อ้อนรักไต้ฝุ่น

EP 9 วิธีเอาตัวรอด

วันต่อมา

ครืนนน ครืนนน

"อื้อ~"

เสียงครางเบาๆดังขึ้นในลำคออย่างรู้สึกหงุดหงิด ที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทราที่แสนสุข ก่อนจะยื่นมือไปครวญหาโทรศัพท์เพื่อมากดรับสาย

"ฮัลโหล"

แต่มือของเธอยังไม่ทันได้แตะถึงโทรศัพท์ น้ำเสียงงัวเงียจากคนที่นอนอยู่ข้างๆก็ดังขึ้นมาซะก่อน ทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมามอง ด้วยอาการที่ยังงัวเงียไม่ต่างกัน ก่อนจะเห็นว่าคนตัวโตที่นอนอยู่ข้างๆ กดรับสายแล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้แนบกับแก้มตัวเอง ที่ตอนนี้นอนตะแคงข้างตายังปิดอยู่

พรึบ!

แต่ยังไม่ทันไรคนที่นอนหลับตาอยู่เมื่อกี้ ก็รีบดีดตัวลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นอนทันที ก่อนจะก้มลงมองคนตัวเล็กข้างกายที่เขานอนกกกอดมาทั้งคืน ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังมองเขาอยู่ด้วยความงุนงง

"ไอ้คุณ" เขายื่นโทรศัพท์ที่กดรับสายเมื่อกี้นี้ ส่งให้กับเธอทันที พร้อมกับขยับปากพูดอย่างไม่มีเสียง

พรึบ!

เพียงแค่อ่านปากเขา ก็ทำเอาเธอรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งตามเขาด้วยความรวดเร็วทันที ก่อนจะรับโทรศัพท์มือถือจากมือเขามาแนบหูด้วยใจที่เต้นรัว

(เจ้าขาได้ยินพี่ไหม เจ้าขา)

เสียงจากปลายสายดังขึ้นมา ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะแกล้งทำเสียงงัวเงียตอบกลับไป ทั้งที่ตอนนี้เธอตื่นเต็มตาแล้ว

"ได้ยินค่ะ" เสียงเล็กตอบกลับด้วยใจที่เต้นรัว

(เมื่อกี้เสียงใคร)

"เสียงใครคะ ไม่มีเสียงใครนะ" นาทีนี้เธอคงต้องแกล้งตีมึน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไว้ก่อน ไม่งั้นความแตกแน่

(แต่เมื่อกี้เสียงผู้ชายรับโทรศัพท์)

เสียงเข้มจากพี่ชายของเธอตอบกลับมาอย่างจับผิด ทำให้เธอต้องตวัดสายตาไปมองตนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงหน้า ที่ตอนนี้เขานั่งทำมึนเหมือนไม่ทุกร้อนอะไร

"พี่คุณคงหูฝาดแล้วล่ะคะ" เจ้าขาตอบกลับพี่ชายด้วยคำโกหกคำโต พลางยื่นมือไปบิดเข้าที่เอวสอบของคนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้

(งั้นเหรอ)

"ว่าแต่พี่คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ" เธอรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ก่อนที่เธอจะถูกถามไปมากกว่านี้ เพราะกลัวว่าความจะแตกขึ้นมา

(เปิดประตูให้พี่หน่อย พอดีพี่มาหาไอ้ฝุ่น แล้วมีคนอยู่ในห้องมันบอกว่ามันไม่อยู่)

"ห๊ะ! พะ..พี่คุณอยู่หน้าห้องเหรอคะ" เจ้าขาร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขาผ่านทางสายตา

(ตกใจอะไร เร็วๆพี่ซื้อของมาให้ด้วย)

"ค่ะๆๆ แป๊บนะคะ" พูดจบเธอก็รีบวางสายไปทันทีก่อนจะรีบก้าวขาลงจากเตียง แล้วรีบวิ่งออกไปยังห้องรับแขก เพื่อเก็บเอาข้าวของของไต้ฝุ่น และเศษซากถุงยางอนามัยที่เขาทิ้งไว้ที่โซฟา เข้ามาในห้องนอนด้วยความลนลาน

"นั่งมองทำไมมาช่วยเค้าเก็บของสิ" เธอหันมาพูดกับคนบนเตียงหน้างอ เมื่อเขายังเอาแต่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียง อย่างไม่ทุกร้อนอะไรเลยสักนิด

"ไปเปิดประตูให้มันเดี๋ยวเก็บให้" ไต้ฝุ่นบอกแล้วยอมวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะตวัดขาลงจากเตียงนอนด้วยสภาพที่เปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างก็มีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว

"จะบ้าเหรอ ถ้าพี่คุณมาเห็นจะทำยังไง" นี้เขาไม่คิดจะพาตัวเองไปหาที่ซ่อนหน่อยหรือยังไงกัน

"ยิ่งนานมันยิ่งสงสัย ไปเปิดเดี๋ยวจัดการเอง"

"แต่ว่า..."

