6

1444 Words

ทรงฤทธิ์บดกรามกรอด ยิ่งได้ยินเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะของหญิงสาวฟังดูสดใสเหลือเกิน เขากลับยิ่งรู้สึกเหมือนกับเด็ก ๆ ที่ถูกขัดใจ ตอนนี้เพิ่มเติมขึ้นมาก็คือ เกิดความหึงหวง เมื่อคืน พ่อออกคำสั่งห้ามปรามไม่ให้เขายุ่งเกี่ยวกับหล่อน ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่า พ่ออาจคิดอะไรกับหล่อนอยู่ก็เป็นไปได้ ทรงฤทธิ์อยากเอาชนะ! เขารู้ดีว่า เมื่อใดที่พ่อออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด นั่นแปลว่า การจะเอาชนะย่อมเป็นเรื่องยากกว่าเดิม บางทีก็ต้องสวมบทบาทกันหน่อย เรื่องแบบนี้พ่อไม่ทันเกมของเขาหรอก ชายหนุ่มรอจนกระทั่งพ่อเลี้ยงรณชัยกับหญิงสาวก้าวลับสายตา จึงได้ออกมาจากมุมบังตา เขานิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนตัดสินใจก้าวตามคนทั้งสอง ที่ห้องโถงใหญ่... ได้ยินเสียงพูดคุยระหว่างพ่อเลี้ยงรณชัยกับวาวไหม ดูเหมือนเป็นการซักถามเรื่องส่วนตัวของหล่อน ทรงฤทธิ์แอบได้ยินว่าหล่อนเล่าถึงเรื่องส่วนตัวอย่างไรบ้าง เพียงแต่...เขาไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่านั่นคือความจริง เพราะลิ้นไม่มีกระดูก จะเล่าอย่างไรก็ได้ เขายังเชื่อว่าหล่อนคืออีตัว ผู้หญิงที่ยอมมาเข้าพิธีหมั้นหมายอย่างฉุกละหุกแบบนี้ ถ้าไม่เพราะเงิน คงไม่มีเหตุผลอย่างอื่น ชายหนุ่มแอบถามคนของพ่อแล้วว่า ได้หล่อนมาจากนายหน้าส่งผู้หญิงไปค้าสวาทในต่างแดน เพราะฉะนั้น มันจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ หล่อนเป็นอีตัว เรื่องที่หล่อนกำลังเล่าให้กับพ่อของเขาฟังนั้น ไม่มีทางว่าจะเป็นเรื่องจริง ที่น่ากังวลก็คือพ่อดันเชื่อเสียด้วย ทรงฤทธิ์ตัดสินใจก้าวเข้าไปขัดจังหวะ “คุยอะไรกันอยู่ครับ” สีหน้าที่กำลังเบิกบานของพ่อเลี้ยงรณชัยเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย วาวไหม มองมาทางชายหนุ่ม ค่อนข้างเหวอ ดูเหมือนไม่รู้จะปรับสีหน้าอย่างไรมากกว่า “แกหายไปไหนมา” พ่อเลี้ยงรณชัยถาม “เมื่อคืนเหรอครับ ออกไปข้างนอก” “ทำไมไม่ค้างที่นี่” “ผมกลัวนี่ครับ” “แกกลัวอะไร” “กลัวความผิดของตัวเอง” “แกรู้สึกผิดก็เป็นด้วยเรอะ” “โธ่ คุณพ่อ เมื่อคืนผมเมามาก คุณพ่อก็ทราบนี่ครับว่าเวลาเมาผมเลวแค่ไหน” “อืม...งั้นแกก็ขอโทษหนูวาวไหมซะ” ทรงฤทธิ์หันไปทางหญิงสาวพร้อมกับรอยยิ้มท่าทางเหมือนสำนึกผิดจริง ๆ “ผมขอโทษนะครับที่ทำรุ่มร่ามกับคุณ” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรจริง ๆ” “เห็นไหมครับคุณพ่อ เธอยกโทษให้ผมแล้ว” บทบาทของทรงฤทธิ์ต้องเรียกว่าขั้นเทพ เพราะสามารถทำให้พ่อเลี้ยงรณชัยพยักพเยิดหน้าเหมือนกับยอมรับว่า ลูกชายเริ่มสำนึกแล้วจริง ๆ “แกต้องขอบคุณหนูวาวไหมนะ ไม่ใช่พูดจาดูถูกเหยียดหยามเธอ ถ้าไม่ได้เธอมาช่วยกู้หน้า ฉันนี่แหละจะเสียผู้ใหญ่ เห็นไหมล่ะผู้หลักผู้ใหญ่หลายท่านที่มาในงานน่ะ” “ครับคุณพ่อ ผมขอโทษ” “ฉันจะส่งหนูวาวไหมเรียนต่อ เธอจบม.