เซซาเรไม่เหลือบมองแม้แต่หางตา อาหารน่าทานไม่สามารถเบี่ยงความสนใจของเขาออกไปจากเรื่องที่กำลังต้องการจะรู้ให้ได้ในวินาทีนั้น
“ไปประจำที่ฝรั่งเศสใช่ไหม”
“อิตาลีค่ะ” ม่านฟ้ายังคงเอ่ยตอบคำถามด้วยท่าทีสบายๆ แล้วตักอาหารพอดีคำเข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวอย่างอ้อยอิ่งเพราะต้องการละเลียดรสชาติ หากไม่พอใจยังไงจะได้นำไปบอกให้เชฟปรับปรุง ขณะเดียวกันนั้นก็ลอบจับสังเกตท่าทีของคนที่นั่งในฝั่งตรงกันข้ามอย่างเงียบๆ
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม! ว่าถ้าจะส่งเชฟหรือผู้ช่วยเชฟที่มีความสามารถด้านการแกะสลักไปประจำที่สาขาต่างประเทศ…ให้ส่งไปที่สาขาฝรั่งเศสเท่านั้น เพราะผมจะได้ดูแลด้วยตัวเอง”
เขาขึ้นเสียงใส่อารมณ์ด้วยความลืมตัว ทำให้ม่านฟ้างงเป็นไก่ตาแตก และคำว่า ‘ดูแล’ ที่อีกฝ่ายเหมือนจะเน้นย้ำเป็นพิเศษในช่วงท้ายก็ทำให้หล่อนทนไม่ไหวอีกต่อไป
“แค่ม่านไม่ทำตามความต้องการของคุณ ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่ม่านมากขนาดนี้ด้วยคะ”
“
