Ep.2: เจ้าเอย
1504 Words
“เร็วสิไอ้เอย สายแล้วเนี่ยเดี๋ยวก็โดนอาจารย์หักคะแนนเอาหรอก” พีพีพูดเร่งเจ้าเอยพลางวิ่งไปพลาง ตอนนี้ทั้งคู่กำลังจะเข้าเรียนสายแล้วเลยต้องพากันวิ่งอยู่อย่างนี้เพื่อให้ถึงห้องเรียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“รีบแล้ว ก็วิ่งอยู่เนี่ย”
“ไม่น่าตื่นสายเลย เหนื่อยชะมัด แฮ่ก ๆ ๆ ๆ”
“จะโทษใครล่ะถ้าไม่ใช่ตัวเอง ก็พีพีนั่นแหละพาเอยดูซีรีย์จนดึกดื่น แฮ่ก ๆ ๆ ๆ” ถึงแม้จะตื่นสายแต่ก็ถือว่ายังโชคดีที่คอนโดที่พวกเธอพักอยู่นั้นใกล้กับมหาลัยที่ห่างไม่กี่ป้ายรถเมย์ ปกติพวกเธอก็ไม่ค่อยได้นั่งรถเมย์กันเท่าไหร่เพราะชอบเดินออกกำลังกายกันมากกว่า
เจ้าเอยกับพีพีเป็นเพื่อนรักกันเพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม สองคนนี้นิสัยค่อนข้างจะแตกต่างกัน เจ้าเอยจะออกแนวน่ารัก ยิ้มง่ายแต่ไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่น ส่วนพีพีจะออกแนวสาวห้าวกล้าสู้กล้าชนทุกเรื่องและที่สำคัญทั้งคู่เกลียดคนเจ้าชู้เป็นที่สุด ดังนั้นเวลามีผู้ชายมาจีบเจ้าเอยจะต้องผ่านด่านพีพีให้ได้เสียก่อน
เมื่อทั้งสองคนมาถึงก็รีบเอ่ยขออนุญาตอาจารย์ที่กำลังเตรียมการสอนอยู่หน้าห้องเพื่อที่จะเข้าห้องเรียน ถึงแม้อาจารย์จะเอ่ยอนุญาตแต่ก็มิวายโดนสายตามองแรงจากอาจารย์อยู่ดี เจ้าเอยและพีพีรีบเดินเข้าไปนั่งในห้องเรียนด้วยสีหน้าสำนึกผิด
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญ”
หลังสอนและสั่งงานเสร็จอาจารย์ก็เดินออกจากห้องเรียนพออาจารย์เดินพ้นประตูห้องไปนักศึกษาหลายคนร้องโอดโอยออกมาไม่ต่างจากพีพี
“โอ้ยยย...... พีพีคิดว่าอาจารย์จะสอนถึงพรุ่งนี้ซะอีก โคตรเหนื่อย เห้ออออ”
“พีพีก็พูดเกินไป”
“พีพีพูดจริงย่ะ ก็อาจารย์สอนเกินเวลาไปตั้งเยอะ เนี่ยพีพีหิวข้าวจะแย่แล้ว เมื่อเช้าก็ไม่ได้กินข้าวเช้ามาด้วย”
“ก็ใครใช้ให้นอนดึกตื่นสายละ แล้วคืนนี้ก็ไม่ต้องมาชวนเลย เอยจะไม่ดูซีรีย์กับพีพีอีกแล้ว”
“แหม!!!! ทำยังกับจะอดได้”
“อดได้สิเอยไม่ได้ติดเหมือนพีพีสักหน่อย เนี่ยเดี๋ยวก็ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบแล้ว อีกอย่างเทอมหน้าต้องเข้าไปเรียนปฏิบัติที่โรงพยาบาลแล้ว”
“เห้อ...... พีพีคิดผิดหรือเปล่าเนี่ยที่ตามเอยมาเรียนหมอด้วย” พีพีถอนหายใจยาวออกมาพร้อมกับซบหน้าลงบนโต๊ะเรียนอย่างคนหมดแรง เธอเคยได้ยินมาบ้างว่าเรียนหมอหนักกว่าเรียนอย่างอื่นร้อยเท่าแถมยังเรียนนานกว่าอีกด้วย
