VENOM OF LOVE(TAGALOG)

CHAPTER 1

“LIMANG buwan mo na niyang sinusulat hindi mo pa ba tapos?” tanong ni Dora.

“Actually ma'am, anim na.” Pabulong na pagtatama ni Nanami sa kanyang Boss.

“And I should be done with the story by now pero. . .hindi talaga madali, hindi madaling magsulat ng story dahil kailangan mong mag sipag at magkaroon ng determinasyon.” Napabuntong-hiningang sabi niya.

“Bakit kasi nagkaroon ka ng mental block?”

“Ewan ko, bigla ko na lang naramdaman na wala akong maisulat at parang nawalan ako nang gana.”

“Anong mangyayari ngayon, riyan?” tumaas ang kilay ni Dora sa kanya.

Kinutkot ni Nanami ang kanyang mga daliri, at kinagat kagat ng bahagya ang kanyang mahabang kuko, dahil sa pag-aalala.

“Ilang kabanata na ba ang nasusulat mo?” mahinahong tanong ni Dora at nagpipigil na huwag ulit tumaas ang boses.

Nag-alinlangan si Nanami na sagutin ang tanong, “Labing lima pa lang.”

Nanlaki ang mga mata ni Dora, “Fifteen Chapter pa lang? What the h*ll?” nanlaki ang butas ng ilong nito sa inis sa kanya.

“Tapos na ako nito mamayang gabi. Ipinapangako ko.” Kinakabahang saad naman niya.

“Hindi mo agad iyan matatapos, gagahulin ka na sa oras.” Umiling iling si Dora at napatayo.

“Wala ng pag-asa,” matamlay na saad ulit nito sa kanya.

Kumunot ang noo ni Nanami, “Ano pong ibig mong sabihin?”

“Kung hindi mo matatapos ang kwento ngayong gabi. . .tanggal ka na.”

“ANO?”

“Narinig mo ko. Tatapusin ko na ang kontrata mo at hindi ka na makakabalik pa dito.” Tumayo si Dora at saka lumapit sa pinto at binuksan ito.

“Tapos na ang meeting natin, pwede ka nang umalis sa opisina ko.”

Kinakabahang tumayo si Nanami at sinubukan niyang magsalita pero pinanlakihan lang siya ng mata ng kanyang editor kaya napabuntong hininga siya bago lumabas ng opisina.

“Miss Dora_” Bago pa matapos ni Nanami ang kanyang sasabihin ay isinara na ni Dora ang pinto sa harap ng mukha ni Nanami kaya gigil na umalis na lang siya doon.

SA kahabaan ng kalsada. Sinipa ni Nanami ang isang maliit na bato sa lupa, nakayuko ang ulo niya habang naglalakad pababa sa hintuan ng bus.

Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang mga sinabi ni Dora.

Ayaw niyang mawala ang trabaho niya dahil ito lang ang pinagkakakitaan niya.

Isang malungkot na buntong-hininga ang pinakawalan niya ng sa wakas ay makarating siya sa hintuan ng bus at huminto sa paglalakad.

Nakayuko pa rin ang ulo niya habang naghihintay ng bus na darating.

Nag-beep ang phone niya kaya bumuntong-hininga ulit bago kinuha iyon sa bag niya.

Binasa niya ang text message mula kay Laila na pinsan niya.

KUMUSTA ANG MEETING?

Tapos isang mensahe na naman ang natanggap niya na galing kay Danie.

SANA HINDI KA NIYA TINALAKAN, KAYA MO IYAN , ’WAG KA MAG-ALALA, I'M BUY YOUR FAVORITE SNACK. PUNTA KA DITO PAGKAGALING MO DIYAN.

Matapos niyang mabasa iyon ay napangiti siya ang mga kaibigan talaga niya ang nagpapasaya sa kanya lagi.

Ibabalik na sana ni Nanami kanyang cellphone sa bag nang masulyapan niya ang isang pigurang naglalakad sa loob ng isang restaurant kasama ang isang magandang babae.

Kinusot-kusot ni Nanami ang kanyang mga mata para mas makita ang pamilyar na pigura ng lalaki.

‘Bakit kamukhang kamukha ni Adrian ang taong iyon?’ Naisip niya sa sarili.

