกสาวฉันต้องได้กลับมา และในฐานะที่ฉันเป็นผู้หญิง ฉันไม่เห็นด้วยกับการกระทำของลูกชาย เขาไม่ได้ทำอะไรแย่ๆกับหนูอีกใช่ไหม?"
ฉันก้มหน้าลงมองพื้น ทั้งไม่อยากคิดถึงเรื่องอับอายของตัวเอง ทั้งกลัวคนตรงหน้า
"บอกมาเถอะ ฉันจะได้ห้ามอะไรที่มันเกินควร พอเห็นหนูโดนทำแบบนั้น ฉันนึกถึงลูกสาว ป่านนี้ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง"
"ภาขวัญมีความสุขดีค่ะ เธอได้กินของอร่อย และพี่เอริคก็ใจดีมาก"
"หนูเห็นแบบนั้นจริงๆเหรอ" ฉันพยักหน้าหงึกๆโดยที่ครั้งนี้ไม่ยอมหลบตาท่าน
"ค่ะ เอมิเห็น เอมิไม่ได้โกหกนะคะ"
"แล้วหนูล่ะ... โดนพายุทำอะไรบ้างรึเปล่า" พอถูกทวนถามฉันก็นึกอะไรได้ ฉันต้องบอกเรื่องรูปนั้น เขาต้องลบมัน ยังไงก็ตามฉันไม่ยอมให้รูปตกอยู่ในมือคนไม่ดีอย่างเขาเด็ดขาด
"จริงๆแล้วเอมิ... มีอะไรกับคุณพายุแล้วค่ะ" มือเรียวยกขึ้นทาบอก
"ห๊ะ? เขาขืนใจหนูงั้นเหรอ"
"เปล่าค่ะ เอมิเมาเอมิพลาดเอง แต่คุณพายุแอบถ่ายรูปไม่ดีไว้ เอมิไม่อยากให้รูปมันอยู่ในเครื่องเขาหรือส่งไปให้ใคร"
"เฮ้อ ตาลูกคนนี้ งั้นเรื่องนี้ฉันจัดการให้ ไปอาบน้ำซะนะ เดี๋ยวไปกินข้าวและต่อรองกับพี่ชายหนู ฉันคิดว่าการยื่นหมูยื่นแมวน่าจะดีที่สุด ทุกอย่างต้องจบวันนี้ พายุคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ"
ฉันยกมือไหว้อย่างเงอะงะ และย่อลงจนเข่าติดพื้น
"ขอบคุณค่ะ"
คนตรงหน้านวดหว่างคิ้วนิดหน่อยก่อนจะหยิบผ้าส่งให้ฉันไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นที่แม่ของคุณพายุทำลายล้างเข้าใจ แถมน้องชายก็แสนดีเป็นโลกคู่ขนาน หรือคนที่นี่ไม่ได้ใจร้ายไปซะทุกคน?
เพราะแม่และน้องชายของเขาจะปล่อยให้ฉันอยู่ในกรงอีกก็ได้ แต่เลือกปล่อยออกมา
พออาบน้ำเสร็จฉันก็ถูกพาตัวไปกินข้าวที่ห้องครัวด้านหลัง มีกับข้าวหลายอย่างเลย และน่ากินมาก แม่ครัวนั่งมองฉันและคอยแนะนำวิธีกิน ถึงจะดูไม่ค่อยเต็มใจแต่ก็ไม่ได้ตำพริกยัดปากฉัน
แล้วเมื่อฉันกินเสร็จอิ่มแปร้ ก็รีบลุกขึ้นยืนต่อหน้าแม่ครัว ก่อนจะพนมมือค้างไว้แล้วมองหน้าทีละคนด้วยรอยยิ้มซาบซึ้ง
"อิ่มและอร่อยมากค่ะ ขอบคุณนะคะ กราบบบบ"
ฉันไหว้ย่อจนเข่าติดพื้น ก่อนจะรีบดีดตัวกลับมายืนยิ้มเหมือนเดิม แม่ครัวอ้าปากค้าง บางคนหันไปแอบขำ ทำไมอ่ะ...ฉันไหว้ผิดเหรอ? มันต้องทำแบบนี้นี่น่า พนมมือ และย่อลง ไหว้ผิดตรงไหน?
"เอมิทำอะไรผิดไหมคะTT"
"ไม่ผิดค่ะ ออกไปเถอะค่ะเหมือนทุกคนจะรอคุณอยู่" ฉันยืนเงอะงะเกาหัวอยู่สักพัก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูออกไป
แต่ทันทีที่เลื่อนประตูออก ฉันก็จ๊ะเอ๋กับเขาเข้าให้! จนมือใหญ่กระชากข้อมือฉันออกไปจนตัวปลิว
"ลอยหน้าลอยตาเชียวนะ!"
"ปล่อยเอมินะ ปล่อย! ทำไมคุณต้องใจร้ายขนาดนี้ คนอื่นไม่เห็นมีใครใจร้ายเท่าคุณ แม่ไม่รักเหรอคะคุณพายุ!"
เท่านั้นแหละมืออีกข้างก็บีบหมับที่ใบหน้าฉัน ก่อนจะโน้มมากระซิบด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน
"อย่า...ปาก...ดี และอย่าคิดว่าต่อรองจบฉันจะทำอะไรเธอไม่ได้ ถ้าวันนี้ฉันมีอารมณ์ เธออาจจะได้นอนครางทรมานเหมือนคืนก่อนก็ได้"
ทำไมโลกนี้ต้องมีผู้ชายชื่อพายุด้วย
ฉันเกลียดเขา!
Great novels start here
- Writer