“พูดไปพีพีก็เรียนเก่งนะ” เจ้าเอยยิ้มหวานให้กับท่าทางของพีพีระหว่างที่มือเธอก็เก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋า เพราะเตรียมตัวจะไปทานอาหารที่โรงอาหารของคณะ
“เสร็จยังหิวไส้จะขาดแล้วเนี่ย”
“เสร็จแล้วไปกัน” ทั้งสองคนเดินออกจากห้องตรงไปยังโรงอาหารเพราะใกล้ที่สุดแต่เหมือนไกลมากสำหรับคนหิวอย่างพีพี เมื่อมาถึงโรงอาหารก็มองหาโต๊ะว่างพอเห็นก็รีบเดินเอากระเป๋าไปวางก่อนจะแยกย้ายกันไปซื้ออาหารและน้ำ หลังได้อาหารมาแล้วทั้งคู่ก็ลงมือทานพร้อมกับพูดคุยกันไปเรื่อย
“เทอมหน้าเอยว่าเราจะได้ไปอยู่โรงพยาบาลไหนเหรอ”
“เอยก็ไม่รู้เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับอาจารย์แหละ”
“พีพีอยากได้โรงพยาบาลใหญ่ ๆ ที่มีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัยหน่อย จะได้ศึกษาหาความรู้ให้เต็มที่เลย”
“เอยก็หวังแบบนั้น แต่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็รู้ เห็นว่าจะมีอาจารย์หมอและคุณหมอเก่ง ๆ มาแนะแนวเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยนะ”
“อืม” ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารกันอยู่นั้นก็มีเสียงทักทายดังขึ้นมาทำให้ทั้งเจ้าเอยและพีพีเงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมามองไปทางเสียง
“สวัสดีครับน้องเจ้าเอย พี่ซื้อขนมเจ้าอร่อยมาฝาก” ดินรุ่นพี่ต่างคณะที่ขยันแวะเวียนซื้อของกินมาฝากมากำนันไม่เว้นแต่ละวัน
“ขอบคุณค่ะ”
“ถ้าน้องเจ้าเอยชอบเอาไว้วันหลังพี่จะซื้อมาฝากอีกนะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ รบกวนพี่เปล่า ๆ เอยไม่ค่อยชอบทานขนมหรอก” เจ้าเอยไม่ได้ตอบแต่เป็นพีพีที่เป็นคนตอบรุ่นพี่แทนเพื่อน พวกเจ้าชู้ทั้งหลายต้องเจอเธอนี่แหละถึงจะสมน้ำสมเนื้อเพราะถ้าปล่อยให้เจ้าเอยจัดการไม่รู้ว่าชาตินี้จะจัดการได้ไหม
“อ้าว!!! น้องพีพีก็นั่งอยู่ด้วยเหรอครับ” ดินแกล้งทำหน้าแปลกใจที่เห็นพีพีนั่งอยู่ด้วย ที่จริงเขาเห็นตั้งแต่แรกแล้วแต่ไม่อยากคุยด้วยเพราะไม่ค่อยชอบที่ถูกเธอคอยกันท่าตลอด
“พีพีว่าตัวเองก็ไม่ได้เล็กขนาดที่พี่จะมองไม่เห็นนะคะ” พีพีมองหน้าดินด้วยสายตาไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ เจอกันกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยญาติดีด้วยสักครั้ง เขานี่ความพยายามเป็นเลิศโดนเธอแกล้งไปไม่รู้กี่ทีก็ไม่จำสักที
“น้องเจ้าเอยลองชิมสิครับว่าอร่อยไหม” ดินเลิกสนใจพีพีหันไปคุยกับเจ้าเอยหญิงสาวที่เขาสนใจแทน