Buti na lang naging green ang traffic light. Inayos ni Nanami ang kanyang bag at agad na tumawid sa kabilang kalsada.

Pumasok siya sa loob ng restaurant at tumingin sa paligid para hanapin ang pamilyar na tao. Makalipas ang ilang segundo, nagkibit balikat siya ng hindi niya nakita ang lalaki.

‘Mali yata ako.’ Tumalikod na siya para umalis sa lugar nang may matanaw siyang eksena.

Nakita niya ang kanyang hinahanap na nakikipag kwentuhan at nagtatawanan kasama ang babaeng best friend niyang si Precilla.

Nakahinga ng maluwag si Nanami dahil akala niya may kasama ang kanyang kasintahan na ibang babae pero ngayong alam niyang kasama nito ang bestfriend niya ay wala siyang problema dito.

She tried to make her way to them when she saw a scene that almost paralyzed her.

Pareho silang mapusok at gutom na naghahalikan.

‘Anong nangyayari?’ Tanong niya sa sarili, hindi inaalis ang tingin sa eksenang nasa harapan niya.

Inilabas niya ang isang cellphone habang nanginginig sa galit at mabilis nagpadala na mensahe kay Adrian.

“HEY BABE, NASAAN KA NA?”

Lumayo si Adrian kay Precilla at inilabas ang phone niya. Napakunot naman ang mukha niya sa inis nang mabasa ang mensahe nito.

“I'M OUT WITH THE BOYS WORK MATES. MAMAYA KAPAG NASA BAHAY KA NA AY TAWAGAN MO AKO PARA MAGPAALAM SA KANILA AT NANG MAPUNTAHAN KITA DIYAN”

Kinuyom ni Nanami ang kamao na may hawak na cellphone habang binabasa ang mensahe at saka tumingin sa dalawa. Ipinagpatuloy na nila ang kanilang paghahalikan.

Nangingilid ang mainit na luha sa kanyang mukha habang pinagmamasdan niya ang dalawa. Her heart shattered into million pieces and all she could think about is how much she loved this guy.

Bakit siya nito pinagtaksilan ng ganito? Gaano na ba sila katagal na gumagawa ng ganito na iputan ako sa ulo ng dalawang iyon? Dahil nakikita kung gaano sila komportable na makipag-usap sa publiko nang ganito, parang hindi ito ang kanilang unang pagkakataon.

Mas maraming luha ang tumulo at nagsimula siyang mag-hyperventilate. Nagmamadali siyang pumunta sa isang table na may dalawang lalaki.

“I’m. . .I’m sorry.” Kumuha siya ng isang baso ng tubig nila at ininom iyon.

“Ayos ka lang ba?” Nag-aalala na tanong ng isa sa kanila.

Tinanguan niya ang mga ito at tumalikod para umalis sa restaurant nang hindi gumagawa ng eksena.

Nang makarating siya sa pintuan, huminto siya at kumunot ang noo.

‘Wait. Bakit ako ang aalis ng ganito? Siya ang nanloloko hindi ako. Hindi niya ako mahila sa kama kaya iba ang hinihila nito. Paano niya nagawa sa akin ito? Ilang taon na kaming dalawa na magkasintahan at sabi niya mahal niya ako? Tapos may paganito, hindi ako aalis ng ganito lang.’ she walked towards them.

Nanlalamon siyang tumingin ng masama sa dalawa at hindi man lang siya napansin kahit ang kanyang presensya o ang mga tao sa paligid.

Kumuha si Nanami ng isang baso ng tubig sa isang waiter na dumaan at ibinuhos niya sa dalawa.

Napasinghap ang dalawa sa gulat ng bigla silang mabasa kaya humiwalay ang dalawa sa paghahalikan at tumingala para tingnan kung sino ang naglakas-loob na nagbuhos sa kanila ng tubig.

Nanlaki ang mga mata ng dalawa nang makita siya habang masamang nakatingin sa kanilang dalawa.

“B-Babe?”

”Ah, mga lalaki pala ang kasama mo ah, ang galing!!” madiing saad niya sa dalawa.

“BABE, magpapaliwag ako. . .mali ang nakita mo. . .Tinabig ni Adrian si Precilla at tumayo na may pag-aalinlangan.

