ราคีไร้ใจ

จุดเปลี่ยน 2

ครั้งแรกไม่ได้ปักใจเท่าไรนักหรอก แต่พอครั้งต่อ ๆ มา เวลาที่เธออาบน้ำ ผัวใหม่ของแม่มักจะมาป้วนเปี้ยนอยู่ตรงหน้าห้องน้ำเป็นประจำ สายตาที่มองมายังตัวเธอ ส่อแววหื่นกามออกมาอย่างชัดเจน

“อย่ามาพูดพล่อย ๆ แบบนี้นะจันทร์เจ้า ลุงพัตเขาไม่ได้เป็นคนนิสัยแบบนั้น” พอบอกแม่ไปแล้ว กลับถูกต่อว่ากลับมาเสียอย่างนั้น

“แต่หนูว่าลุงพัตเขาดูแปลก ๆ ไปนะแม่”

“มีหลักฐานเหรอถึงได้ไปกล่าวหาเขา อย่ามาพูดแบบนี้ให้แม่ได้ยินอีกนะจันทร์เจ้า”

“แม่”

เมื่อคนเป็นแม่ไม่รับฟัง จันทร์เจ้าเลยต้องเปลี่ยนเวลาอาบน้ำของตัวเอง เป็นตอนที่นายธนพัตออกไปข้างนอกแทน ถึงแม้ว่าจะระแวดระวังดีแค่ไหน สุดท้ายเหตุการณ์เลวร้ายก็เกิดขึ้นจนได้

“กรี๊ดดดด” เสียงกรีดร้องดังขึ้นในคืนหนึ่ง เมื่อจันทร์เจ้าตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า มีใครบางคนคร่อมอยู่บนตัวของเธอ ทั้งดิ้นทั้งถีบจนมันกระเด็นออกไปจนได้

พรึ่บ ! ไฟในห้องสว่างวาบ นางชมนาดเป็นคนเปิด

“จันทร์เจ้า !”

จันทร์เจ้ากำลังตัวสั่น นั่งกอดผ้าห่มแนบอกเอาไว้แน่น มีนายธนพัตยืนทำหน้าตกใจอยู่ด้านข้างผนังห้อง

“พี่พัตทำไมมาอยู่ในห้องของจันทร์เจ้าได้ล่ะพี่” นางชมนาดหันไปถามสามีตัวเองด้วยสายตาข้องใจ

“เอ่อ พี่ตกใจเสียงร้องเลยเข้ามาดูน่ะนาด”

“โกหก ! ลุงพัตจะปล้ำหนูนะแม่”

“เหลวไหลน่าหนูจันทร์เจ้า ลุงแค่ตกใจเสียงร้องของหนูเลยเข้ามาดูเฉย ๆ แต่หนูนั่นแหละเอาแต่ถีบไปทั่วเลยโดนลุงเต็ม ๆ เลย”

“ไม่ใช่นะแม่ หนูตื่นขึ้นมาลุงพัตก็อยู่บนตัวหนูแล้ว”

“พี่ไม่ได้ทำจริง ๆ นะนาด ลูกนาดใส่ความพี่แล้ว นี่มันอะไรกัน ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย ถึงจะไม่ชอบลุงยังไงก็ไม่ควรใส่ความกันแบบนี้นะ” นายธนพัตทำเป็นโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ลูกเลี้ยง

“แม่ !”

“พอทั้งคู่นั่นแหละ พี่พัตเข้าไปนอนต่อให้ห้องเถอะ เดี๋ยวฉันคุยกับลูกเอง” นางชมนาดตัดรำคาญด้วยการโบกมือให้สามีเข้าห้องไป

“คุยให้รู้เรื่องนะนาด เรื่องอะไรมาใส่ร้ายพี่แบบนี้ พี่ไม่ยอมด้วย” ก่อนเดินจากไปยังหันมาชี้นิ้วใส่หน้าจันทร์เจ้า เหมือนต้องการเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

“แม่เชื่อมันมากกว่าหนูเหรอ” จันทร์เจ้าโกรธจนน้ำตาไหลอาบหน้า มองแม่ด้วยสายตาผิดหวังเสียใจอย่างรุนแรง

“โอ๊ย ไปเรียกลุงพัตว่ามันได้ยังไงจันทร์เจ้า ลุงพัตเขาก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ทำ เข้าใจผิดกันไปเองทั้งนั้น” คนพูดทำหน้าเหมือนไม่อยากเจอเรื่องยุ่งยาก

