Kasalukuyan kaming magkatabing nakaupo ni Havoc sa sofa sa sala niya. Walang kumikibo sa amin pero halata na pareho kaming nakikiramdam sa bawat isa.
Ilang minuto pa ang lumipas, pero wala pa ring nagsasalita. At para naman akong mabibingi sa katahimikan kaya naglakas loob na akong magbukas ng usapan tungkol sa nangyari kanina.
“H-Havoc, sorry…” ang mahinang saad ko, lumingon naman siya sa akin at pagod na ngumiti.
“I should be the one saying sorry, Jara, I overreacted, and I am so sorry if I scared you,” mababa ang boses na sagot niya.
At tuluyan nang gumaan ang pakiramdam ko nang marinig iyon. Tama nga si Primo, hindi ako magagawang saktan ni Havoc. At ngayon ko napatunayan iyon, ngayong kausap ko na siya.
Bihira sa mga lalaki ang kayang aminin na may mali rin sila, o iyong tipong m