“Aba't mali pala ang nakita kung naglalaplapan kayong dalawa!!!” Sigaw ni Nanami na umagaw sa atensyon ng ibang mga customer kasama na ang mga waiter.

“Babe, labas tayo doon tayo mag-usap.” Inabot siya ni Adrian para hawakan siya pero mabilis siyang humiwalay.

“Huwag mo akong hawakan, manloloko ka. Paano mo nagawa ito? At sa sarili ko pang bestfriend, ha?”

“Makinig ka sa akin, wala kaming relasyon.”

“Sige. Sabihin na nating mali ako.” Tumikhim si Nanami at saka tumingin sa paligid. “Nasaan ang mga lalaking sinasabi mong kasama mo,”

“A-anong mga lalaki?”

She scrolled through her phone at pinindot ang text message saka ipinakita sa lalaki.

“Sabi mo kasama mo ang mga lalaking kawork mo. Nasaan sila?”

“Ah, eh!” Napalunok sa kaba si Adrian at napakamot sa batok. Namutla ang mukha nito habang nanginginig ang mga labi.

“Argh!” Napaungol ng malakas si Nanami habang nadidismaya sa nakikita niya sa kasintahan.

Lumipat ang tingin ni Nanami kay Precilla na abala sa pag-inom ng isang baso ng champagne, na parang walang pakialam sa mga nangyayari.

“At ikaw,” tumingala si Precilla sa kanya.

“Uupo ka lang ba diyan at walang sasabihin?”

“Say what exactly, ha? Mangyaring huwag mo ako idamay sa kalokohang ito, okay?”

“Oh talaga?” Mapait na tumawa si Nanami pinasadahan ng mga daliri ang kanyang buhok.

“So, hindi mo man lang ito itatanggi at hindi mo rin itatama,” nanggigil na saad niya rito.

“Deny What?” Tumayo si Precilla.

“Sa nakita mo sa amin ng boyfriend mo? Iyon ba?” pagtutuloy nito sa sinabi.

“Precilla!!" Tawag ni Adrian sa nagngangalit na mga ngipin at mariing tinitigan ito.

“What?”

"Tumigil ka sa pagsasalita kung wala kang masasabing katwiran.” Sita ng magaling niyang boyfriend sa magaling din niyang best friend kuno.

“Marami akong makatwirang bagay na sasabihin, Adrian. Pero hindi pa ba oras na para sabihin mo sa kanya ang totoo, ha? Ipaalam mo na sa kanya.”

Nagsalubong ang kilay ni Nanami at nalilito.

“Anong dapat kung malaman?”

“Huwag kang makinig sa kanya,” sabat naman ni Adrian sa kanila.

“Hindi ka niya mahal, bitch.” Pinutol ni Precilla si Adrian.

Bumagsak ang balikat ni Nanami habang nanlalaki ang mga mata sa gulat. Inilibot niya ang kanyang tingin sa pagitan nina Adrian at Precilla.

“PRECILLA!” bulalas ni Adrian.

“Kailangan niyang malaman ang totoo, okay? Pagod na akong itago ang relasyong ito. Pagod na akong mahalin ka ng patago. Hindi ko na kayang itago pa ito.” Sabi ni Precilla.

“Wow.” bulalas si Nanami.

“Babe,” sinubukan ulit ni Adrian na abutin si Nanami ngunit lumayo ito sa kanya.

“Huwag kang maglakas-loob na hawakan ako.” Babala niya at agad nitong ibinababa ang kamay.

“Huwag mo siyang pakinggan. Magkaibigan lang kami ni Precilla. . .ikaw ang mas mahal ko. Alam kong nahuli mo kami sa kakaibang sitwasyon pero. . .

“Kakaiba sitwasyon?” ulit ni Nanami kaya nangalit ang kanyang mga bagang.

“Nahuli ko kayong dalawa na naghahalikan, Adrian.” Malakas na sigaw ni Nanami.

“Alam ko pero walang espesyal sa halik na iyon, maniwala ka sa akin.”

“Ahh, tigilan mo na ang panloloko sa kanya, Adrian,” Napangisi si Precilla.

“Dahil sinabi mo sa akin kagabi lang na mas espesyal at kamahal mahal ako kaya nga sarap na sarap ka sa pakikipagtalik sa akin kaysa sa kanya oops! hindi mo pa pala siya nakakasiping kaya nga sa akin ka nagkakandarapa.” Pagmamalaki ni Precilla sa harapan niya mismo.