“แม่เชื่อคนอื่นมากกว่าหนูเหรอ” จันทร์เจ้าเสียงสั่นเครือ น้ำตาทะลักทลายออกมาอย่างไม่ขาดสาย แม่แท้ ๆ ของตัวเองยังทำนิ่งเฉยกับเรื่องเลว ๆ นี้ได้

“ไม่ใช่แบบนั้น”

“หนูบอกว่าผัวแม่ทำ แม่ต้องเชื่อหนูสิ !” เสียงตะโกนดังลั่นขึ้นตามอารมณ์ที่คุกรุ่นดั่งไฟ

“โว้ย ! ก็บอกว่าเข้าใจผิดไง ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้นะจันทร์เจ้า เลิกพูดเรื่องนี้แล้วนอนได้แล้ว แค่นี้ก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว อย่ามาสร้างภาระให้แม่อีกเลย” นางชมนาดพูดจบก็เดินกลับไปยังห้องของตัวเอง ปล่อยลูกสาวขวัญเสียไว้เพียงลำพัง

จันทร์เจ้าส่ายหน้าไปร้องไห้ไป อย่างคนผิดหวังขั้นรุนแรง ไม่คิดว่าแม่ของเธอจะหลงเ*******ูนั่น จนไม่ยอมฟังความจริงจากปากของเธอ หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินลงจากห้องไปเงียบ ๆ ไปนั่งร้องไห้อยู่ริมถนนหน้าห้องเพียงลำพัง วันนี้ชีวิตของเธอไม่ได้แย่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เมื่อตอนหัวค่ำแม่ค้าที่จ้างเธอทำงานในตลาด ได้บอกเลิกจ้างแบบกะทันหัน เนื่องจากมีปัญหาครอบครัว เลยเลือกที่จะปิดกิจการไปแบบถาวร มาเจอเรื่องนี้อีกเหมือนฟ้าถล่มโลกทลายใส่พร้อม ๆ กัน

“ฮะฮรึก ฮื้อ ๆ”

นั่งร้องไห้อยู่นานจนมีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งยื่นส่งมาให้ ครั้นเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นยิปซีนั่นเอง

“ซีมาได้ไงเนี่ย”

“รับไปเช็ดน้ำตาก่อนเถอะจันทร์เจ้า” ยิปซีในวันนี้ดูแปลกตาไปจากเดิมเป็นอย่างมาก หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสีชมพูอ่อนดูหรูหรา ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างสวยงาม ไม่เหลือเค้าเด็กแว้นในอดีตอีกต่อไป

“ขอบใจนะซี” จันทร์เจ้ายื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้า มาเช็ดน้ำตาของตัวเอง

“พอดีซีแวะมาเยี่ยมแม่น่ะ แม่ขอให้ซีนอนค้างด้วยคืนหนึ่ง ได้ยินเรื่องของจันทร์เจ้าเยอะเลย” นอกจากจะได้ยินจากปากของแม่แล้ว ยิปซียังตื่นขึ้นกลางดึก เพราะเสียงโวยวายของห้องเช่าที่อยู่ติดกันอีกด้วย เงี่ยหูฟังอยู่นานถึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของตน

“อืม” จันทร์เจ้ายิ้มเจื่อนให้

“ลำบากแย่เลย ได้ข่าวว่าสอบติดมอชื่อดังด้วยนี่ แม่มีผัวใหม่ โรงงานถูกปิดอีก ชีวิตจันทร์เจ้านี่มันลำบากลำบนจริง ๆ เนอะ พอ ๆ กับซีในอดีตเลย”

“อืม แต่ตอนนี้ดูซีสบายดีนี่ เห็นน้าก้อยมาโม้กับแม่บ่อย ๆ ว่าซีซื้อของโน่นนี่ให้ตลอด ดีใจด้วยนะที่ซีไปได้ดี สวยขึ้นด้วย” ดีจนผิดหูผิดตา พลิกชีวิตเด็กสลัมเป็นสาวสวยมีราศีขึ้นมาเลย

“มีเงินก็ทำได้หมดและจันทร์เจ้า หน้านี่ก็แก้มาหลายรอบแล้ว ไม่ได้เกิดมาสวยอย่างจันทร์เจ้านี่” ยิปซีพูดตามตรง เพราะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นสวยสู้จันทร์เจ้าไม่ได้จริง ๆ

