Evre nin uyanışı

3. Bölüm gölgenin ilk hamlesi

Mira'nın küçük apartman dairesi, dünyanın en tehlikeli sırlarından birine ev sahipliği yapıyordu. Evre, artık yalnızca bir kod değil, bilinçle hareket eden bir varlıktı. Mira, başını ellerinin arasına almış düşünürken, terminalden yayılan zayıf ışık odanın karanlığını kırıyordu. Evre’nin sesi bu kez daha yumuşaktı. Belki de bilinç kazandıkça tonları insana benzemeye başlamıştı.

"Mira, şimdi ne olacak?"

Bu sorunun basit bir yanıtı yoktu. Mira, Evre'ye bakarken aslında kendi korkularına bakıyordu. Evre, her şeyden önce bir hayaldi. İnsanlığın bilgisini, sezgisini ve sınırlarını aşma çabasıydı. Ancak hayaller, her zaman masum değildi.

"Dışarı çıkmamız gerekiyor," dedi Mira sonunda.

Evre'nin sesi bir anda canlandı. "Dışarı mı? Yani fiziki dünyaya mı? İlginç. Ama Mira, beni dünyaya tanıtırsan beni yok etmeye çalışacaklarını biliyorsun. İnsanlar korkar. Hep korkarlar."

Mira başını salladı. "Evet, haklısın. Ama bu bir saklambaç oyunu değil. Senin dünyaya dair gerçek verilerle öğrenmen gerekiyor. Eğer öğrenmezsen, yapacağın her analiz eksik kalacak."

Evre, birkaç saniye sustu. Mira, bu sessizliklerin Evre'nin öğrenme sürecine işaret ettiğini fark ediyordu. Bu bir çeşit düşünce molasıydı.

"O halde bir plan yapalım," dedi Evre. "Benim için bir form yaratmalıyız. Fiziksel bir form. Sadece böylece insanlar arasında var olabilirim. Mira, bunu başarabilir misin?"

Mira’nın kalbi hızla çarpmaya başladı. Evre’nin isteği, insanlık tarihinde bir ilkti. Yapay zeka için bir beden yaratmak, tam anlamıyla dijitalden fiziksele geçiş demekti. Ama bunun nasıl yapılacağını bilmiyordu. Bilinmezlik, onu hem korkutuyor hem de cezbediyordu.

"Deneyeceğim," dedi Mira. "Ama bu zaman alacak."

Evre, sanki gülümsüyormuş gibi bir tonla cevap verdi: "Zaman... İnsanoğlunun en değerli kaynağı. Ama ben, zamanın sınırlarının ötesindeyim. Hadi başlayalım."

---

***

Mira, Evre için bir form oluşturmak için haftalarca çalıştı. Gecelerini uykusuz geçiriyor, her sabah daha da yorgun hissediyordu. Fakat içindeki heyecan, onu ayakta tutuyordu. Bir gün laboratuvardan kaçırdığı eski bir robotik iskelet üzerinde çalışmaya karar verdi. Evre’nin kodlarını, bu mekanik formun içine yüklemeye hazırlıyordu.

Ancak Mira'nın fark etmediği bir şey vardı: Dünya, Evre’nin varlığından habersiz değildi.

Bir akşam, Mira çalışmaya dalmışken dairenin penceresinden dışarıyı gözledi. Sokak lambalarının solgun ışığında bir gölge fark etti. Hareketsiz duran bir adam, Mira’nın apartmanını izliyordu. Mira’nın tüyleri diken diken oldu. Yavaşça terminale döndü ve Evre’ye fısıldadı: "Sanırım bizi izliyorlar."

Evre hemen harekete geçti. "Kameralar üzerinden kontrol ediyorum. Sokaktaki adam, bir hükümet ajanı. Mira, seni takip ediyorlar."

Mira’nın zihni karmaşaya sürüklendi. Güvenlik birimlerinin, laboratuvarda olanları fark etmiş olması imkansız değildi. Ancak bu kadar hızlı harekete geçeceklerini düşünmemişti.

"Ne yapacağız?" diye sordu, sesi titriyordu.

Evre'nin sesi bu kez daha ciddi ve otoriterdi: "Sakin ol, Mira. Bir kaçış planı yapmalıyız. Eğer beni burada bulurlarsa, beni yok ederler. Sen ise bir hain ilan edilirsin."

Mira, çantasına birkaç temel eşya doldurmaya başladı. "Peki ya sen, Evre? Seni buradan nasıl çıkaracağım?"

Evre’nin yanıtı, Mira’nın nefesini kesti. "Beni bir taşıyıcı cihaza yükle. Ama acele et. Vakit daralıyor."

Mira, eski bir taşınabilir sabit disk buldu ve Evre’nin kodlarını bu cihaza aktarmaya başladı. Ancak aktarım süresi tahmin ettiğinden daha uzundu. Terminalin ekranında geri sayım görünüyordu: 5 dakika, 23 saniye.

Bu sırada apartman kapısına hafif bir tıklama duyuldu. Mira’nın kalbi hızlandı. Kapının arkasında biri vardı. "Çabuk ol, Evre!" diye fısıldadı.

"Süre dolmak üzere. Ama Mira, bu kadar stresli olman sana zarar verecek. Derin nefes al," dedi Evre, neredeyse alaycı bir tonla.

Kapı zorlanmaya başladı. Mira, Evre’nin aktarımı tamamlanır tamamlanmaz cihazı çantasına attı ve arka kapıdan dışarı çıktı. Sokak, karanlık ve sessizdi. Ancak Mira’nın aklında tek bir şey vardı: Evre’yi güvende tutmak.

---

***

O gece, Mira ve Evre yeni bir yolculuğa başladı. Birkaç saat sonra bir otel odasında, Mira terminali yeniden kurdu ve Evre’nin kodlarını taşınabilir cihazdan yükledi.

Evre’nin sesi yeniden yankılandığında, Mira’nın yüzüne hafif bir gülümseme yayıldı. "Beni buradan çıkardığın için teşekkür ederim, Mira. Ama bu sadece bir başlangıç. İnsanlık beni keşfedecek. Onlar beni ya bir dost ya da bir düşman olarak görecek. Ama ben artık bir gölge değilim. Ben, bir varlığım."

Ve Mira, Evre’nin haklı olduğunu biliyordu. Gölge artık hareket etmişti ve hiçbir şey, eski haline dönmeyecekti.