“Precilla, tumigil ka na sa pagsasalita ng walang katotohanan.” Galit nang saad ng lalaki.

Hindi na namalayan ni Nanami kung kailan siya naluha dahil kanina pa niya iyon pinipigilan kaya napakapit siya ng mahigpit sa upuan na naroon.

Lahat ng mata ay nasa kanila nakatutok at nakaramdam siya ng hiya. Hindi siya ang nahuling nanloloko but she feels yet na parang siya ang nagloko.

“Nanami, huwag kang makinig sa kanya.” Pakiusap ni Adrian.

“Wow. Hindi ako makapaniwala na nangyayari ito sa akin sa araw na ito at sa Bestfriend ko pa talaga?”

“Nagmamahalan kami, Nanami. Kami ang para sa isa't isa. Isa kang manunulat kaya dapat alam mo kung paano nangyari ang mga bagay na ito.”

“Gaano na katagal?” tanong ni Nanami.

“Nanami,” saad ni Adrian na nagkunwaring nalilito.

“Sabi ko, gaano na katagal ninyo akong ginagago? Gaano na katagal mo akong pinapaniwala sa mga kasinungalingan mo, ninyong dalawa? Sagutin mo ako.” Iyak na may halong galit na tanong niya sa mga ito.

Napalunok sa kaba si Adrian at hindi niya alam ang sasabihin.

Nangalumbaba naman si Precilla at natutuwa sa kanyang nakikitang paghihirap ng kanyang kaibigan, at paminsan-minsan ay iniikot niya ang kanyang mga mata.

Natahimik ang paligid at tila naghihintay sa mangyayari sa tatlo.

“Ako na nga ang sasagot, Apat na taon na, happy?” ngising asong saad ni Precilla.

“What? Ganoon na katagal at ni minsan ay hindi ko man lang nalaman, ang galing, ang galing ninyong magtago mga hay*p kayo.” Umiiyak si Nanami at para siyang tatakasan ng katinuan dahil sa nalaman.

Bumaling siya sa kasintahan at nanginginig na nagtanong, “Anong nagawa kong mali at ginawa mo ito sa akin, ano??”

Muntik nang matumba si Nanami pero may sumalo sa kanya mula sa likod niya. Isa ito sa mga lalaking nandoon sa restaurant na iyon, iyong basta na lang niya kinuhanan ng tubig kanina.

“Ayos ka lang ba?” tanong nito.

“Salamat.” Lumayo siya dito at inayos ang kanyang sarili, habang suminghot.

“Iyon ba ang dahilan, kaya mo ako niloko ang hindi ko pagbibigay ng sarili ko sa'yo?”

“Hindi. . .

Pinutol niya si Adrian. “Mahal mo ba siya?”

“Hindi ka niya mahal,” sabat naman ni Precilla. Kaya sinamaan siya ng tingin ni Nanami.

“Hindi kita kinakausap, idiot.”

“Aba't. . .pinigilan ito ni Adrian kaya umupo na lamang ito sa kanyang kinauupuan ulit.

Sa wakas ay nagsalita na si Adrian at nawala ang guilt na nasa mukha nito. “Oo, mahal kita, pero kay Precilla ko lang naramdaman na lalaki ako.”

“A-Apat na taon mo akong niloko at sinasabi mong mahal mo ako?” Mapait na tumawa si Nanami at umiling-iling.

“Hindi mo ako mahal Adrian. Kung mahal mo ako ay magtitiis ka, hindi mo lang ako nakukuha dahil inilalaan ko ito kapag kasal na tayo, ngunit niloko mo ako akala ko naiintindihan mo ako pero nagkamali ako. Nanatili akong tapat sa iyo at ito lang ang makukuha ko sa iyo?”

“From now on, ‘wag na ‘wag ka ng magpapakita sa akin. Naiintindihan mo!” Sabay sampal niya sa lalaki at bumaling sa ex bestfriend na niya ngayon at sinampal din niya ito ng mas malakas kaysa sa kasintahan niya.

Wala ng mangyayari kung mananatili siya doon kaya napagpasyahan na niyang umalis doon.