ปลายมาแล้ว ต่อปริญญาตรีได้ทันที” “ครับคุณพ่อ” “แกคงไม่ว่าอะไรนะทรงฤทธิ์” “ยินดีเลยครับผมก็อยากได้แฟนเป็นคนมีการศึกษาเท่าเทียมกันครับ คงพูดจากันไม่ยาก” “ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้น” พ่อเลี้ยงรณชัยเห็นด้วย ทรงฤทธิ์แอบกระหยิ่มเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อเริ่มไว้วางใจ รอให้พ่อกลับไปดูแลทางเหนือก่อนเถอะ วาวไหมจะต้องเจอกับการต้อนรับอย่างจัดหนัก เขายังแค้นใจไม่หายที่ถูกพ่อตบ จนวินาทีนี้ ทรงฤทธิ์ก็ยังคงเชื่อว่าวาวไหมโกหกทุกเรื่องทุกคำตอบ หล่อนก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการเงิน ก็เหมือนกับผู้หญิงสวย ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาไม่เว้นแต่ละวัน อีก 2 วันต่อมา... ในแต่ละวัน วาวไหมยังคงถูกเรียกตัวให้เข้าไปช่วยดูแลงาน โดยเฉพาะในส่วนกลาง ราวกับว่าพ่อเลี้ยงรณชัยต้องการวางตัวหล่อนให้เป็นคนดูแลที่นี่ในอนาคต ทรงฤทธิ์ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจริง ๆ เขาคอยให้คำแนะนำหญิงสาว สอนงานในเบื้องต้นตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงรณชัย “ฉันดีใจนะที่เห็นแกเข้ากับหนูวาวไหมได้” พ่อเลี้ยงเอ่ยกับลูกชายตรง ๆ “เธอน่ารักดีครับคุณพ่อ” “เห็นไหมล่ะว่าแกก็ยังรู้สึกได้เหมือนฉัน” “ผมนิสัยเสียไปหน่อย” “แค่รู้ตัวว่านิสัยเสียแล้วปรับปรุงตัวเองใหม่ คงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้” “ครับคุณพ่อ จริงสิ คุณพ่อจะกลับต่างจังหวัดวันไหนครับ” “คงอีกสักวันสองวัน แกถามทำไม” “เปล่าครับ แค่อยากให้คุณพ่อวางใจว่าผมดูแลที่นี่ได้” “ฉันไม่คิดจะให้แกอยู่ที่นี่นะ โดยเฉพาะในระยะนี้” “อ้าว...” “ฉันจะส่งแกไปอีกสาขา” “อืม แล้วแต่คุณพ่อเถอะครับ ผมยินดีทุกอย่าง” “อย่าค่ะ” วาวไหมปรามเสียงพร่า หล่อนยังนุ่งกระโจมอกด้วยผ้าขนหนู มันผืนหนาก็จริงอยู่แต่ว่าเมื่อภายใต้ผ้าขนหนูนั้นเปลือยเปล่า ก็เท่ากับทำให้เน้นเรือนร่างของหล่อนให้เด่นชัดขึ้น และปลุกเร้าอารมณ์ของทรงฤทธิ์อย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ ดวงตามีประกายหื่นกระหาย “ไม่เอาน่า อีกหน่อยเราก็เป็นผัวเมียกันจริง ๆ แล้ว จะหวงตัวทำไม” “หนูยังไม่พร้อมค่ะ” เขาพยายามจะซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอของหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ภายหลังอาบน้ำ กระตุ้นอารมณ์ทางเพศคุโชน มือหนาตะปบเข้าหาเต้านมเคร่งครัด