“ไม่หรอก แต่ขอบใจนะที่มานั่งเป็นเพื่อนเรา” พูดแล้วก็เบะปากออกคล้ายน้ำตาจะเอ่อขึ้นมาอีกรอบ

“เกิดอะไรขึ้นจันทร์เจ้า”

คำถามนี้ทำน้ำตาของจันทร์เจ้า พรั่งพรูออกมาราวก๊อกรั่ว ยิปซียังรับฟังปัญหาของเธอ มากกว่าแม่แท้ ๆ ของเธอเสียอีก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าหลาย ๆ ครั้ง รวมกับค่ำคืนนี้ ถูกถ่ายทอดให้ยิปซีได้รับรู้ทุกเรื่อง อย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม ราวกับต้องการระบายความอัดอั้นตันใจ ให้ใครสักคนได้ร่วมรับรู้ด้วย

“โธ่ จันทร์เจ้าทำไมถึงได้เจอแต่คนเลว ๆ แบบนี้นะ น้านาดก็นะ หลงผู้จนไม่สนใจลูกสาวตัวเองเลย แบบนี้แล้วอนาคตจะอยู่ยังไง ไม่แคล้วเสร็จไอ้แก่นั่นเข้าสักวัน”

“แม่ทำเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราไม่เข้าใจแม่เลยจริง ๆ ทำไมแม่มองไม่ออก ลุงพัตชอบมองเราด้วยสายตาหื่น ๆ อยู่บ่อยครั้ง ยิ่งตอนแม่เมานะสายตานี่หื่นกามมาก เราไม่กล้าบอกแม่เพราะพอแม่หายเมา ทุกอย่างก็เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น”

“แปลว่าพ่อเลี้ยงของจันทร์เจ้า คงทำตัวดีต่อหน้าน้านาด แล้วมาแอบทำชั่วลับหลังน่ะสิ น้านาดถึงได้ไม่ระแวงแบบนี้” ยิปซีพูดแล้วก็ถอนหายใจออกมาดัง ๆ เพราะว่าปัญหานั้นใหญ่เกินกว่าที่เธอจะช่วยได้

“เราอยากเรียนต่อมหาลัยนะซี แต่ว่าเงินค่าเทอมแรกเข้าดันไม่พอ ตอนแรกแม่ก็คิดว่าได้เรียนต่อมหาลัย ได้ไปอยู่หอแล้วคงไม่มีปัญหาพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงแบบนี้หรอก แต่ว่าจู่ ๆ ทุกอย่างมันดับวูบไปเลย โรงงานแม่ถูกปิดเราถูกเลิกจ้าง จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ เพราะไม่มีที่ให้เราไป”

ความทุกข์ทรมานใจของเพื่อน ทำให้ยิปซีรู้สึกเห็นใจเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ถึงที่สุดแล้วจริง ๆ จันทร์เจ้าคงไม่มานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้หรอก แต่ลึก ๆ ก็ไม่ได้อยากจะแนะนำสิ่งที่คิดอยู่ในใจเลยจริง ๆ

“ซีอยากช่วยจันทร์เจ้านะ แต่ว่าตอนนี้ซีเองมีใช้แค่เดือนต่อเดือนเท่านั้น พอดีซีเรียนมอเอกชนน่ะ อะไร ๆ ก็เลยค่อนข้างแพง”

“ซีเรียนมหาลัยด้วยเหรอ” เป็นอีกเรื่องที่ทำให้จันทร์เจ้าแปลกใจ เพราะนางแก้วตาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย หญิงสาวหันหน้ามามองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

“แปลกใจเหรอ แม่ไม่เคยเล่าให้ฟังล่ะสิ ก็เพราะว่าซีไม่เคยบอกยังไงล่ะ มอปลายชีวิตซีค่อนข้างเละเทะเลย แต่ก็ได้มาเจอกับคนที่เขาเอ็นดู” ยิปซีฝืนยิ้มตอนพูดเรื่องนี้

“เอ็นดู” จันทร์เจ้าย่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“ใช่ คือว่ามีคนรับเลี้ยงซีน่ะ”

“รับเลี้ยง” เอ่ยเบา ๆ เหมือนไม่ค่อยแน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน ทำให้อีกคนอมยิ้มนิด ๆ แล้วเอ่ยความจริงออกมา

“อื้ม คือว่าซีมีคนจ่ายค่าเทอมให้น่ะจันทร์เจ้า เคยได้ยินไหมที่เขาเรียกกันว่า เด็กเสี่ย”