“เออ.... เอยยังทานข้าวอยู่เลยค่ะ”
“งั้นรอน้องเจ้าเอยทานข้าวอิ่มก่อนก็ได้ครับ” ดินยิ้มโปรยเสน่ห์ให้เจ้าเอยก่อนจะนั่งเท้าคางมองเธอทานข้าวตาหวานเยิ้ม จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกกลืนข้าวไม่ลงขึ้นมาดื้อ ๆ เพราะไม่ชอบสายตาเจ้าชู้ที่เขาใช้มองเธอเลยรวบช้อนแล้วหันไปสบตากับพีพีอย่างสื่อความหมายที่รู้กันสองคน
“อิ่มแล้ว งั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะคะพี่ดิน” พีพีเองก็รวบช้อนแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมเจ้าเอยก่อนจะเดินออกมาจากโต๊ะเพื่อจะเอาจานไปเก็บที่สำหรับวางภาชนะและเอาขยะไปทิ้งลงถัง
ดินได้แต่อึ้งเพราะอยู่ ๆ สองสาวก็ลุกเดินออกไปกะทันหันจนเขาตั้งตัวไม่ทันเลยได้แต่ร้องตะโกนตามหลังก่อนจะได้รับเสียงตอบจากพีพีกลับมาแทน
“แต่เจ้าเอยยังไม่ได้ทานขนมเลยนะ”
“เอาไว้พีพีทานเสร็จแล้วจะมาบอกนะคะว่าอร่อยไหม แต่ทางที่ดีคราวหลังพี่ไม่ต้องซื้อมาฝากอีกนะคะ พีพีกลัวอ้วน”
พีพีโบกมือบาย ๆ ดินก่อนจะรีบจับมือพาเจ้าเอยเดินจ้ำอ้าวหนีไป ดินได้แต่ยืนมองตามสองสาวไป ทั้งที่จริงเขาอยากจะเดินตามไปแต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นเพราะเขาเห็นบางคนเดินตรงมาทางเขา การที่เขาแวะเวียนและซื้อของมาฝากเจ้าเอยนั้นเพราะเขาชอบเธอ เขาเห็นเจ้าเอยครั้งแรกก็ถูกตาต้องใจจนอยากได้เธอมาเป็นแฟนแต่ความสัมพันธ์ก็ไม่คืบหน้าสักทีเพราะมีพีพีเพื่อนสนิทเจ้าเอยคอยขวางอยู่ตลอด ถ้าไม่ติดว่าเจ้าเอยรักเพื่อนมากเขาคงจัดการพีพีให้พ้นทางไปนานแล้ว
“พี่ดิน” น้ำฟ้าดาวคณะบริหารคู่ควงคนล่าสุดของดินเดินเข้ามากอดแขนชายหนุ่มคนดังของคณะวิศวะเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
“ฟ้ามาทำอะไรแถมนี้เหรอ”
“ฟ้าไปหาพี่ที่คณะแต่ไม่เจอเลยถามพวกเพื่อนพี่ถึงได้รู้ว่าพี่มาธุระแถวนี้ฟ้าเลยมาหาพี่ที่นี่ไงคะ”
“อืม แล้วนี่ไม่กลับคณะไปเรียนเหรอใกล้เวลาแล้วนะ”
“ไม่ค่ะ ช่วงบ่ายฟ้าว่างเลยมาหาพี่ คิดถึงค่ะ” ฟ้ามองดินด้วยสายตาสื่อความหมายพร้อมกับเบียดอกอวบของเธอกับแขนของดินจนเขารู้สึกได้ เพียงแค่นี้ดินก็รู้ความหมายแล้วว่าเธอต้องการสื่อถึงอะไร เรื่องแบบนี้เขาไม่พลาดอยู่แล้วในเมื่อผู้หญิงเสนอมีหรือคนอย่างเขาจะไม่สนอง
ดินโอบเอวฟ้าให้เดินไปลานจอดรถที่รถเขาจอดอยู่ แบบนี้คงต้องจัดบนรถสักรอบก่อนก็เล่นยั่วกันขนาดนี้หลังจากนั้นค่อยพากันไปต่อที่คอนโดของเขาหรือไม่ก็คอนโดของเธออีกทีอ
- Writer