และพยายามจะกระตุกปมผ้าขนหนูให้หลุดออก “อย่าขัดใจซี่” “ได้โปรดเถอะค่ะคุณทรงฤทธิ์” “ได้โปรดอะไร คุณไม่มีอารมณ์ เดี๋ยวผมทำให้มีเอง” “ไม่ค่ะ” “ขัดใจผมอีกแล้ว” “ขอร้อง...” หญิงสาวปรามไม่ทันจะขาดคำ ทรงฤทธิ์ก็รุนหล่อนไปที่เตียงแล้วผลักจนล้มลง ไม่เท่านั้น ผ้าขนหนูที่ห่อหุ้มร่างเปลือยนั้นเอาไว้ก็ถูกกระตุกหลุดติดมือออกมา วาวไหมหน้าเสีย ทรงฤทธิ์เหมือนจะรู้อยู่แล้วว่า วันนี้พ่อเลี้ยงรณชัยเดินทางกลับตั้งแต่เช้า เขาหายหน้าไปเช่นกัน หล่อนไม่แน่ใจนักว่าเขาอยู่ส่วนไหนของโรงแรม แต่การที่ไม่เห็นเขา หล่อนกลับรู้สึกถึงความปลอดภัยมากกว่า จู่ ๆ ทรงฤทธิ์ปรากฏตัว ในช่วงค่ำ ถือวิสาสะเข้ามาในห้องด้วยกุญแจสำรองเหมือนคราวก่อน โอกาสเป็นของเขาจริง ๆ หล่อนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวยังหอม น้ำยังหมาด สำหรับวาวไหมคงเป็นเรื่องเลวร้ายมากกว่า หล่อนยังไม่พร้อม ทรงฤทธิ์เองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เขาดูดี ทั้งรูปกาย หนำซ้ำยังเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงรณชัย ทำไมจะไม่ดูดี เพียงแต่...ความรู้สึกที่ว่าไม่พร้อมนั้น หล่อนไมได้เสแสร้ง มันเกิดขึ้นเอง ทรงฤทธิ์ควรจะให้โอกาสหล่อนตั้งหลัก หรือเรียนรู้หล่อนมากกว่านี้ วาวไหมใจเสีย เมื่อทรงฤทธิ์คงไม่ปล่อยให้หล่อนรอดพ้นเงื้อมมือแน่ เขาโถมร่างตามเข้ามา ทาบทับร่างเปลือยที่เพิ่งขยับลุกขึ้น มีอันต้องหงายหลังล้มลงไปอีกครั้ง “อย่าค่ะ!” เรี่ยวแรงของทรงฤทธิ์เหนือกว่าหล่อนหลายเท่า ยิ่งเขากำลังหื่นกระหายแบบนี้ด้วยแล้ว เรือนร่างงดงามเปลือยเปล่าของหล่อนปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศของเขาให้ลุกโพลง เวลานี้ความเป็นชายแข็งจนแทบระเบิดลาวาออกมาเสียเดี๋ยวนั้น เขาแทรกเข้ากลางลำตัว บังคับให้ปลายเท้าของหล่อนฉีกออกจากกัน “อย่า...!” หล่อนขืนตัว ดิ้นรน ยิ่งดิ้น ทรงฤทธิ์ยิ่งกดน้ำหนักทาบทับ หล่อนเริ่มหมดแรง เหงื่อซึม ใบหน้าแดงเข้ม “ก็แค่อยู่เฉย ๆ” ทรงฤทธิ์พูดเอาแต่ได้ ดวงตาเบิกกว้าง จ้องเขม็งที่เต้าคู่ของหญิงสาว เขาซุกใบหน้าเข้าหากลางร่องนม มือสองข้างเคล้นฟอนเฟ้นหนักหน่วง ลมหายใจของเขาดังฟืดฟาด วาวไหมน้ำตาคลอ รู้ทั้งรู้ว่าการจะหลีกเลี่ยงจากทรงฤทธิ์คงเป็นไปได้ยาก แต่ก็ยังอดรู้สึกเสียใจไม่ได้อยู่ดี หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ นะหรือ... หล่อนนอนตัวแข็งทื่อ ขณะที่ทรงฤทธิ์เปลือยท่อนล่างของตัวเองหลุดออกไป แท่งเอ็นแข็งผงาดออกมา เขากดแท่งจ่อเข้าหาเนินสวาทของวาวไหม แต่ยังไม่เสือกไสเข้าไป หญิงสาวหลับตา น้ำใส ๆ เอ่อล้นออกมาเอง “ซู้ดดด” ทรงฤทธิ์สูดปากกักขฬะหยาบคาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more