"หรือจะให้พี่ไปเปิดเอง" เธอที่กำลังจะอ้าปากพูดต้องหยุดชะงักไป เมื่อเขาพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้งเสียงเรียบ

"อย่านะ!" เธอรีบวิ่งไปดึงแขนเขาไว้ทันที ที่เขาทำทีจะก้าวขาเดินไปที่ประตูห้องนอน

"งั้นก็ไปเปิด" เขาบอกแค่นั้น แล้วเปลี่ยนทิศทางเดินกลับไปที่ห้องน้ำแทน

ส่วนเธอก็ต้องจำใจยอมเดินไปที่ประตูห้องด้วยใจที่เต้นรัว และพอเปิดประตูห้องออก ก็พบกับพี่ชายสุดที่รัก ที่ยืนหน้านิ่งอยู่หน้าห้อง

แกร๊ก!

"มอนิ่งค่ะ ^^" เสียงเล็กเอ่ยทักทายขึ้น พร้อมกับฉีกยิ้มหวานส่งไปให้

"เที่ยงแล้วเจ้าขา"

"ก็หนูเพิ่งตื่นไง มันเช้าสำหรับหนู" เธอเถียงปากยื่น ก่อนจะหลีกทางให้พี่ชายได้เดินเข้ามาในห้อง

"วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ" เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมกับวางของที่ซื้อมาลงที่โต๊ะ

"ไม่มีค่ะ ว่าแต่พี่คุณเถอะ ไม่มีเรียนเหรอคะ?" เธอส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะย้อนถามกลับ เพราะพี่ชายเธอไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษา

"มีทำโปรเจ็ค แต่ไม่รู้ว่าไอ้ฝุ่นหายหัวไปไหน"

ครืนนนน ครืนนนน!

ไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไรหลังจากที่พี่ชายพูดจบ อยู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือในมือเขา ก็ส่งเสียงดังขึ้นทันทีเมื่อมีสายโทรเข้ามา

"อยู่ไหนวะ" เจ้าคุณกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปทันที

เสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ของพี่ชายเธอ ทำให้เธอใจเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง เมื่อเสียงนั้นคือเสียงของคนที่ยังอยู่ในห้องนอนเธอ

"แท็กซี่ก็มี เออๆ ครึ่งชั่วโมงถึง" เจ้าคุณบอกแค่นั้นแล้วกดวางสายไปทันที

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" เธอถามอย่างสงสัย และอยากรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน

"ไอ้ฝุ่นบอกไปรับที่โรงแรม"

"ห๊ะ?!" เสียงเล็กถึงกับร้องอุทานออกมาเสียงดังลั่นอย่างตกใจ เมื่อได้ยินพี่ชายบอกมาแบบนั้น

"ตกใจอะไร"

"เอ่อ.. ปะ เปล่าค่ะ แล้วพี่คุณไม่ทานข้าวกับหนูก่อนเหรอคะ" เธอยิ้มแห้งแล้วทำทีเป็นถามกลับเพื่อยันเชิง เพราะรู้ว่ายังไงพี่ชายสุดที่รักของเธอก็ต้องปฏิเสธ

"ไม่ล่ะ เราก็รีบไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวด้วย" มือหนาวางลงบนศีรษะของเธอแล้วโยกไปมาเบาๆ

ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ ที่พี่ชายเธอมักจะชอบทำแบบนี้กับเธอตั้งแต่ที่จำความได้ จนตอนนี้โตจนเรียนมหา'ลัยแล้วก็ยังทำอยู่

"ค่าาา~ พี่คุณขับรถดีๆนะคะ"

เจ้าขาเดินมาส่งพี่ชายที่หน้าห้อง โบกมือให้พร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน ก่อนจะรีบปิดประตูห้องลงทันที ที่เห็นว่าพี่ชายเธอนั้นเดินเข้าไปในลิฟต์แล้ว จากนั้นจึงรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนทันที

