“พี่ขอโทษ...” น้ำเสียงของเขาสั่นไหว เมื่อมองเห็นน้ำตาของคนรักไหลริน พันธดนย์รู้สึกผิดจับใจ
“ทำไม...อึก ทำไมทำกับฉันแบบนี้” เธอเจ็บไปหมด หัวใจนั้นร้าวระบม นิสายกกำปั้นทุบลงกลางแผ่นอกของเขาจนได้ยินเสียงดังปึก ๆ
“พี่ขอโทษ วันนั้นที่พลาดแค่ครั้งเดียว พี่ไม่ได้อะไรกับอิงอีกเลยนะ” เขารวบข้อมือของเธอไว้เพื่อที่จะได้คุยให้รู้เรื่อง แต่สาวเจ้าก็กำลังฟูมฟายด้วยความเสียใจ มันไม่ง่ายที่จะยอมรับ ไม่ง่ายเลยจริง ๆ
“ฮึก ฮือ~ แล้วหลังจากนี้ล่ะ อึก จะทำยังไง ให้ฉันรอแล้วได้อะไรคะ ฮึก ให้รอ ๆ พูดว่ารอ ๆ เหมือนฉันเป็นคนโง่ ให้ฉันรอแล้วพี่ก็ไปทำแบบนั้น...อึก ให้ฉัน...”
พรึ่บ!
“พี่ขอโทษ...” พันธดนย์รั้งร่างบางของคนรักเข้ามาสวมกอด ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบประโลม รู้ตัวดีว่าตนนั้นผิดเต็มประตู “ไม่ต้องห่วงเลยนะ พี่จะไม่ให้ลูกมายุ่ง ไม่ให้อิงยุ่งกับเราเลย รอพี่อีกหนึ่งปีเหมือนเดิม หลังจากนั้นก็ไม่ต้องห่วง เราสอ
