“ปล่อยพี่ได้แล้วมั้งโฉม แล้วไปนั่งโซฟาดีๆ...”
น่านพยัคกฆ์พยายามแกะร่างตุ๊กแกออกห่าง ปากก็เอ่ยบอกเสียงแข็งให้โฉมฉายเดินไปนั่งยังโซฟา เขาไม่อยากให้นิดาออกมาเห็นเข้า เพราะอาจทำให้แม่เมียตัวหอมเข้าใจเขาผิดๆกับเรื่องนี้ก็ได้ และดูเหมือนฟ้าคงจะไม่เข้าข้างเขาเสียแล้ววันนี้ เมื่อโฉมฉายยังดื้อดึงไม่ยอมปล่อยร่างเขาออกง่ายๆ แถมยังเบียดร่างนุ่มเข้าหาเขามากกว่าเดิม น่านพยัคฆ์จึงขยับเท้าลากร่างแม่ตุ๊กแกให้เดินตรงไปยังโซฟาเพื่อหวังจะได้ให้โฉมฉายนั่ง และด้วยความซวยของมหาซวยอะไรนักหนาของเขาก็ไม่รู้ เมื่อขาเขาดันไปสะดุดเข้ากับขาโต๊ะ จึงทำให้ทั้งเขาและโฉมฉายล้มลงไปกองแหมะอยู่บนพื้นโซฟาอย่างพอเหมาะพอเจาะ โฉมฉายพอสบโอกาสงามแสนงาม จึงก้มใบหน้าของตัวเองเข้าหาชายหนุ่ม หมายมาดจะประทับริมฝีปากหยักของน่านพยัคฆ์อย่างที่ใจเคยวาดฝันไว้ให้จงได้...
“ว้ายตาเถรตก!!!” เสียงกรีดร้องเล็กแหลมไม่ได้หลุดออกจากปากของหญิงสาวบน
