Hindi naming namalayan ni Havoc na sa pagku-kwentuhan pala ng kung ano ano ay nakatulog na kami. Alas siete na ng gabi iyon nang magising kami at nakakahiya nga dahil pagkababa namin ay nakapaghanda nan g hapunan sina Mario at Luigi.
Nagluto sila ng sinigang na hipon kagaya ng sinabi nila. Tapos ay inihapag din nila iyong mga natirang ulam kaninang tanghali.
“Pasensiya na talaga, sobra na akong nahihiya kasi kayo na lang lagi ang nagluluto,” saad ko habang nakaupo na kaming lahat sa hapag at kumakain, sabay naman na natawa ang dalawa bago umiling sa akin.
“Hindi, ayos lang! Ano ba kayo, hindi na tayo iba rito. Atsaka feeling kasi namin pagod na pagod kayo, kaya hinayaan na namin kayong magpahinga,” namula ako sa isinagot ni Luigi.
Hindi ko alam kung ako lang ang nag-iisip ng kung ano a
