สิงห์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงขณะก้มหน้ามองนาฬิกาเครื่องหรูของตัวเอง เพียงเข็มสั้นชี้ที่เลขสิบสองร่างบอบบางของหญิงสาวก็รีบวิ่งเข้ามาหาอย่างหวาดระแวง
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ถามเธอเสียงราบเรียบ มองเม็ดเหงื่อที่ผุดตามกรอบใบหน้าสวย ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสั่นเล็กน้อยเมื่อต้องระบายลมหายใจหอบเหนื่อย
“เมื่อกี้เหนือเจอพวกพี่ๆ พนักงานเลยวิ่งหาที่หลบอยู่ตั้งนาน”
“อ้าว สวัสดีค่ะท่านประธาน”
น้ำเหนือเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอรีบวิ่งไปนั่งหลบอยู่ท้ายรถสปอร์ตคันหรู แอบลอบมองผ่านกระจกที่สะท้อนกลุ่มพนักงานทยอยเดินออกไป
“ออกมาได้แล้ว”
สิงห์เปิดประตูรอเด็กเลี้ยงของตัวเอง เห็นเธอเดินยองๆ ออกมาจากหลังรถก็ลอบถอนหายใจออกมาก่อนจะขยับเท้าเข้าไปใกล้แล้วใช้วงแขนอุ้มร่างเล็กมานั่งบนรถ
ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่น เขาจองห้องวีไอพีสำหรับทานอาหารอย่างเป็นส่วนตัวกับเชฟชื่อดังเอาไว้
น้ำเหนือตาลุกวาวหล
