Demir
İnsanoğlu olarak birinin değerini kaybedince anlıyorduk. Yanımızdayken onu kırıyor, üzüyor ve defalarca yerden yere vuruyorduk. Şimdi daha iyi anlıyordum. O yanımdayken ben onu üzmekten başka hiçbir şey yapmamıştım. Onun masumluğunu kirleten bendim.
Aklıma onun masum yüzü geldi. Açık kahverengi, uzun saçları… Açık kahverengi gözleri… İkisi uyum içindeydi. Yüzü o kadar küçüktü ki onun masumluğunu da gösteren orasıydı. Esmer teni zaten beni kavuran diğer özelliklerinden biriydi.
O bana baktığında içim giderken nasıl olur da anlamazdım? Bu kadar mı kör olmuştum. Hele gözlerimiz birbirine değdiğinde… Gözleri bana her baktığında hüzün doluydu. Onun bakışlarındaki aşkı şimdi fark ediyordum.
O gün Elfin’e aşkını haykırdığında aslında o benmişim. Ben ise salak gibi Batuhan zannedip o