"มันไปแล้ว?" ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ไต้ฝุ่นที่นั่งรออยู่ที่ปลายเตียงก็ถามขึ้น

"ทำไมบอกว่าให้พี่คุณไปรับที่โรงแรมคะ" เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะถ้าบอกแบบนั้นเขาก็จะไปถึงโรงแรมทีหลังพี่ชายเธอสิ

"แล้วจะให้บอกยังไง ให้บอกว่าตอนนี้อยู่ห้องน้องสาวมึงงี้เหรอ?" เขาเลิกคิ้วถามก่อนจะดึงให้เธอไปยืนอยู่หว่างขาของเขา ที่ตอนนี้เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ด้วยชุดเดิมเมื่อวานที่เขาใส่มา

เพราะเธอไม่ยอมให้เขามาทิ้งเสื้อผ้า หรือของใช้อะไรไว้ที่ห้องของเธอ แต่เธอนั้น..ดันไปทิ้งของของตัวเองไว้ที่ห้องเขาแทบจะเยอะกว่าอยู่ห้องตัวเองแล้ว เหตุผลที่เธอไม่ยอมให้เขามาทิ้งข้าวของไว้ที่ห้องตัวเอง เพราะกลัวว่าพี่ชายจะจับได้ว่าแอบพาผู้ชายมาอยู่ด้วย แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทกับพี่ชายเธออีก

"ลองพูดดูสิได้เห็นดีกันแน่!" เธอบอกปากยื่นเมื่อถูกเขาพูดจากึ่งประชดมาแบบนั้น

"ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังแอบเล่นชู้กับเมียชาวบ้านเลยวะ" ไต้ฝุ่นบ่นออกมาอย่างหัวเสียนิดๆ ก่อนจะยกแขนขึ้นกอดเอวคอดกิ่วของเธอไว้ แล้วซบหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบของเธอ

เพี้ยะ!

"พูดไม่เพราะเลย" มือเล็กตีไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างไม่แรงนัก เมื่อเขาพูดแบบนั้นออกมา จะมาเล่นชงเล่นชู้อะไรกัน เธอก็มีแค่เขาคนเดียว และก็หวังว่าเขาจะมีแค่เธอคนเดียวแบบนี้ไปตลอดเหมือนกัน

"ก็มันจริง"

เสียงบ่นเบาๆยังคงดังออกมาจากริมฝีปากของคนที่ซบหน้าลงที่หน้าท้องเธออยู่ไม่ยอมปล่อยสักที

"ปล่อยได้แล้วค่ะ จะไปอาบน้ำ"

"จะอาบน้ำไปไหน"

"ถึงไม่ไปไหนก็ต้องอาบไหมล่ะ จะให้เค้าอยู่ในชุดนี้ทั้งวันหรือไง" เธอบอกปากยื่นพลางดันไหล่กว้างของเขา ให้เขายอมปล่อยแขนที่โอบกอดเอวคอดเธออยู่ออก

"ไม่อาบก็ไม่เหม็นหรอก" พูดจบเขาก็ซุกไซร้จมูกโด่งเป็นสันกดลงที่หน้าท้องแบนราบของเธอทันที

ฟอดดด

"อ๊ะ! ทะ..ทำอะไรเนี่ย! โรคจิตหรือไง"

"เสพติดกลิ่นต่างหาก"

คำพูดของเขาแต่ละคำมักทำเธออึ้งได้เสมอ และไม่เคยคาดคิดเลยว่าคนอย่างไต้ฝุ่นจะพูดอะไรออกมาตรงๆ แบบไม่ต้องคิดแบบนี้ได้ บอกเลยว่าเธอเขินจนแทบทำตัวไม่ถูก ไหนจะรอยยิ้มอบอุ่นที่เขากำลังเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เธออยู่ตอนนี้อีก

"ปะ..ปล่อยได้แล้ว แล้วก็รีบไปหาพี่คุณเลยนะ" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับพยายามดันไหล่เขาออกอีกครั้ง

จุ๊บ!

"อย่าลืมกินข้าวล่ะ" ทันทีที่เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาก็ก้มลงกดจูบบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอทันที ก่อนจะพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเดินล้วงกระเป๋าออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี

ต่างจากเธอที่ยังเอาแต่ยืนหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอายอยู่ที่เดิม บอกตรงๆเลยว่าเธอแพ้เขา แพ้ให้ความอ่อนโยนและความอบอุ่นเขาอย่างราบคาบไปหมดแล้ว...